DRAGON FRUIT

CHAPTER 16

REVEAL OF REALITY

-
*Jed point of view*
-
Sa aking pag mulat ng aking mga mata,
"Jed?" Saad ng nurse sakin agad naman niyang tiwanag si doc
"Kamusta jed? May masakit ba sayo?" Sunod-sunod nitong tanong. Inikot ko ang paningin napansin kona nasa ICU pala ako. Teka bakit?
"A-ano pong nangyari?" Matamlay kong boses
"Ang mabuti maayos kana.." paliwanag nito.
-
Sa loob ng isang linggo, Naka recover naman na ako pero naka confine parin ako private room. Inaayos ni mama ang gamit ko kaya tinanong ko.
"Ma ano ba talagang nangyari?" Naka kunot na ang noo ko.
"Nakatulog ka.." nanlumo nako
"Bakit po?" Tanong ko dito
"Palakas kalang ha?" naiyak na si mama. Habang ako ay tuloy parin sa kakaisip kung bakit.
"Ano po?" Tinapangan kona ang loob ko
"Hayaan mona.." humagulgol na si mama sa harap ko
"Pano po g---" sa aking pag sasalita, aking pinutol to. Nang maalala ko ang nangyari nung gabing iyon.
-
-
Nakita ko ang babae na diko matukoy kung sino dahil hilo nako sa lasing. Nilagyan nya ng likido ang lahat ng inumin. Sinubukan kong bawalin to pero dikona magawa pa sa lasing. Umakyat ako sa mansion ko at natulog--- yun lang naalala ko.
--
Kumatok ang isang doktora sa room ko,
Sa kaniyang pag pasok, unti-unti ko'tong naalala. Siya yung babaeng nag lagay ng lason sa inumin namin sa mansion!
-
"Ikaw!" Sigaw ko dito
"Ikaw yung pumatay sa istudyante ng dragon fruit!!!" Nag badya nakong tumayo pero hindi kona magawa dahil nanghihina pako. Inawat ako ng tatlong nurse na lalaki.
"Bakit mo sila pinatay!!" Saad ko. Habang ang doktora ay kalmado pa.
Nilapitan niya ako at sinabing..
"3 years ka nang comatose." Malamig nitong banggit sakin,
"all of that is only your hallucination dahil may mental disorder ka." Bulong nito sakin kaya lalo akong nanlambot.
"Im your psychiatrist."
Nabasa ko ng malinaw ang plate name ng doktora.
*Chenelyn*
-
Tumalikod ito sakin at kinausap si mama.
-
Sa aking mga test of my sickness..
-
May mga tao sa paligid kona kilala ko sa muka pero hindi ko alam ang pangalan. Dumadating pako sa punto na, parang nangyari na'to at eksaktong eksakto pa.
Parang ang bigat sa pakiramdam, na parang isang araw naging parte sila ng buhay mo pero hindi molang maalala kung saan, paano at sino.
-
Sometimes we met because of the memories. Sometimes we had memories because we met. And sometimes, we met because we are going to makes a happy memories and that is Dejavu.
-
End.