Kod Adı : Çilek

1.Bölüm

"Seninle bir anlaşma daha yapacağız. Bu anlaşmanın sonunda karımı bulamazsan benim kafama sıkacaksın. Ha eğer ki karımı bulursan tüm ömrüm boyunca ayağının altına paspas olurum?" Başını soru sorarcasına salladı.

"Hayatımda kimseyi istemiyorum. Bu zamana kadar başımın çaresine kendim baktım. Bundan sonra da öyle olacak."

Anlının tamamını kaplayan burnunun hizasında biten beyaz maskesi, Doğal kızıl olan saçları ve kendine has kokusuyla göreni dönüp tekrar baktıracak bir çekiciliğe sahipti. Saçlarını toplar gibi yapıp geri bıraktı. Hava yeterince sıcaktı. Bu sıcak havada üstüne üstlük birde çay bahçesinde buluşmuşlardı.
  Masanın üzerinde duran siyah dosyayı eline aldı,

"Tüm konuştuklarımızın üstünden geçiyorum. Eklemek istediğin bir şey varsa söyleyebilirsin."

Kendi yaşlarında olan uzun boylu adamı buldu maskesinin altından gözüken masmavi gözleri.

"Karın seni terk etti. Tanınan bir iş adamı olduğun için bunu kimsenin  bilmemesi gerektiğini düşünüyorsun. Ve bu yüzden de eşinin bir geziye gittiğini söylüyorsun soranlara. Benden eşini bulmamı istiyorsun. Eşini bulamazsam da seni öldürmemi istiyorsun. Her şeyi anladım ama bir kiralik katilden niye yardım alıyorsun Toprak?"

Oturduğu sandalyede geriye doğru yaslanıp ellerini kucağında birleştirdi, "Sana her gelene böyle sorular soruyor musun?"

"Ukalalığı kes!"

"Pekii, kızma. Çünkü senin eşimi bulacağına inanıyorum. İnanmak istiyorum." Öne doğru eğilip elini karşısında oturan maskeli kadına uzattı, "anlaştık mı?"

  Maskesinin altındaki dudaklarında ince bir gülümseme belirdi, "Anlaştık!"

~~~

Namı-diğer;  Çilek, Kod Adı: Çilek  ya da çocukların "Mavi fırtınası."

Gündüzleri kiralık katil, geceleri seri katil! Kadın kiralık katillerin aranan ama bulunamayan üyesi. Bende duyguya yer yok. Hiçbir zamanda olmayacak. Merhamet denen duygu sadece acizlerin işine yarar ve ben karşımdaki acizlere ödün vermem. BAM! BAM! BAM! Kafaya tek kurşun!

  Bavulumu da alıp evimden çıktım. Toprak'ın eşini bulmam için kendi evinde kalmamı teklif etti. Böylece iki kişi fikir yürütüp daha çabuk bulabilme ihtimalimiz  yüksekmiş. Öyle diyor beyefendi. Ama teklifini kabul ettim. İşimi bir an önce bitirmek benim kârıma olacak.

   Toprak'ın attığı konuma gelince arabamdan inip evin kapısına doğru yürüdüm. Bavulumu bırakıp zili çaldım. Kapı saniyeler içinde açılırken bavulumu alan Toprak'a baktım, "kapı da bekliyordun heralde?"

"Saçlar lens mi?" Sorumu kaynatmak için verdiği cevaba kahkaha attım.

"Sen gülüyor musun yoksa ben korkudan hayal mi görüyorum?" Ah! Zavallı… seri katil olduğumu öğrense şuracıkta bayılacak…

"Benden korkmana gerek yok. Seni öldürecek değilim, yani en azından işimiz bitene kadar. Bizim oralarda sana evini açana minnettar olursun, nefesini kesmezsin."

  Toprak'ın yanından geçti ve uzun koridorda yürümeye başladı "Sağdaki ilk oda" diye seslenen adamı takmayıp koridorun sonundaki geniş balkona gitti. Ellerini balkonu çevreleyen korkuluklara koyup gökyüzüne baktı.

"Hiç balkonda uyudun mu?"

"Hayır. Balkonda uyunur mu hiç?"

"İyi. Bana yatmam için bir şeyler getir. Burada yatacağım!"  Adımlarını balkonda duran seyyar salıncağa yönlendirdi.