I am Freigh Tim Collantes just call me "Tim",Hindi ako madaling mag-mahal. Right after the day she left me. I have no time hanging around with girls. Seriously, I. DO. NOT. F*CKIN. CARE.I really don't care. It sucks.
"Yaya, pakisabi nalang po kay mom na may pupuntahan po ako. Thanks."
"Oh, sige. Ingat ka,Iho!"
"Sige po, kayo rin po!"
*calling Hans*
"Hello dude, why?"
"Nakarating na pala kayo? Why didn't you informed me?"
"Hey. Dude, chill. I am about to call you pero ikaw tong unang tumawag. Yeah, we're here for good. And mom wants me to transfer in your school. Immediately."
"Oh, see you soon then. Maraming chicks don! Madami ka nanaman papipikutin, gamit yang charm mo. Hahaha!"
"If course, I am Freigh. I'll never change my style. No one can ever change me."
"Naks, gumaganon! I'll go ahead na dude. I have something important to attend to. Bye."
"Okay, bye."
*toot toot*
Sumakay ako ng kotse at gumala muna, pumunta muna ako ng park, doon lang naman ang alam kong place na pagpahingaan, because of Hans. We used to go there.
Traffic pa habang papunta ako, kaya naman pinarada ko na yung kotse ko kung saang may malapit na puno. Can't wait. Need fresh air. There's a girl.
"Miss, pwedeng makisilong?"
Dam*, I hate asking.
-
Grabe, katatapos lang mag-linis ng library! Maaga akong uuwi ngayon! Wiiihhh! Magpapahinga muna ako. Pupunta nalang ako doon sa park. Oo, doon nalang. Miss ko na kasi yung probinsiya namin. Tiyaka doon kami nagiistay ng 'ex' ko dati. Nakakalungkot.
Nakarating na ako, umupo ako roon sa silong ng puno. Habang tumitingin sa ulap ay, mayroong nagtanong sa akin.
"Miss, pwedeng makisilong?"
Nakakagulat naman si manong. Oo, ussually kasi mag-isa lang ako rito. No one dares to approach me or just talk to me. Siya lang yung karamay ko rito noon, wala na ngayon. Siya yung katawanan ko rito noon, wala na ngayon.
Lahat talaga ng bagay sa mundo hindi permanente ano? Nasa sa iyo na yan kung paano mo siya papahalagahan kung sakaling mawawala na siya.
Tama na nga Khalyxx. Huwag ka ng mag-emote riyan. Sagutin mo na yung manong. He can't sit down because of you.
"Ahm, ayos lang po manong."
Sabay ngiti kong sabi.
"What the?! Miss? Do you know what you're talking about? Or should I say do you know whom you're talking to?!"
Nagtaka ako, bakit ganun naman yung tono ng boses niya? Ni minsan hindi pa ako nasigawan sa tanang buhay ko. Bakit ganito? Hindi ba siya aware na baka first time kong masigawan? Naninikip yung dibdib ko.
"S-sorry p-po manon-- este kuya."
Sinasabi ko yan ng pinipigilan yung mga luha ko, masakit kasi sa pakiramdam na masigawan ka. Why can't he just control himself? Hindi ba niya kaya?
"W-what's in your eyes? A-are you crying?"
He said, wow kuya. Ngayon mo lang ba nahalata? Kanina pa tumutulo yung luha ko eh. Pero alangan namang sabihin ko yan diba? Duh. Masigawan pa ulit ako.
"H-hindi, napuwing lang ako. He-he. Una na ako ha?"
I said denially, ayokong mahalata niyang mahina ako dahil lang sa sinigawan niya ako. Just for that simple reason, right?
Ayokong kinakaawaan ako ng tao. I'd rather let them see the strong me than seeing me weak.
I don't like it na kinakaawaan ako ng tao. Ayoko.
We've drifted apart. Ako dumiretso ng lakad siya naman doon sa likuran ko ang diretso niya.
(Picture: Tim)
