Görücü usulü evlendirilen iki genç.
Bu isim sadece bizi birleştirendi. Bizi bütün yapandı.
"Elfida konuşalım mı?" sıcacık sesini duydum da hafifçe titredim. Başımı evet anlamında aşağı yukarıya sağladım. Gülümsediğini hissettim.
Keşke dedim keşke...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
💜
"Yok abla burdan ben giderim." diyerek arabadan indim. Peri abla derin bi iç çekip karanlık yola kararsızca baktı. Acil gitmesi gerekiyordu yol karanlık oldu için de bırakamıyordu beni tek başıma. "Peki." dediğin de şirince gülümseyip "Hayırlı akşamlar." diyerek arkama dönüp ilerleyecektim ki Peri ablanın "Yavuz sen misin" diyene kadar oldum yere civilenmiştim.
Gelmesine daha yok muydu? Gelecekti ama zamanı vardı. Aptal tepki verme eskisi gibi umursama ve git. Görmezlikten gel onu. O sıra da ay ışığının üzerine vurduğunu fark ettim. Üniforması üzerin de apayrı yakışıyordu. Kolları kasla dolmuş eskiden güler yüzlüyken şuan sert ifadesiyle karşımızda dikiliyordu.
Peri ablanın dedikleriyle hala kendime gelemediğimi fark ettim. Neydi beni burada tutan şey. Neden çekip gidemiyordum? Tuhaftı hem de çok tuhaftı. İçim sıkıştı ruhum daraldı ve ben hala hareketlenemedim.
"Yok abla merak etme ben geçiririm eve kadar."
"Allah razı olsun. Elfida bekle Yavuzu. Ben kaçtım." diyerek arabasıyla yanımızdan hızlıca geçtiğin de ben sanki Peri ablanın dediklerini duymamış gibi koşar adımlarla gittim yanından.
O uzun bacaklarıyla çoktan bana yetişmiş adımlarını adımlarıma ayak uydurmuştu. Bu çok garip tuhaf bişeydi.
Ne bişey konuştuk, ne de bakıştık. Birbirimize yakın iken bi o kadar uzaktık aslında. Başımı gökyüzüne kaldırıp derin nefes alıp verdim.
Ona göz ucu ile baktım da bana baktığını fark ettim. Bişey dememi bekledi. Demedim. Demeye çekindim belki de bilemiyorum. İnci dişlerine hiç yakışmayan sigara koydu iki dudağının arasına ve yaktı sigarasını.
Onun yanından birkaç adım uzaklaştım, o birkaç adım bana yaklaştı.
Ben kaçtım o geldi.
Sigara dumanını benden tarafa üflediğin de aniden nefesimi tuttum. Sigara dumanını yine de içime çekerken görüntüm boğuklaştı. Bişey demek istedim. Yapma demek isterken vazgeçtim. Sonra o bitmemiş sigarasını dudaklarının arasından alıp söndürdü geri paketin arasına koydu.
"Astım'ın olduğunu unutmuşum." dedi. İlk defa bana laf attı. Çocukluğumuz da birbirimize sinir olduğum Yavuz bana laf attı bu gece. Cevap bekledi aşikardı ama ben cevap vermemeyi seçtim.
"İyi geceler." diyerek evimin bahçesine girdiğim de kolumu tuttu. Yüzüne bakmamı istedi. Suratımı ona çevirmeden kolumu sertçe ondan kurtardım. "Bana dokunma hakkını nerden buluyosun!" diyerek evime yürüdüm. Arkamdan bişeyler homurdandı. Umursamadım.
