LİVE (ASKER YARENİ)

6. Bölüm~ Küçük Prens🕊

İyi Okumalarr

🤎🕊

Paspası bitirip olduğum yere yığıldım da homurdandım. Yorgunluğum bitmek bilmiyordu. Kızlar kendi araların da konuşurken ben kendi kabuğuma çekilmek istedim. Kulaklığı kulağıma takıp şarkı listesinde Can Kazaz: Sürsün Bahar şarkısını açıp kafamı saç yıkama koltuğuna atarak gözlerimi sımsıkı kapattım.

Sevmeyi senden öğrendim
Dinleyip kuşları hikayeler duymayı
Yola çıkmayı senden öğrendim
Bir trenin sırtında ülkeye kavuşmayı…

Neydi bizi bu yaşamdan ayrı tutan? Bizim benliğimizi unutturmaya çalışanlar. Nefes almamızı engelleyenler. Sonları nasıl olacaktı?

Rabbım onları en güzel biçim de ağırla. Ağırla ki Ahirette onun karşılarına geçtiğimiz zaman yaptıkları gelsinler akıllarına ve yalvarsınlar.

Sizi bu dünyada da affetmicem, Ahirette de!

Bizim sorumlusu olmadığımız hayatlar, yaşamlar, öyküler... Hepimiz birbirimizin hikayesinde kötüydük bi nevi.

Bu dünyaya hiç bişeye sahipsiz gelenlerdik. Elimizden tuttup bize bişey öğretmeye aciz olan ailelere denk geldik bazılarımız. Zekiliğin, mükkemmeliğin, üstün başarın ile herkesi ezikleyebileceğin bi aileye de denk geldik bazılarımız.

Ama hepimizin ortak sorunu neydi biliyor musunuz?

Bişey öğretmeyişleri. Onlar sizin ne olmak istediğinizi değil kendileri ne olmak istediklerini sizin üzerinde yaratmaya çalışırlar.

Sev dediler, nasıl seveceğimizi öğretmeden.

Nefret et dediler, nasıl nefret edeceğimizi öğretmeden.

Merhamet et dediler, nasıl merhamet edeceğimizi öğretmeden.

Aşık olduğun da öğrenirsin demişti babaannem. Ama ben hiç aşık olmadım babaanne. Söylesene öğrenmek için çok mu geç?

Anne ve babasından değer görmeyen çocuklar genellikle onları sevmekten vazgeçmiyor ama kendisini sevmekten vazgeciyolar.

Ailelerimiz için kendimizden nefret etmemiz normal mıydı?

Aslında çok güzel olduğumuz halde bize yapılan çirkin imalar yaptıkları için kendimizi yaşamdan soyutluyoduk.

Buna en büyük örneği kendimden verebilirdim herhalde. Hayatım boyunca hor görüldüm. Yok sayıldım. Bi erkeğin beni sevmeyeceğine inandırdım kendimi en çok.

Benden önce inandıran ailemi saymazsak...

"Ay Jandarma geliyor!" diye yerimden fırlayıp pencereye yapıştım. Bu karanlıkta nasıl yüzlerini göreceksem. Evimizin hemen dibinde olan sokak lambası jandarma arabasının içine azda ışık saçtığın da kıkırdadım.

Korna çalarak uzaklaşırken araba arkasından aşık aşık baktım. Hep hayrandım onlara. Giydikleri üniformaya karizma karizma yürüyüşlerine en çokta arabalarına. Kırmızı mavi yanan lambalarına ve onlara en güzel yakışan Türk bayrağına. Ben içindekine değil üstündeki üniformaya ve arabaya aşıktım.

"Bana baktı gördünüz mü?" şen sesimle küçük çığlık attım da herkes göz devirdi. Çünkü bakmamışlardı. Umursamadım. "Kesin aşık" kendimi geniş krem rengi koltuğa attım. Ayaklarımı havaya kaldırarak sallamaya başladım.