ー don't kill me, love me ♡ banginho

bölüm 5

sabah odalarına kadar gelen lezzetli yemek kokusu yüzünden herkes uyandı. felix ise merdivenlerden aşağı inen ve kendini mutfaktaki sandalyelerden birine atan ilk kişi oldu.

"woah~" derin bir nefes aldı, "bunlar çok güzel kokuyor."

"sakin ol felix, yemeklere zehir katmış olabilir." woojin'i görebilmek için arkalarını döndüler.

"ama-" woojin yeniden araya girerek minho'nun sözünü kesti.

"sana güvenmiyorum. bana yemeği neden zehirlemediğine dair bir neden söyle."

"ben..." minho'nun gözleri artık yaşlara sahipti.

"bu kadar yeter." chan'ın kapının yanında ve diğerleriyle beraber durduğunu görmek için bu seferde o tarafa doğru döndüler. ardından hepsi birlikte mutfağa girdiler ve koltuklarına oturdular. chan ise minho'nun olduğu tarafa doğru gitti.

"eğer ölmeni isteseydi dünün yemeğini zehirlerdi, öyle değil mi? eğer hâlâ yaşamaya devam ediyorsak, bu şu an yiyeceğimiz yemeğin zehirsiz olduğu anlamına gelmez mi?" chan gözlerini woojin'e çevirdi.

"üzgünüm, ben sadece..." sözlerinin devamını getiremeden mutfaktan çıktı ve koşarak chan'ın odasına girdi minho. ardından yüzünü yıkayabilmek için lavaboyu kullandı.

chan ise woojin'e ölü bir bakış attı ve sonra da çocuklara baktı.

"yiyin." emrini vererek o da mutfaktan çıktı. odasına yürüdü, kapıyı açtı ve yatağına kıvrılmış olan minho'yu gördü. yatağın bir kenarına oturarak gözlerini genç olanın üzerinde tutmaya devam etti.

"ne oldu, minho?" diye sordu. minho aniden doğrulup oturduğunda ise, chan'ı biraz korkuttu.

"sana yalvardığımda gitmeme izin vermeliydin. neden gitmeme izin vermedin? bununla başa çıkamam. ben..."
minho, gözyaşları yanağından akmaya devam ederken cümlesini tamamlayamadı.

"minho, ben sana güveniyorum."

"hayır, sadece bana üzüldüğün için böyle söylüyorsun."

"bu doğru değil. sana neden güvendiğimi biliyor musun? seni o hücreye kilitlediğimde seni kontrol etmek için telefonunu almadım. ve sen de hiç kimseyi aramadın. bu yüzden sana güveniyorum." minho kafasını aşağı indirdi. "minho, bana bak."

genç olan fısıldayarak, "ben... ben de size katılmak istiyorum." dedi.

"ne? biraz daha yüksek sesle söyle."

"çetenize üye olmak istiyorum." ardından gözlerini chan'a çıkardı.

chan ise sordu, "ebeveynlerin hiç mi umrunda değiller?"

"onlar beni zaten umursamıyorlar. beni geride bırakıp los angeles'a gittiler. aramıyorlar ya da mesaj atmıyorlar, sadece biraz para gönderiyorlar. peki benim neden onları umursamam gereksin ki?"

"o zaman haydi gidelim yoksa o çocuklar bütün yiyecekleri silip süpürebilirler." ardından kıkırdadı ve beraber mutfağa gittiler.

"çocuklar, size açıklamam gereken bir şey var." bu herkesin yemek yemeye bir süreliğine ara vermesine neden oldu. "minho da artık çetemizin bir üyesi ve umarım ona iyi göz kulak olursunuz."
minho yutkundu ve woojin konuştu:

"ona ihtiyacımız olduğunu hiç sanmıyorum. ayrıca hiçbir şey de yapamaz."

"çetemize yeni girdiğinde sen de hiçbir şey yapamıyordun, woojin." chan bunları bakışlarından da anlaşılacağı üzere büyük bir ciddiyetle söyledi.

çocuklar ise kendilerini "uh," diye kısık sesle söylenmekten alıkoyamadılar.

"pekâlâ. ama ben ona hâlâ güvenmiyorum." ardından mutfağı terk etti.

"öncelikle sen kimsin? ne zaman doğdun? sahip olduğun bir lakabını var mı ve bu kadar iyi yemek yapmayı nerede öğrendin?"

jisung bunun bir sonu olmayacağını bildiğinden hızlıca araya girdi, "hey, hey, hey! sakin ol felix." minho kıkırdadı ve bu da onu aşırı sevimli gösterdi.

"sorun değil, ben lee minho, 25 ekim 1998'de doğdum. bir takma adım yok ve bilmiyorum, sanırım sadece yemek yapabildiğimden sana öyle geliyor."

jeongin sordu, "demek sen de hyungsun?"

"bilmem, öyle miyim?"

"muhtemelen öylesin. sadece chan ve woojin hyung senden daha büyük."

"o zaman öyleyim galiba."

"her neyse, ben jeongin."

"jisung."

"felix."

"hyunjin."

"changbin."

"ben de seungmin. zaten muhtemelen  chan ve woojin hyungu tanıyorsundur."

"hoş geldin, minho." chan, bakışlarını yüzünde oluşan o küçük tebessümle beraber minho'ya çevirdi.