Kibrit | Yarı texting (TAMAMLANDI)

"Mutlu sonlar olsaydı son olmazlardı"

Azra'nın gönderdiği mektup beni çok korkutuyor. Azra ailesini kaybettikten sonra bi süre Melikegilde kalacaktı bunu bildiğim için hemen melikegile doğru yola çıkıyorum. Geldiğimde çoktan gittiğini öğreniyorum. Nereye gider diye düşünmeden mezarlığa koşuyorum ve evet mezarın başında ağaca yaslanmış şekilde oturuyor yanına doğru yaklaşırken görüntü daha da netleşiyor. Ağaca yaslanmadığını aslında ağaca dayandığını farkediyorum, yerlerde kanlar var. Gözlerim doluyor birdenbire. Ve Azra'ya bakıyorum; cansız bedeni ağaca yaslı şekilde duruyor. Sol bileğini kestiği jilet parçası sağ elinde duruyor hâlâ. Sarılıyorum sıkıca Azra'ya. Gitme dön tekrar diyorum. Duyuyosun beni biliyorum diyorum ama nafile. Olmuyo, dönmüyo Azra. Açmıyo gözlerini. Bir kaç kez kendimi tokatlıyorum, rüya mı bu yoksa? Diye. Ama değil, Azra burda. Cansız bedeni önümde duruyor. Her baktığımda gözlerini açacak ümidi doğuyor içimde, açmıyor. "Ölme" diyorum. "Nolur ölme.." daha yaşayacağımız çok anı olacaktı, daha bilmiyodun ama bir kız bir erkek çocuğumuz olacaktı; Ateş ve Su. Onlara hikayemizi anlatacaktık. "Çocuklar Anneniz çok huysuzdu ama babanızın sevgisi onu dünyanın en güzel insanı yaptı" diyecektik. Tamam kendimi çok övdüm kabul. "Babanız çok kez bıraktı annenizi ama annenin sevmişti babanızı" diyecektik. Böyle gitmek var mıydı? Peki ya öbür tarafta buluşabilir miyiz acaba? Galiba öğrenmenin tek bir yolu var. Sen gittikten sonra yapacağım tek yaramazlık bu olucak Azra, özür dilerim affet beni.

Azra'nın elindeki jilete uzanıyorum, elime aldığımda ufak bir korku ile yanıyor vücudum fakat gözlerimi kapatınca Azra geliyor gözlerimin önüne. Morfin etkisi yaratıyor bu manzara, sonra sol bileğimden akan kanı hissediyorum. İçimdeki korku azalıyor biraz daha. Ama üşümeye başlıyorum, hava birden soğudu sanki. Gözlerimi açıyorum Azra karşımda duruyor hâlâ. Yanına geçiyorum Azra'nın, artık hareket edemeyecek kadar halsizleşiyorum. Kolumdan akan kanı hissedebiliyorum. Ama yanımda yatan Azra'nın cansız bedeni daha çok acıtıyor canımı. Delicesine üşüyorum ve tekrar kapanıyor gözlerim yavaş yavaş, Galiba ölüyorum. Umarım yanına gelirim Azra.
Mutlu bir son değil bu biliyorum, Ama dediğin gibi mutlu sonlar sadece masallarda olurmuş. Hem mutlu sonlar olsaydı son olmazlardı ki. Yanında yer aç Azra geliyorum. Ve unutma seni seviyorum.

-
Evet.

Buraya kadarmış.

Kitap hakkındaki düşüncelerinizi merak ediyorum.

Bu kitap burda bitti fakat devamı niteliğinde olan "Yalnızlığın kırıntıları" isimli kitabımın yeni bölümleri çıkmaya devam ediyor.

Destek olmak isterseniz "Yalnızlığın kırıntıları" isimli kitabıma da göz gezdirebilirsiniz.

Öbtüm.