🖤ထင္မွတ္မထားမိေသာ🖤 ထင်မှတ်မထားမိသော 🖤

CHAPTER 8

အရမ်းကြာမိတဲ့အတွက်တောင်းပန်ပါတယ် ဒီအပိုင်းလေးကို မဖတ်ရင် အရင်မှာစရာရှိလို့ပါ ဒီအပိုင်းလေးက နည်းနည်းရိုင်းတာကြောင့်တင်ဖို့၀င်လေးနေတာပါ။ 😣🥺 ဒါပေမယ့် စဉ်းစားပြီးသား ဇာတ်ကွက်တွေမို့ ခွင့်လွတ်ပေးပါ

အရမ္းၾကာမိတဲ့အတြက္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဒီအပိုင္းေလးကို မဖတ္ရင္ အရင္မွာစရာရွိလို႔ပါ ဒီအပိုင္းေလးက နည္းနည္းရိုင္းတာေၾကာင့္တင္ဖို႔၀င္ေလးေနတာပါ။ 😣🥺 ဒါေပမယ့္ စဥ္းစားၿပီးသား ဇာတ္ကြက္ေတြမို႔ ခြင့္လြတ္ေပးပါ

*Unicode ver*

🖤ထင်မှတ်မထားမိသော🖤

စာကြည့်စားပွဲတွင် စာဖတ်နေသော်လည်း စာထဲစိတ်ကမရောက်.....။ ဆေးရုံမှာတစ်ယောက်တည်းပစ်ထားခဲ့မိသော ဟိုအစ်ကိုကြီးထံ စိတ်တို့ တဝဲလည်လည်ဖြစ်နေသည်။ စိတ်ပူရအောင်က ဟိုက ကလေးလည်းမဟုတ်။ ကိုယ့်ထက်ပင်ကြီးသော လူကြီးတစ်ယောက်။

အရင်ကဆိုလျှင် ကိုယ်နှင့်မဆိုင် ၀င်ပါလေ့မရှိသည့်အပြင် မည်သူနှင့်မျှလည်း စကားအလုံး ၁၀၀ ပြည့်အောင်မပြောဖူး။

ဖတ်နေသော စာမျက်နှာတွင် စိတ်ကမရှိ။ စာတစ်ကြောင်းမဆိုထားနှင့် တလုံးပင် အာရုံစိုက်လို့မရ။

""ချီးပဲကွာ....ဘာဖြစ်နေတာလဲ""

မိမိကိုယ်ကို အားမရသဖြင့် စိတ်ရှုပ်ကာ ပါးစပ်မှ အလိုလိုထွက်မိသွားသည်။ ထို့နောက်စားပွဲပေါ်တွင် မှောက်အိပ်လိုက်ပြီးစိတ်ထဲတွင် မိမိဘာသာ ပြောနေသည့် စကားသည်က တစ်ခွန်းတည်း......နောက် မပတ်သတ်ဘဲနေရအောင်ကွာ.....ဟူ၍သာ။။။

ထိုစဉ် တံခါး ကိုရုတ်တရက် အားဖြင့်တွန်းဖွင့်သံကြောင့် လန့်ပြီးခေါင်းထောင်မိသည်။

မိမိဘက်သို့ ဒေါမောဖြင့်လျှောက်လာနေသော ခြေလှမ်းများသည် မိမိနားရောက်သည်နှင့် စာကြည့်စားပွဲပေါ်သို့ အားဖြင့် ရိုက်လာသည်။

""ဘာလို့ ငါ့ကို တစ်ယောက်တည်း ထားခဲ့တာလဲ""

‌ဖြေရှင်းစရာ အဖြေမရှိသောကြောင့် နှုတ်ဆိတ်ကာနေမိသည်။
ဘာမှပြန်မပြော၍လားမသိ စာအုပ်ကိုဆွဲယူသွားသည်။