Szklana poświata
Świetlanej przyszłości
Opadała swobodnie na parkiet
Jak jedwab z sukni tańczących dam
I przytakujących jegomościów
Ale za nic nie byłam w stanie jej złapać
Nie ważne jak bardzo się starałam
Tańcząc wokoło
Chwytając co rusz za jej skrawki
Na marne
Chciałabym krzyczeć
Krzyczeć tak, aż braknie tchu
Aż kryształowe ściany nie wytrzymają
I zetrą się na proch
Razem z całym tym miejscem
Ale tej nocy mogę jedynie
Liczyć konstelacje...
