Ποτέ μη λες Ποτέ!

Κεφάλαιο 16

Tori's POV

Έχει περάσει ένας μήνας από τότε που κοιμήθηκα στο δωμάτιο του Άλεξ μαζί του.Μετά από όσα μου είπε είμαι χάλια,ακόμη και αν δεν το δείχνω.Το Σάββατο που ήρθε η Βανέσα,κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια να μην καταλάβει πως τρέχει κάτι με εμένα και τον Άλεξ.Ούτε η Σοφία ανέφερε κάτι,ακόμη και όταν η Βανέσα δεν ήταν παρούσα.

Ευτυχώς και για μένα ο Άλεξ με άφησε στην ησυχία μου και δεν με ενόχλησε.Ούτε γεια λέει πλέον.Όχι πως θα του απαντούσα αν το έκανε.

Μόνο ο Ίθαν προσπάθησε να με πλησιάσει για να μου ζητήσει συγνώμη για την συμπεριφορά του βλάκα,αλλά εγώ είπα πως δεν χρειάζεται να απολογείται για πράγματα που δεν έκανε ο ίδιος.

Όσον αφορά τον Τζέικ,κατάφερα να τον φέρω κοντά με την Βανέσα και να της εξηγήσει τα πάντα,αφού τους κλειδώσαμε με την Σοφία στο δωμάτιό μου.Η Βανέσα τον συγχώρεσε αλλά του εξήγησε πως δεν μπορούσαν να ξαναπροσπαθήσουν την σχέση τους,γιατί εφόσον θα έφευγε για το Σαν Φρανσίσκο, "μια σχέση εξ αποστάσεως δεν θα πιάσει" όπως του είπε.Ο Τζέικ,αν και στεναχωρήθηκε με την απόφασή της,αναγκάστηκε να την σεβαστεί γιατί την αγαπούσε.Της είπε,επίσης, ότι του έφτανε που τον συγχώρεσε και η φιλία τους ήταν αρκετή.Προσπαθήσαμε και εγώ με την Σοφία να την μεταπείσουμε αλλά δεν καταφέραμε τίποτα,καθώς μας είπε τα ίδια.

Την Κυριακή και τελευταία μέρα της Βανέσας στο πανεπιστήμιο,αποφασίσαμε με τα κορίτσια να μην βγούμε έξω,αλλά να κάνουμε sleepover.Κάναμε πολλές πλάκες,είπαμε αστείες ιστορίες,περιποιηθήκαμε τους εαυτούς μας με μάσκες προσώπου κλπ,και είδαμε ταινίες.Για μια στιγμή,ένιωσα πως όλα μου τα προβλήματα εξαφανίστηκαν.Ακόμη και εκείνον ξέχασα για λίγο.

Στα μαθήματά μου,συνεχίζω να είμαι το ίδιο αφοσιωμένη. Είναι ένας τρόπος για να ξεχνιέμαι.

Σήμερα είναι 3 Νοεμβρίου.Πριν 7 χρόνια πέθανε ο πατέρας μου.Έλαβα πολλά τηλεφωνήματα —κυρίως από την μητέρα μου και την Βανέσα— για να με ρωτήσουν πως είμαι,θυμίζοντας μου,άθελα τους, επανειλημμένα πως σαν σήμερα τον έχασα.Αν και το εκτιμώ ότι με σκέφτονται μια τέτοια μέρα,με ενοχλεί που αναγκάζομαι έτσι να θυμάμαι πως ο πατέρας μου είναι νεκρός.

Κοίταξα προς την βιβλιοθήκη και παρατήρησα,στην βιβλιοθήκη μου,το βιβλίο 'Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα' ελαφρώς σκονισμένο.Το πήρα και κάθισα στο κρεβάτι μου.Με τα δάκτυλά μου χάιδεψα το σκληρό εξώφυλλο του βιβλίου,και δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν από τα μάτια μου.Ανοίγοντας το βιβλίο,βρίσκω τοποθετημένη την φωτογραφία μου με τον πατέρα μου.Αφού την κοιτάξω φιλάω την φωτογραφία και ξεσπάω σε λυγμούς.