Ποτέ μη λες Ποτέ!

Κεφάλαιο 10

"Βικτόρια;"Ακούω μια φωνή από πίσω μου.Τρομαγμένη αναπήδησα χάνοντας την ισορροπία μου.Το βάζο από το διπλανό μου έπιπλο,ήταν έτοιμο να πέσει.Ευτυχώς για μένα η φιγούρα από πίσω μου εμπόδισε την πτώση του στερεώνοντας το πάνω στο τραπέζι.Προχώρησε πιο πολύ προς το μέρος μου. Χάρις τη βοήθεια από το φως της κουζίνας,μπορούσα να αναγνωρίσω το άτομο που βρισκόταν μπροστά μου.Ήταν ο Τζέιμς.

"Α,Τζέιμς.Εσύ είσαι.Με τρόμαξες."λέω προσπαθώντας να συνέλθω από το σοκ.Με το ένα μου χέρι ακουμπάω το στήθος μου νιώθοντας τους χτύπους της καρδιάς μου να επανέρχονται στο φυσιολογικό,ενώ με το άλλο χέρι στηριζόμουν στο έπιπλο.Προς στιγμή νόμιζα πως ήταν κάποια από τα κορίτσια πιάνοντας με να κρυφακούω την συζήτηση του Ίθαν και του Άλεξ. Άντε μετά να δικαιολογηθώ.

"Συγγνώμη που σε τρόμαξα.Δεν είχα τέτοια πρόθεση αλήθεια."λέει και με κοιτάζει."Δεν πειράζει."απαντώ και χαρίζοντας του ένα ζεστό χαμόγελο.Το ίδιο και εκείνος.Φαίνεται πολύ καλό και ένθερμο παιδί σε αντίθεση με τα παιδιά της παρέας του.Αναρωτιέμαι,γιατί η Βανέσα τον κοίταζε με τόσο μίσος πριν."Τι κάνεις εδώ μόνη σου;Ψάχνεις κάτι;"λέει κοιτώντας γύρω του και ύστερα εμένα με ερωτηματικό βλέμμα.Άπειρες απαντήσεις και δικαιολογίες περνούσαν από το μυαλό μου.Όμως,μόνο μία βγήκε από το στόμα μου."Ναι.Τα κορίτσια.Μήπως τυχόν είδες καμιά τους;".Προσπαθούσα να κάνω τον τόνο της φωνής μου όσο πιο πολύ πειστικό μπορούσα.

Ελπίζω να το πέτυχα...

"Όχι νόμιζα πως ήσουν μαζί τους.Πάντως εγώ σε έψαχνα.Θέλω να σου ζητήσω μια χάρη."λέει και με κοιτάζει με παρακλητικό ύφος,με αποτέλεσμα να γελάσω."Ok.Τι χάρη θες;"Είμαι πρόθυμη να τον βοηθήσω.Εξάλλου,δεν μου έχει συμπεριφερθεί άσχημα -ως τώρα- για να μην το κάνω.

"Λοιπόν..."αρχίζει μπλέκοντας τα χέρια του."Θα μπορούσες να βρεις ευκαιρία για μένα και την Βανέσα  να μείνουμε μόνοι;Όχι για πολύ.Για λίγη ώρα,ώστε να μπορέσω να της εξηγήσω κάποια πράγματα."Τον κοιτάζω μπερδεμένη."Σχετικά με τι;Έχει σχέση με το πως σε κοίταξε η Βανέσα πριν;Αν ναι,χίλια συγνώμη δεν θα το ήθελε.Ξέρεις η Βαν-"πήγα να του εξηγήσω αλλά εκείνος με διέκοψε λέγοντας "Όχι και λίγα μου έκανε...Μου αξίζει αυτή η συμπεριφορά εκ μέρους της.Ύστερα από ότι της έκανα."Αμέσως κατέβασε το κεφάλι του κοιτάζοντας τα παπούτσια του."Τι εννοείς μετά από ότι της έκανες;"Γέρνω το κεφάλι μου ελάχιστα στα δεξιά κοιτάζοντας τον με απορία.

"Συνάντησε με μετά τη σχολή στην καφετέρια coffe break στην πανεπιστημιούπολη.Ξέρεις που είναι;"Ήμουν έτοιμη να του πω όχι,αλλά τότε θα έπρεπε να με πάρει αυτός με την πιθανότητα η Βανέσα να μας πιάσει στα πράσα."Ναι ξέρω."απαντώ χαρίζοντας του για δεύτερη φορά απόψε ένα χαμόγελο."Τέλεια.Θα τα πούμε αύριο."λέει το μελαχρινό αγόρι με τα καστανά μάτια αποχωρώντας από το δωμάτιο.Αμέσως ξεφυσάω.Δεν μου αρέσει να κρατάω μυστικά από τις κολλητή μου,αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μάθω για το παρελθόν της  και να την βοηθήσω στο να το ξεπεράσει.