Kod Adı : Çilek

6.Bölüm ~The end~

"Sorsan ikimizde maviydik; ama birimiz deniz, birimiz gökyüzü. Biz bu kadar aykırıyız işte. Sen gökyüzüsün, dilediğince uçar, nefes alırsın. Ben denizim gelgitleri olan, dipsiz ve tehlikeli. Bana diyorsun ki aşık mısın? İmkansız bu aşk. Ne gökyüzü sevebilir denizi, ne de deniz kavuşur gökyüzüne.

Kavuşmak ve acı?

Hiçbir acı baki değildir. Üflersin geçer. Bazılarına daha çok üflemen gerekir hepsi bu.

Üfledim, üfledim… daha çok üfledim.

Geçmedi. Geçmedi be babam. Acın, yerin hâlâ sızlıyor…

İnsanları aynı anda terk ettin ve buna 'ölüm' dediler. Basit bir ölüm! Oysa sen ölümden daha fazlasıydın.

Kahraman…

İlk aşk…

Hem baba, hem anne…

Oyun arkadaşı…

Doktor…

Aşçı…

Sen öldün ben de öldüm. Çocukluğum öldü. Kahramanım, ilk aşkım ve son aşkım öldü. Arkadaşım öldü… her şeyim öldü. Ben hâlâ senin 10 yaşında bıraktığın o yaralı kızım. Büyüdüm ama içimde hâlâ 10 yaşındaki kız çocuğu var baba.

Çok özledim babam…

Çok…

Hani küçük bir çocuğa 'ne kadar çok?' Diye sorarsın ve o da sana, kollarını açıp "bu kadaar…" der ya, hah! İşte o kadar…

Yel essin de kokun gelsin baba… "

Okuduğu kitabın bitmesiyle ayracını kitabın son sayfasına koydu.  Biten kitabı da alıp ayağa kalktı ve annesinin yanına ilerledi. Koltukta oturan annesinin karşısına dikildi.

Sakin olmaya zorladığı sesiyle konuştu,

"Anne bana bu kitabı senin yazdığını söylemiştin?"

Oturduğu koltukta dikleşti, "Evet. Ben yazdım Hava."

"Babamı sen mi öldürdün anne? Bu kitaptakiler gerçek mi? Sen… sen kendi aileni mi öldürdün teker teker?"

"Bunlar hakkında sonra konuşalım Hava."

"Anne beni geçiştirmeye çalışma!  Niye yaptın bunca şeyi? Niye benden babamı çaldın anne!?"

Koltuktan kalkıp kızının yanına ilerledi. Aralarında 5-6 adım kalınca durdu.

"Çünkü senin baban benim hayatımı mahveden bir felaketin kapısını açtı!"

"Sana yapılanların aynısını bana yaptın anne! Çocukluğumu benden annem çaldı dedin, ben Çocuğuma utanarak değil severek bakacağım dedin ama kendi hırsın yüzünden beni babamdan ayırdın. Onu öldürdün! Onunla severek değil intikam duygusuyla evlendin! Ben istenmeyen bir çocuğum…"

"Hayır. Hayır annem… olur mu öyle şey! Ben seni çok seviyorum. Sakın öyle düşünme!" Dedi kızına doğru bir adım atarken. Ama Hava gerileyip öfke dolu gözlerle baktı annesine.

"Sen babamdan intikam almak için bana hamile kaldın!"

Bağırarak, "Evet! Bile isteye babandan intikam almak için sana hamile kaldım! Ama gram pişman değilim! Senin kılına zarar gelmeden büyüttüm! Canın acısa etimden et koparıldı benim! Düştüğünde sen değil ben ağladım! "