[✓] survive » jungri

[LOG] 22

y/n:yukarıda bütün bölüm boyunca dinlecebileceğiniz bir müzik var. keyifli okumalar.

Mart ayının ilk günü gözlerimi, büyük bir gürültü yüzünden açtım. Sesin banyodan geldiğini anlayınca bir anda yerimden doğruldum, Taehyung yatağında yoktu.

"Taehyung?" diye seslendim emin olmak için.

O sırada bir ses daha gelince yerimden hızla kalkıp banyoya girdim. Gözlerim banyoda Taehyung'u hızlıca ararken Taehyung lavabonun önünde ağzına tıktığı diş fırçasıyla bana döndü,

"Günaydın." dedi sırıtarak.

"Günaydın mı?" diye bağırdım, "..bir şey oldu sandım!"

Taehyung fırçayı ağzından yavaşça çıkardı, "Ne oldu sandın?" diye sordu masumca.

Gözlerimi kaçırdım, "B-ben..gürültüyü duyunca-"

"Bana bir şey oldu sandın." dedi sırıtmaya devam ederek, sonra da yanıma geldi ve tam karşımda durup bakışlarımı yakalamaya çalıştı, "..Jungkookie benim için endişelenmiş aygooo ne kadar da şirin~"

Kaşlarımı çattım ve Taehyung'a baktım, "Bana öyle seslenme."

"Tamam tamam." dedi ve yanımdan geçip banyodan çıktı.

Taehyung'un oldukça yavaş adımlarla yatağına ilerlemesini izlerken ben de kendi yatağıma doğru ilerledim.

"Gerçekten de iyi misin?" diye sordum yatağıma otururken. Taehyung sırıttı,

"Nasıl görünüyorum?" diye sordu yüzünü işaret ederek.

"Berbat."

Bunun üstüne güldü, "Sen de bok gibi görünüyorsun o zaman."

Kendimi tutamayıp güldüm. Taehyung yattığı yerden heyecanla doğruldu, "Gülümsediğini ilk defa görüyor gibiyim."

Omuz silktim, "Her zaman mutsuz biri değildim."

"Daha sık yapmalısın bunu." dedi ve tekrar uzanıp gözlerini yavaşça kapattı. Uyumak istediğini anlayarak cevap vermedim.

Artık uyanmıştım. Tekrar uyuyabileceğimi sanmıyordum. O yüzden de kameramı aldım ve odamdan çıktım. Koridorda daha birkaç adım atabilmişken karşımda annemi görünce olduğum yerde durdum,

"Neden geldin?" diye sordum hemen.

Annemin gülümsemesi soldu, "Sana da günaydın Jungkook."

Odama doğru yürümeye devam edince kolundan tuttum, "Odaya gitme."

Annem şaşırmıştı, kaşlarını çatarak sordu, "Neden?"

"Taehyung uyuyor." dedim ve annemle beraber asansöre doğru ilerlemeye başladık.

Hastanenin bahçesine çıktığımızda serin havanın etkisiyle ürperdim. Beraber bir banka oturduk. İkimiz de sessizdik. Annemin neden bu saatte geldiğini merak ediyordum.

"Bahçeye çıkmamalıydık, çok soğuk." dedi annem bana dönerek. Yüzünde endişeli bir ifade vardı.

"Ne oldu anne?" diye sordum daha fazla dayanamayarak.

Annem gülümsedi, "Beni iyi tanıyorsun."

Sessizce bekledim. Neden bu halde olduğunu merak ediyordum.

Annem başını gökyüzüne doğru kaldırdı ve derin bir iç çekti, verdiği nefesin buharı soğuk havaya karışıyordu. Gri bulutların toplanışını izlediğim sırada annem yeniden bana döndü,