Prince's Downfall(Inc Chaps)

6

Dedicated to my sissy bruha. Labidoo♥️.

6

🔆🔆🔆

Faith Serenity

Naglakad ako papunta sa playpen para tingnan ang mga bata nang hindi ko matagalan ang titig ni Paul Shalem. Mabuti na lang tapos na ang pag-precide ko sa meeting. Nakakabwisit siyang tumingin.

I walked hastily pero ramdam ko na may nakasunod sa akin ng tingin.

I ignored the hard pounding of my heart. This is so new to me. This is hilarious. Bakit para akong teenage girl na kinakabahan? Well, bata pa naman talaga ako at hindi ko rin akalain na ang kasing tanda ni Mister Grande ang magbibigay sa akin ng ganitong pakiramdam.

I’m so conscious. I want to look in the mirror and find if my face is still okay. Mabuti na lang at hindi ako palalagay ng foundation at make up kung hindi lalo akong matataranta sa hitsura ko dahil baka mukha na akong cake na naglalakad.

“Those shirts on my desk are for the Grandes.” Sabi ko kay Remus na cashier din ng eskwelahan ko.

“Okay.” He smiled at me. “Are you okay? You look tensed.”

Ha?

“Am I?” para akong tanga talaga.

“Blushing. Hindi naman mainit dito sa loob ng kwarto, bakit namumula ka? Mestisa ka pa naman kaya kitang-kita.” He pinched my cheek and I instantly grimaced.

This is really insane. Namumula ako. Kung napapansin ni Remus ‘yon, malamang na pansin din ng lahat.

I’m really dead. I can’t hide this feeling. Talagang ang laki ng paghanga ko sa lalaking ‘yon, at nakakainis dahil lang ‘yon sa galing niyang humalik ng babae, or his gorgeous appearance, his almost perfect built, body, eyes that are so expressive.

No.

“Para…akong lalagnatin.” I just lied.

Napapasinungaling tuloy ako dahil kay Mister Grande. “Sige na, mangulekta ka na para makauwi na ako.” Utos ko kay Remus saka ako mabilis na umalis sa harap niya.

I slid the glass door of my playpen and smiled at my angles.

“Teacher Faith!!!” the kids yelled in unison and ran toward me, surrounded me with tight embraces.

Napahagikhik ako dahil ganito sila kahit araw-araw kaming nagkikita o kahit nasa kabila lang ako at nakikita nila ako sa glass walls, they still miss me that much.

And I so love the kids. Wala akong kapatid kaya gusto ko ng mga bata. When they poop, I wash their butts. I don’t call their nannies anymore. Kahit sa Britain ganoon din ako kaya nabigyan ako ng award. Sa lahat ng preschool teachers na pumunta sa Hongkong for that event called, I Love My Teacher; I won the award. ‘I Love My Students’ award and tawag doon. I never expected it actually. I am just dedicated to my work because I’m in love with this. My mother was also a teacher but she never made it to her doctorate degree because she died young.
“How are you doing here? Having fun, little angels?” I asked them, giggling.

Tumakbo ulit siya pabalik sa mga kanya-kanyang laruan nila.

“Tis is fun, teacher!” sigaw ng isa kong estudyante na nasa loob ng isang kastilyong gawa sa plastik.

Tumango ako at pinanood lang sila. I love to watch them every day because they never fight. Ang unang-una kong itinuro sa kanila ay huwag silang mag-aaway-away dahil magagalit ako. Gladly, they listen and really follow my orders. Para silang magkakapatid lahat at hindi sila nagdadamot sa isa’t isa.