Ποτέ μη λες Ποτέ!

Κεφάλαιο 12

   Στέκομαι έξω από την καφετέρια 'coffe break'.Έξω υπήρχαν ξύλινα τραπεζάκια και μεταλλικές πολύχρωμες καρέκλες.Η τέντα είχε κίτρινες και άσπρες ρίγες πάνω της. Δίπλα από το τετράγωνο που βρισκόταν η καφετέρια υπήρχε ένα πάρκο.Η γειτονιά ήταν πολύ ωραία.Ο εσωτερικός χώρος ήταν παρόμοιος με τον εξωτερικό.Οι καναπέδες και οι καρέκλες ήταν και αυτές πολύχρωμες και τα τραπέζια ξύλινα όπως και τα άλλα.Οι λάμπες κρέμονταν μέσα από μικρούς,μεταλλικούς κουβάδες. Στα αριστερά υπήρχε ο πάγκος για να παραγγείλεις με έτοιμα σάντουιτς, μπισκότα και κέικ πάνω σε πορσελάνινες πιατέλες.Η μυρωδιά του καφέ πλημμύριζε το χώρο.Από τα ηχεία στις γωνίες του δωματίου ακουγόταν μουσική,δίνοντας στο καφέ μια δόση ζωντάνιας.

   Σκανάροντας με τα μάτια μου τον γύρω χώρο,εντόπισα τον James να κάθεται σε ένα τραπεζάκι.Πλησίασα και κάθισα απέναντί του."Γεια."ξεκίνησε εκείνος δίνοντας μου ένα θερμό χαμόγελο."Γεια."απάντησα και γω."Χαίρομαι πολύ που ήρθες.Δεν είπες τίποτα για την συζήτηση μας στην Βανέσα έτσι;"με ρωτάει.Ο τόνος της φωνής του πρόσδιδε ανησυχία."Όχι" απαντώ και εκείνος ανακουφίζεται."Ουφ!Πάλι καλά που δεν της είπες τίποτα,αλλιώς δεν θα σε άφηνε να έρθεις."

   "Γιατί ήθελες τόσο πολύ να συναντηθούμε James;"ρωτάω κοιτώντας τον στα μάτια.Εκείνος καθαρίζει τον λαιμό του και ανακάθεται στην θέση του."Θέλω να λύσω μια παρεξήγηση που έγινε πριν δύο χρόνια."Τον κοιτάζω με απορία στο πρόσωπο και ρωτάω"Τι είδους παρεξήγηση;" Εκείνος με κοιτάζει και λέει"Είναι μεγάλη ιστορία.Σίγουρα θες να μάθεις τι συνέβη;"Κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά και απαντώ"Αν δεν ήθελα να μάθω για το παρελθόν σου με την Βανέσα λες να ερχόμουν;"Εκείνος γελάει λέγοντας"Νόμιζα πως ήρθες εδώ για να με βοηθήσεις επειδή είμαστε φίλοι."

   Είμαστε φίλοι όμως,ή μήπως με χρησιμοποιεί για να πλησιάσει την Βανέσα; σκέφτηκα."Και για αυτό.Αλλά πως θα σε βοηθήσω να τα βρείτε αν δεν γνωρίζω τι συνέβη μεταξύ σας και καταλήξατε έτσι;"απαντώ ρωτώντας το αυτονόητο."Ισχύει."απαντάει εκείνος τρίβοντας το λαιμό του αμήχανα."Εντάξει λοιπόν.Θα σου πω τι συνέβη."Χαμογέλασα διαβολικά αλλά περισσότερο με χαρά γιατί επιτέλους θα μάθω τι κρύβουν οι δυο τους."Αλλά πρώτα θα παραγγείλουμε κάτι,γιατί δεν ξέρω για σένα,αλλά εγώ πεθαίνω της πείνας"γελάσαμε και εκείνος σήκωσε το χέρι του για να παραγγείλουμε.

   "Λοιπόν..."ξεκινάει ο James να λέει την ιστορία του,παίζοντας με την κούπα του γεμάτη καφέ που είχε στα χέρια του.Παίρνει μια μεγάλη ανάσα και συνεχίζει"Με την Βανέσα γνωριστήκαμε πριν δύο χρόνια στο λύκειο.Εκείνη τότε πήγαινε β' λυκείου.Εγώ ήμουν στην γ' λυκείου.Είχα μετακομίσει με τους γονείς μου εδώ στο Σικάγο,επειδή η επιχείρησή τους είχε ανοίξει καινούριο γραφείο εδώ και οι γονείς μου θα διεύθυναν την επιχείρηση από εδώ.Για εκείνους η μετακόμιση δεν επηρέασε την ζωή τους,ούτε την προσωπική,ούτε την κοινωνική.Έχουν,βλέπεις,φίλους παντού.Η μετακόμιση αυτή όμως αποτελούσε μεγάλο θέμα για μένα.Σαν καινούριος που ήμουν πλέον σε αυτό το μέρος,ένιωθα μόνος.Φοβόμουν πως θα έτρωγα bullying από τα δημοφιλή παιδιά του σχολείου.Βλέπεις εγώ και ας ήμουν πλουσιόπαιδο δεν ήθελα να κοκορεύομαι για τα λεφτά μου.Έτσι δεν ήμουν δημοφιλής στο παλιό μου σχολείο για αυτό και μου ασκούσαν bullying.Ούτε στο καινούριο ήμουν δημοφιλής,μέχρι να κάνω τα δύο μεγαλύτερα λάθη της ζωής μου.Το πρώτο ήταν όταν αποφάσισα να κάνω παρέα με τα δημοφιλή παιδιά.Σκέφτηκα πως έτσι κανείς δεν θα μου ασκούσε κριτική για το οτιδήποτε και δεν θα με κορόϊδευαν."ξαφνικά σταμάτησε και πήρε μια ανάσα μεγαλύτερη από την προηγούμενη κοιτάζοντας την κούπα του και ύστερα κλείνοντας τα μάτια του.Πρέπει να ήθελε να κλάψει γιατί σκούπισε τα μάτια του.