YELLOW NOTES | Complete | Short Story

Chapter 13 - The note the she left

Jennie Pov

"Jennie! I-serve mo na to sa table."

"Okay."

2yrs

It's aready 2years simula ng magkasakit ako.

Dahil sa sakit ko nawalan ako ng pagkakataon makabuo ng bagong ala-ala.

Pero dahil sa mga notes na iniwan niya sa akin. Nagkaroon ako ng lakas ng loob.

Unti-unti naalala ko na yung mga bagay. Hindi ko na kaylangan ulit-ulitin sa harap ng salamin kong sino ako. Kahit papano nakakatanda na ulit ako. Minsan nakakalimot pero hindi niya ako pinabayaan.

Naalala ko na kong paano mabuhay ng normal.

Araw-araw pumunta sa akin si Chaeyoung at Jisoo unnie para bisitahin at tulungan ako. Nagulat si Chaeyoung ng makita ang mga yellow notes na nasa kwarto ko.

Pag-uwi daw kasi niya galing sa Hospital nung nagkita-kita kami may nakita siyang yellow note din na nakadikit sa pinto niya. Dun daw niya nalaman ang address ko.

Kung tutuusin ang laki na ng utang na loob ko sa dalawang to. Sila ang nagpasok sa akin sa trabaho ko ngayon. Isa akong waiter sa isang café. Maliit lang yung lugar pero ayos naman. Tahimik tapos mababait pa yong mga tao.

Pero kong hindi dahil sa taong nagtyaga na isulat lahat ng notes nayun sa kwarto ko....baka wala ako rito. Baka araw-araw lang ako nakakulong sa kwarto ko at mananatiling takot.

I Want to remember a lot of things.

But that person is the one that i don't want to forget.

'But i already did.'

'I forgot who's Lisa Manoban is.'

Nabasa ko yong mga notes sa may cabinet ko. Dahil duon kaya nalaman ko kung sino ang taong tumutulong sa akin.

It's was Lisa who helped me get up.

If i'll be given a chance. I want  her. Thank her.

I'll look at her and memorize every line on her face. I'll make sure that i will never forget her.

"Tita!" Nagmamadaling umalis ng counter si Chaeyoung para salubungin ang bagong pasok na costumer sa café. Well...i guess i shouldn't call her a costumer.

Siya kasi ang may-ari ng café na pinagtatrabahuhan namin nina Chaeyoung at Jisoo unnie.

"Hello po Mrs. Manoban." Sabi ko tsaka nagbow.

Tinapik niya naman ang balikat ko at tumawa ng mahina. "What's with the formality? I told you just call me tita." Lumingon-lingon pa siya sa paligid. "Teka nasaan nga pala si Jisoo? Bakit kayong dalawa lang ang nandito?"

"Hay naku tita! pagalitan niyo nga yun parati nalang tulog."

Bumuntong hinga si mrs- si tita at pumunta sa dressing room para sa mga employee. Siguro gigisingin si Jisoo unnie.

Patay ka ngayon Jisoo kekekeke

Narinig ko ang pagtunog ng wind chime sa entrance. May bagong costumer. Pumunta na ako sa counter.

Isang maliit na bata yung dumating.
"Bakit mag-isa ka lang ngayun?" Tanong ko sa kanya.

"Nasa work pa kasi si mama. I want to buy a coffee para sa kanya para naman mabawasan yung pagod niya." Napangiti ako sa kanya at inihanda na ang order niya.

Habang nagbe-brew ako ng coffee, I heard a familiar tune. Lumingon ako para tignan kung saan nanggaling yun.

It was from little girl. She was humming that tune.

I'm sure that i already heard that sound. 'But where?'

"Bata ano yung kanta na yan?" Tanong ko sa kanya.

"I met a friend when i was admitted at the hospital. Siya yung kumakanta sa akin nun. Why unnie?"

"Ah....Pamilyar kasi sa 'kin yung tono. Bakit ka naadmit sa hospital? Nagkasakit ka ba?"

"Yes i had a dengue before. But now im okay na. Alam mo unnie parang pamilyar karin sa akin. Kamukha mo yung girl na pinapakita sa akin ng friend ko."

"Talaga?" Inilagay ko na sa paper bag ang order niya. "I-kwento mo nga kay unnie mo habang naglalakad tayo. Ihahatid na kita baka mamaya matapon pa tong kape at mapaso ka pa." Hinubad ko yong apron at cap na suot ko. Masaya naman tumango sa akin ang bata.

Okay lang naman siguro kong lalabas muna ako. Wala pa naman masyadong tao sa café. Kaya na yun ni Chaeyoung.

"So tell me about your friend"

"Hmmm....she was a tall unnie. She's good looking and also she have a bangs and it's suit to her very well. She's always with me every morning. Wala kasi si mama that time kasi nasa work siya. Si papa matagal na kaming iniwan ni mama kaya siya ang nagbabantay sa akin. Then every night aalis na siya. Andiyan na naman daw kasi si mama ko tsaka may pupuntahan pa daw siyang friend. And that friend she was talking about is look like you." Tumingin siya sa akin na para bang ine-examine bawat feature ng mukha ko. "Alam mo unnie baka naman ikaw yong friend ng friend ko. Kasi kamukha mo talaga yung nasa picture na pinapakita niya sa akin eh."

Napaisip naman ako. Ako? "Teka sino ba yong kaibigan mo? Ano pangalan niya?"

"Lisa po. Lisa Manoban, she's my friend at the hospital."

Lisa

Lisa..Manoban?

"Min!" Sabay kaming napalingon ng bata sa sigaw na yun. A middle-age woman was running toward us.

"Eomma." Tumakbo naman yung bata papunta sa babae and hugged her. So that's her mom.

Yung nanay ko saan na kaya?

"San ka ba nanggaling bata ka? Bakit ka lumabas ng building ng hindi man lang nagpapaalam sa akin ha? Buti nalang sinabi sa akin ni manong guard na lumabas ka daw. Pinag alala mo ako! Jusko bata ka!"

"Sorry eomma. I just wanted to buy you a coffee kasi parang inaantok kana po dahil sa work mo. Hindi ko na po uulitin promise." And the girl kiss her mom on the cheeks and hugged her.

I smile at the scene in front of me.

"So where's the coffee you brought for me?" The woman asked.

Tumakbo naman yung bata palapit sa akin at kinuha ang paper bag na may lamang coffee. "This unnie help me carry this eomma. She's so kind like Lisa unnie."

The woman looked at me and smiled as she mouthed the word "Thank You" to me.

I smiled as a response.

"Alam mo hindi ko pa nakikita yang Lisa unnie mo na yan. Di mo siya pinakilala sa akin." Sabi ng nanay sa bata.

"Kasi nga kapag nandiyan kana umaalis na siya. Tapos during my last month na stay sa hospital Lisa unnie didn't visit me anymore.." halata sa boses ng bata na nalulungkot siya. Siguro miss na miss na niya yung Lisa unnie niya.

Nagsimula ng maglakad paalis ang mag ina at naiwan nalang ako mag-isa dito.

Is it possible that the Lisa i'm looking for is the Lisa that the child was talking about?

"Where are you Lisayah."

The wind blew and carressed my cheeks as if it's trying to calm me and make me feel relaxed.

I felt a pair of eyes watching me. I turned around but found none.

Then i heard a faint voice whispered to my ears,

"I'm always with you."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Few more chaps to End!