Rüya Koridoru

9.Bölüm: KAÇIRILMA

Bölüm şarkısı: The Weeknd- The Hills

Medyaya mutlaka bakın ^^

"Dışarı çıktığımda görünürde yine kimse yoktu. Salonun arka bahçesine gittiğini düşünerek oraya yöneldiğimde arkamdan uzanan bir el ile, yere düşmem hatırladığım son şeydi..."

9.BÖLÜM: KAÇIRILMA

"Bir babanın evladına açtığı yarayı,
O baba bile kapatamıyor.
Ne acı.
Sonra o yara bir uzuv gibi,
Vücutla doğru orantıda,
Büyüyor...
Büyüyor...
İnsan çocukken nelere güldüğünü elbet unutur,
Ama neden ağladığını bir türlü unutamıyor..."

Acı; insanı daha güçlü yapar, korku daha cesur, kırık bir kalp ise; daha akıllı...

Tam şu an o korku evresinde cebelleşirken, ne yapacağımı bilmiyordum. Aniden arkamdan uzanan el ile irkilerek yere düşmüştüm. Karşımda iri cüsseli, karanlıktan tam göremediğim çehresiyle, üstüme doğru gelen adamın niyetinin iyi olmadığı barizdi. Ne yapacağımı düşünürken çoktan yanıma yaklaşmıştı. Ben hâlâ yerde geri geri giderken gelen ani bir cesaretle adamın kasıklarına tekme attım. Adam sızıyla yere düştüğünde yapmam gereken tek şeyin kaçmak olduğunu biliyordum. Zaman kaybetmeden hızlıca ayağa kalkarak koşmaya başladım. Topuklular beni zorladığı için bir çırpıda çıkarıp elime alarak koşmaya devam ettim. Arkama baktığımda siyah bir arabanın peşimden geldiğini gördüğümde panikleyerek hızımı arttırdım. Ancak dibimde ani bir frenle duran araba korkumu arttırdı. Arabadan inen iki adam yanıma geldiklerinde hızla bağırdım.

"İmdat! Yardım edin. Siz kimsiniz? Bırakın beni! Dokunmayın ba-" Konuşmam burnuma kapatılan o yakıcı kokuyla yarıda kesildiğinde hatırladığım son şey birinin kucağına düşmemdi...

******

Gözlerimi zorlukla araladığımda bulunduğum ortamı görmemle hızla yatakta doğruldum. Ben neredeydim? Burası da neresiydi? Kendime geldiğimde üzerimde gördüğüm elbisemle olanları hatırladım. Etrafıma göz gezdirdiğimde burası çokta büyük olmayan bir odaydı. Odada yatak haricinde bir komodin, küçük bir sandalye, gardolap ve banyo olduğunu düşündüğüm bir kapı da vardı. Oldukça boğuk bir havası olan bu kasvetli odada daha fazla durmak istemeyerek kapıya yöneldim. Kapı kolunu indirdiğimde açılmaması aslında beklediğim şeydi. Ancak durmadım, bütün gücümle kapıyı yumrukladım.

"Açın kapıyı! Hemen beni buradan çıkarın! Kime diyorum, açın şu kap-"

Kapının aniden açılmasıyla korkarak geriledim.

"Küçük hanım uyanmış demek!?" Yüzünde bir maske olan; uzun boylarda, takım elbiseli bir adam içeri girmişti. Kapıyı kapatıp kilitledi. Arkasını dönüp beni gördüğünde yüzüme bir süre baktı. Suratını göremediğim için mimiklerini okuyamıyordum. Ancak rahatsız olurcasına geriledim.

"Geç otur!" Aniden çıkan sert sesiyle yerimde kıpırdanarak yatağa oturdum. O da dolabın dibinde bulunan sandalyeyi alarak yatağın yakınına oturduğunda o konuşmadan ben atıldım.

"Kimsin sen? Benim burada ne işim var? Benden ne istiyorsunuz he? Konuşsana be!" Yüzündeki maske yüzünden söylediklerime karşı tepkilerini de ölçemiyordum. Bu iyice sinirlerimi bozmaya başlamıştı.

"Küçük hanım sinirli çıktı he?" Ne yapmaya çalışıyordu gerçekten anlamıyordum.

"Evet, sinirliyim var mı? En azından senin yaptığın gibi bir maskenin altına saklanan korkak değilim!" Söylediklerim sinirini bozmuş olacak ki, kafasını sağa sola doğru yatırarak kıtlattı.