Ποτέ μη λες Ποτέ!

Κεφάλαιο 9

"Θάρρος ή Αλήθεια;" Μια εύκολη αλλά και τόσο δύσκολη ερώτηση.Όλοι μας έχουμε παίξει θάρρος ή αλήθεια σε μικρότερη ηλικία και όλοι είχαμε να αντιμετωπίσουμε αυτή τη δύσκολη επιλογή. Υπό μία έννοια, ήταν το πρώτο αληθινό αιώνιο δίλημμα στο οποίο κληθήκαμε να απαντήσουμε. Το δίλημμα που επιλέχθηκα και γω τώρα να απαντήσω. Τι είμαι εγώ, του θάρρους (υπό το φόβο κάποιας ακραίας πρόκλησης από αυτή την μυστηριώδη παρέα) ή της αλήθειας (υπό το φόβο κάποιας τρομερής αποκάλυψης από το θλιβερό και κρυφό παρελθόν μου);

Η ατμόσφαιρα είναι αποπνιχτική.Τα βλέμματα της Νατάσας και της παρέας της μαζί με της δικιάς μου παρέας,πέφτουν πάνω μου.Δύο βλέμματα όμως νιώθω έντονα πάνω μου:της Βανέσας και του Άλεξ. Μην μπορώντας να αντικρίσω το θυμωμένο -πιθανότατα- βλέμμα της Βανέσας για την απερίσκεπτη απόφαση μου,κοίταξα τον Άλεξ. 

Όπως πάντα,είχε αυτό το χαζό χαμόγελο,με τα χέρια του σταυρωμένα στο στήθος του.Φορούσε ένα άσπρο κοντομάνικο μπλουζάκι που τόνιζε του κοιλιακούς του και κάνοντας ευδιάκριτα κάποια τατουάζ στον θώρακα και την κοιλιακή του χώρα.Το παντελόνι όπως πάντα μαύρο.Τα μαλλιά του ήταν ελαφρώς ανακατεμένα προσδίδοντας του κύρος.Τα μαύρα του παπούτσια ολοκλήρωναν το look του.

"Θάρρος.",λέω κερδίζοντας ένα διαβολικό χαμόγελο από την Νατάσα.Τα κορίτσια από την άλλη με κοιτούν σοκαρισμένες από την επιλογή μου.Ο θυμός που υπήρχε πριν από μερικά λεπτά στο πρόσωπο της Βανέσας αντικαθιστάται πλέον από θλίψη.

Συγγνώμη Βανέσα.Μακάρι να μπορούσα να σκεφτώ τις επιλογές μου περισσότερο αλλά αυτό το παιχνίδι δεν δίνει τέτοιες ελευθερίες.

"Ωραία.Έχεις το θάρρος να πιεις μισό μπουκάλι βότκας;",λέει η Νατάσα τείνοντας μου ένα από τα πολλά μπουκάλια βότκας πάνω στο τραπέζι.Κοιτάζω μία το μπουκάλι και μία την Νατάσα."Πάσο.",απαντώ στην πρόκληση της Νατάσας."Δεν πίνω.",συνέχισα.Όλα τα βλέμματα της παρέας ζωγραφισμένα με απορία πάνω στα πρόσωπά τους,στρέφονται σε μένα.Κάποιοι από αυτούς θα νομίζουν πως είναι περίεργο ένα κορίτσι 18 ετών να μην πίνει,αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια.Παλιά έπινα.Ποτέ παραπάνω από όσο έπρεπε.Κάποια στιγμή όμως έγινε το κακό.Δεν μπορώ να επαναλάβω το ίδιο λάθος με την προηγούμενη φορά.Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξαναζήσω τις στιγμές που στοιχειώνουν το παρελθόν μου,να ξαναζωντανέψω τις σκιές που με κυνηγάνε στα όνειρά μου.Η Νατάσα γέλασε.

"Εντάξει τότε η αγγαρεία που πρέπει να κάνεις είναι: να κάτσεις στα πόδια του Άλεξ και να τον φιλήσεις για 1 λεπτό.",είπε εκείνη.Έτσι και έκανα.Πλησίασα τον Άλεξ ,κάθισα στα πόδια του και έμεινα ήσυχη.Εκείνος πλησίασε το πρόσωπό μου και ψιθύρισε στο αυτί μου:"Νομίζω μου χρωστάς ένα φιλάκι μικρή."Αμέσως ένα κύμα ανατριχίλας διαπέρασε την σπονδυλική μου και η ανάσα μου κόπηκε."Τι έγινε μικρή;Σου έφαγε η γάτα την γλώσσα;",συνέχισε με τον ίδιο τόνο.Χαμογέλασε στραβά κοιτώντας μία τα μάτια μου και μία τα χείλι μου.Για να μην αφήσω τον αλαζόνα να κερδίσει,μηδένισα την απόσταση μεταξύ μας.Ο σκοπός μου ήταν το φιλί να διαρκέσει λίγα δευτερόλεπτα.Όμως εκείνος είχε άλλα σχέδια.

