Ben Ona Resmen Aşığım

Bölüm 24 -Markalar

Selammmm :D Nabersiniz? Bölümü düzenledim, mübarek gün dedim ve yayınlıyorum :D Bölümün sonundaki konuşmayı kalın ve italik olarak ayırmaya çalıştım. Kalın olanlar Metehan'a, italik olanlar Betül'e ait :D Enbe Orkestrası'ndan Hikaye Şarkısı bölümün şarkısı olsun mu? Olsun bence. Hadi size keyifli okumalar. Ben kaçarca :)))))

Gülşah Hanım merdivenleri teker teker çıkarken topuklu ayakkabılarının ritmik sesine söylenmeleri eşlik ediyordu. Ece'nin odasına doğru gidip kapıyı çalmadan, pat diye açtı ve içeri girdi. Kızının yüzünü bile doğru dürüst göremez olmuştu bu sıralar. Zaten bu evde yalnız sayılırdı, bir de Ece böyle kendini gizledikçe iyice delleniyordu. Birazdan yemeğe oturacaklardı. Bu, her akşam yenen olağan yemeklerden biriydi ve Ece, Saruhan Bey'in bu konuda hassas olduğunu bilmesine rağmen son birkaç gündür yemeğe inmiyordu. Metehan desen zaten ayrı bir alemdi. "Odaya kapanmak da nereden çıktı? Hemen aşağıya iniyorsunuz Küçük Hanım. Bu akşam ailece yemek yiyeceğiz. "

Ece okuduğu kitaptan kaldırdığı bakışlarını bezgince annesine yöneltti. "Ailemizin bir üyesi daha var anne: Metehan! Ve o henüz teşrif etmediğine göre eksiğiz. Yani ben gelmesem de olur. Hem bensiz boğazınızdan geçeceğine eminim." diyerek yapmacık bir şekilde gülümsedi. Adetlerin canı cehennemeydi! Metehan yine onu bu iki kaçığın arasında yalnız başına bırakmıştı. Şu Betül denen kızla tanıştıklarından beri onunla eskisi kadar ilgilenmiyordu Mete. Çocukluk yapmak istemezdi ama içten içe kıskanıyordu bu durumu. Ece somurtarak kitabına dönerken "Çok bilmiş." dedi Gülşah Hanım hoşnutsuzca. Ardından hızla girdiği kapıdan hızla dışarı attı kendini. Ece büyüdükçe sorunları da büyümeye başlamıştı. Bir türlü mutlu edemiyordu kızını. Erkek arkadaşıyla arasında bir sorun vardı belki de. Gerekirse onunla da konuşurdu Ece'nin mutluluğu için.

Merdivenleri asil adımlarla inerken kapının çalındığını duyup dikkat kesildi. Gözlerinin kaçan ışığı tekrar yerine dönerken daha hızlı indi merdivenleri. Hizmetçi kız kapıyı açıp geri çekildiğinde Metehan'ı görünce yapabileceğinin en iyisi olan bir gülümsemeyle karşıladı onu. "Hoş geldin Mete."

Metehan kısaca "Hoş bulduk." derken hizmetçi kız kapıyı kapatmaya yeltendi. Fakat Metehan hemen onu durdurdu. "Kapıyı kapatma Asiye. Bir misafirimiz var."

Gülşah Hanım'ın ince kaşları merakla çatıldı. "Misafir mi?" Metehan genelde eve Ersan ve Onur'dan başka hiç kimseyi getirmezdi.

"Girsene Betül." diyen Metehan kızın elini tutup kapıdan içeri sokarken Gülşah Hanım küçük dilini yutacaktı. Genç adam üvey annesine samimiyetten yoksun, hatta acımasızca gülümsedi. Betül'ün ürkek bakışları ikisinin arasında gidip gelirken Metehan'ın sıkıca kavradığı elini çekmek istedi. Ancak Mete tutuşunu sertleştirerek buna izin vermedi.

"Ne oluyor Gülşah? Kim gelmiş?" diyen Saruhan Bey'in tok sesi ve yaklaşan adımları tüm ilgiyi üzerine toplamıştı o anda. Betül nereye düştüğünün farkında bile değildi. Gülşah Hanım ise şaşkınlıkla Saruhan Bey'e bakıyordu. Metehan bir adım öne çıkarken, Betül'ün elini babasının ve Gülşah'ın gözüne sokmak istercesine bırakmıyordu.

"Biz geldik babacığım. Tanıştırayım, kız arkadaşım Betül." derkenki vakur duruşu Betül'ün çok hoşuna gitmişti. Metehan onu babasıyla tanıştırmak istediğini söylediğinde henüz çok erken olduğunu, biraz zaman geçmesi gerektiğini söyleyip vazgeçirmeye çalışmıştı. Metehan ise bundan daha doğru bir zamanın olmadığından bahsetmişti. Babasının da, Gülşah Hanım'ın da bir takım şeyleri kabullenmeleri gerekiyordu. Ne yaptıysa, ne ettiyse Metehan'ı vazgeçirememişti. En sonunda Mete Rüya faktörünü gündeme getirince, Betül'de kararını değiştirmek zorunda kalmıştı. Şimdi Metehan'ın babasına karşı cesurca sarf ettiği sözler Betül'ün kendini önemli hissetmesine sebep oluyordu. Ve bu duygu tahmin edemeyeceği kadar güzeldi. İstemsizce yüzüne yayılan tatlı gülümseme, Gülşah Hanım'ın gür kahkahasıyla silinip gitti. Sanki birisi sadece onun anladığı bir espri yapmış gibiydi.