Ποτέ μη λες Ποτέ!

Κεφάλαιο 11

   Κλείνοντας την πόρτα πίσω μου,στηρίζω την πλάτη μου πάνω στο ξύλο.Το σώμα μου κατακλύζεται από ένταση και οι παλμοί της καρδιάς μου αυξάνονται,ενώ βαθιές ανάσες γεμίζουν τα πνευμόνια μου."ΓΑΜΏΤΟ!!!"Ακούγεται η φωνή του μέσα στο δωμάτιο συνοδευόμενη από τον ήχο μιας κορνίζας που σπάει.

   Σκύβω να δω μέσα από την κλειδαρότρυπα της πόρτας.Ο Άλεξ είναι όρθιος με τα χέρια του να έχουν σχηματίσει γροθιές.Κοίταζε το χάος που είχε δημιουργήσει στο πάτωμα.Έκατσε στο κρεβάτι του με τα χέρια του να καλύπτουν το πρόσωπό του.Έκανα ένα βήμα πίσω.Η σανίδα που πάτησα έτριξε,κάνοντας την παρουσία μου αντιληπτή.

   Βήματα ακούστηκαν από το εσωτερικό του δωματίου να πλησιάζουν την πόρτα.Ο εγκέφαλός μου ζητάει από τα πόδια μου να με βοηθήσουν να φύγω,να τρέξω.Αντιθέτως,τα πόδια μου σαν στήλες άλατος,καρφωμένα στο πάτωμα δεν υπακούν. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και συγκεντρώνω όση δύναμη έχω.Τελικά τρέχω και κρύβομαι μέσα σε ένα σκοτεινό διάδρομο του ορόφου.Ακούω την πόρτα να ανοίγει και να κλείνει.Εκείνος κοιτάζει δεξιά και αριστερά σαν ένα αρπαχτικό που γυρεύει το θήραμά του.

   Κλείνω το στόμα με το χέρι μου αποτρέποντας τον από το να αντιληφθεί περισσότερο την παρουσία μου.Ξαφνικά,το κινητό μου ακούγεται με το Mercy του Shawn Mendes να ηχεί προδίδοντας τη θέση μου.Το έκλεισα αμέσως.Τα βήματά του εντονότερα πλέον με πλησίαζαν."Άλεξ εδώ είσαι;"ακούστηκε η φωνή μιας κοπέλας."Ναι εδώ είμαι."απαντά.Μακάρι να μην έρθει εδώ.Μακάρι να μην έρθει εδώ. Έλεγα συνεχώς από μέσα μου."Έλα σε ψάχνουμε με τα παιδιά."συνέχισε η κοπέλα.Εκείνος δυσανασχέτησε."Πρέπει;Καλά έρχομαι."Τότε τα βήματά του απομακρύνθηκαν.Άφησα μια ανάσα ανακούφισης.

    Κοιτάζω το τηλέφωνό μου.(1) αναπάντητη κλίση από Sophie😜 (3) μηνύματα από Van♡         Ανοίγω το τηλέφωνό μου.Μπαίνω στα μηνύματα της Βανέσας. Πού είσαι;Σε ψάχνουμε παντού!!!Είσαι καλά;Από τα μηνύματα φαινόταν το πόσο τις είχα ανησυχήσει.Γαμώτο ξέχασα να τις ενημερώσω που είμαι,σκέφτηκα.Ναι είμαι καλά.Συναντήστε με έξω,απάντησα.Πριν πλησιάσω τις σκάλες σταμάτησα έξω από την πόρτα του δωματίου του Άλεξ. Ακούμπησα το πόμολο της πόρτας,αλλά αμέσως το απομάκρυνα.Κατέβηκα γρήγορα τις σκάλες για να βγω έξω.

    Τις συνάντησα και αφού με ρώτησαν τι έγινε,τους απάντησα πως θα τους τα πω όλα σπίτι.Πριν μπω στο αμάξι κοίταξα στιγμιαία το σπίτι.Ύστερα μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για τη σχολή.Μόλις γυρίσαμε τους εξήγησα τι έγινε παραλείποντας τη συζήτηση που είχα με τον Τζέιμς.Δεν παρέλειψα όμως το συμβάν με τον παρ' ολίγο βιασμό μου.Και οι δύο με κοιτούσαν σοκαρισμένες με βουρκωμένα μάτια και να καλύπτουν με τα χέρια τους τα στόματα τους.Όσο και να με πονούσε η ανάμνηση του γεγονότος για δεύτερη φορά αυτή τη νύχτα,έπρεπε να τους το πω.Είναι οι κολλητές μου.

    Δεν είπαν τίποτα.Μόνο μια αγκαλιά μου έδωσαν.Μια απλή αγκαλιά.«Αγκαλιά»Μια απλή λέξη αλλά με μεγάλη σημασία. Μια αγκαλιά μπορεί να δώσει ζωή, ο καθένας μας τη χρειάζεται. Στις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μας τρέχουμε να αγκαλιάσουμε τον άνθρωπό μας. Το ίδιο και στις πιο δυσάρεστες. Είναι το στήριγμα και η δύναμή μας μαζί. Η ζεστασιά της δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα άλλο συναίσθημα, αφού είναι ικανή μέσα σε λίγα μόλις λεπτά να αλλάξει όλο μας το είναι.Με αυτήν την απλή πράξη μου έδειξαν την αγάπη και την συμπόνια τους.Ότι ακριβώς χρειαζόμουν.

   Ησυχία επικράτησε στο δωμάτιο στην διάρκεια της αγκαλιάς. Έξω ο καιρός ήταν και αυτός θλιβερός.Σύννεφα είχαν καλύψει τον όμορφο ουρανό που αντίκρισα πριν,που ήταν φωτισμένος από τα αστέρια που των διακοσμούσαν.Ύστερα από λίγο άρχισε να βρέχει.Πλέον μπορούσαμε να ακούσουμε τις σταγόνες της βροχής να πέφτουν πάνω στα παράθυρα.Αφού ηρεμήσαμε και οι τρεις,πέσαμε για ύπνο με την ελπίδα η επόμενη μέρα να ξημερώσει διαφορετική,καλύτερη,πιο χαρούμενη.