∞ GEÇMİŞİN İZLERİ-VEDA ∞ |3.KİTAP|

15.Bölüm

"Seni seviyorum, seni seviyorum, seni seviyorum..." León'a sımsıkı sarılmış, boynunu öpücüklere boğarak onu sevdiğimi söylüyordum. Canım... bana nasıl da güzel bir sürpriz yapmıştı öyle! Bende ne yapacağını anlamamış biri olarak, saf saf gelmiştim... Onu çok seviyorum!

"Violetta, yeter..." Onu dinlemeyip daha fazla öptüm. Arada bir dudaklarımızı birleştiriyor, yanaklarını sıkıyor, sıktığım yerleri öpüyor, daha fazla sevgi sözcükleri kullanıyordum. Hayatımın anlamıydı... gerçekten...

2 Saat Önce

Sinirden telefonumu parçalamak üzereydim. Saatlerdir arıyor olmama rağmen neredeydi bu adam? Çocuklarda yoktu hem! Yapmamam gerekeni yapıyordum sürekli; en kötüsünü düşünüyordum. Ya çocuklarımı da alıp başka biri ile kaçtıysalar? Daha önce beni aldatmış birine göre gayette mantıklı düşünüyordum aslında! Önceden yapan insan, neden şimdi yine yapmasın? Hem bir insan on yedisinde neyse, yirmi dokuzunda da öyledir. Hıh!

Arkadaşlarımızı da aradım ama hiçbiri bilmiyormuş nerede olduklarını. Kimseye söylemeden ortadan kaybolmuşlardı. Başlarına kötü bir şey geldiyse, ne yapardım ben? Ah, düşünmek bile istemiyordum böyle senaryoları ama düşünmeden edemiyordum ki! Bilinaçltım beni delirtebilmek için böyle oyunlar oynuyordu. Beynimin içinde, 'Hah, tekrar aldatıldın! Böyle dişiliğini ön plana çıkarmazsan, daha çok aldatılırsın aptal!' deyip kahkaha atıyordu. İçimdeki iyi(!) seste kafama vurmamı, böylece o sesi susturabileceğimi söylüyordu. Bilinçaltımda bile anormal bir kişiliktim ya...

Dişlerimi ve telefonumu sıktım. Sonra yaptığımın ne kadar aptalca bir davranış olduğunu anlayıp vazgeçtim sıkma işlemlerimden. Aramak isteseler ve telefonum kırılırsa, hiç hoş olmazdı.

Koltuğa oturdum. 'Oturdum' diyorsam, öyle uslu uslu oturduğumu sanmayın yani. Bir bacağımı sallıyor, o yetmiyor saçlarımı karıştırıyor, sonra tırnaklarımı kemirmeye başlıyordum. Yıllardır Buenos Aires'te yaşıyor olmama rağmen, burayı bilmiyor olmaktan nefret ediyordum! Neden León aramızdaki o ilişki gerçekleştikten sonra beni hiç dışarıya salmamıştı ki?! Eğer salmış olsaydı, nerelere gitmiş olabileceklerini tahmin ederdim. Tabii Buenos Aires'te bir yerdeyseler...

Kendimi sakinleştirmenin muhteşem yolunu bulmuştum(!)! Kötü senoryaları beynimde canlandırıyordum! 

Telefonumun titrediğini fark edince hemen açtım gelen mesajı.

"Az sonra yazacağım adrese hemen gelmen gerekiyor. Nedenini sorma, çabuk ol. Seni seviyorum!" -Son Şarkım

Çabuk olmamı söylüyordu ama panik yapmış olduğumu tahmin edemiyordu. Çocuklara veya ona bir şey olduğu düşüncesi bile tüylerimi diken diken ederken, nasıl nedenini sormam? León bazen gerçekten anlayışsız olabiliyordu. Hemde çok fazla...

Fazla fazla nefes almaya başladım. Yetmiyordu aldığım nefesler ama. İçimdeki o korkuyu tarif etmem mümkün değildi. Yine de son gücümle anahtarları aldım. Biraz(!) zor olacaktı arabayı sürebilmem ama başarmam gerekiyordu.

~

Arabayı kilitleyip koşarak içeriye girdim. Yoldayken kendimi hazırlamıştım en kötü şeye. 

İçeride bizimkiler vardı. Hepsinin bana pislik pislik gülüyor oluşu yeniden sinirlenmeme sebep olmuştu. Bunlar yine benden habersiz ne çeviriyorlardı? Umarım iyi bir şeydir. En azından sonunda kötü şeyler olmazdı.