Μόλις τραβήχτηκα να να φύγω εκείνος με τράβηξε ξανά πάνω του με αποτέλεσμα να τον ξαναφιλήσω.Εκείνος δάγκωσε το κάτω χείλος μου ζητώντας πρόσβαση στο στόμα μου.Από το δυνατό του δάγκωμα μου ξέφυγε ένας αναστεναγμός και χωρίς να χάσει ευκαιρία η γλώσσα του εισήλθε στο στόμα μου,εμβαθύνοντας το φιλί.Ξαφνικά ένιωσα πεταλούδες στο στομάχι μου. Μόλις σταματήσαμε το φιλί,προσπαθούσαμε και οι δύο να ξαναβρούμε τους κανονικούς ρυθμούς της αναπνοής μας,χωρίς να διακόψουμε την οπτική μας επαφή. Η Νατάσα και η Βανέσα έδειχναν σοκαρισμένες που έβγαλα εις πέρας την πρόκληση.Η Νατάσα περισσότερο θυμωμένη θα έλεγα.

Αμέσως,σηκώθηκα από τα πόδια του Άλεξ και επέστρεψα στην αρχική μου θέση,δίπλα στην Βανέσα.Μπορούσα ακόμα να νιώσω τα χείλι του πάνω στα δικά μου.Οι πεταλούδες στο στομάχι μου δεν σταματούσαν να φτερουγίζουν στην ανάμνηση της προηγούμενης στιγμής.Για κάποιο περίεργο λόγο ήθελα πολύ να τον ξαναφιλήσω. Από το βλέμμα του φαινόταν πως και εκείνος ήθελε το ίδιο πράγμα με μένα.

Το παιχνίδι συνέχισε κανονικά με παίχτες μόνο την παρέα του Άλεξ. Πάλι καλά δηλαδή γιατί δεν είχα όρεξη να παίξω και άλλο.Εννοείται πως η Βανέσα με έκραξε για την απόφαση μου να μην φύγουμε και να παίξω "Θάρρος ή Αλήθεια".Η Σοφία από την άλλη με ρώταγε συνέχεια πως ήταν το φιλί,λαμβάνοντας κάθε φορά την ίδια απάντηση εκ μέρους μου πως θα της τα πω όλα μόλις γυρίσουμε στο πανεπιστήμιο.Μετά από αρκετές ερωτήσεις το παιχνίδι σταμάτησε.Παρατήρησα πως ο Άλεξ και ο Ίθαν είχαν εξαφανιστεί.Δεν έδωσα σημασία.

"Πάω να γεμίσω το ποτήρι μου,θέλει καμιά σας;",απευθύνομαι στα κορίτσια και εκείνες έγνεψαν αρνητικά.Κατευθύνθηκα προς την κουζίνα όπου υπήρχαν οι χυμοί και τα ποτά.Εκείνη τη στιγμή άκουσα δύο γνώριμες φωνές να συζητούν.Έτεινα το αυτί μου πιο κοντά στο κατώφλι της πόρτας ώστε να ακούω καλύτερα."Ρε μαλάκα Άλεξ. Ένα πεταχτό φιλί σου έδωσε και ήθελες και άλλο;!"Λέει ο Ίθαν γελώντας."Όχι ρε Ίθαν!Απλά η αγγαρεία ήταν να με φιλήσει για ένα λεπτό και όχι πέντε δευτερόλεπτα.Αυτό είναι όλο."Είναι ο Ίθαν και ο Άλεξ.

Κάτσε,ο Άλεξ δεν ήθελε το φιλί;

"Δηλαδή θες να μου πεις πως δεν σου άρεσε το φιλί,έτσι;"Μπορώ να φανταστώ τον Ίθαν να σηκώνει το ένα του φρύδι."Όχι ήταν απλά ένα ασήμαντο φιλί.Τίποτα το ξεχωριστό.Ίδιο με όλα τα άλλα."Τα μάτια μου άρχισαν να τσούζουν και η όραση μου να γίνεται θολή.Γιατί με πονάνε τα λόγια του τόσο πολύ;Νιώθω την καρδιά μου να διαλύεται.Συναισθήματα γνώριμα από το παρελθόν.Συναισθήματα που έχω ξανανιώσει.Συναισθήματα που φοβόμουν και φοβάμαι ακόμα.

Όχι δεν μπορεί;

Είμαι ερωτευμένη με τον Άλεξ...