Hafızın Cennet'e girişi

Yeni Hayatım

Caminin önündeyken içime bir Huzur girdi, Nasıl desem sanki Annem sarıyordu beni. Busefer kimse yoktu, Hava 'da kararmaya başlamıştı. Açıkcası nereye gidiceğimi ve nerde kalıcağımı bilmiyordum. Aklıma tek gelen Yer Mescid oldu. Orası sıçak ve güvenliydi en azından. Ayakkablarımı çıkardım ve Mescide girdim. Lambalar kapalıydı, veryer karanlıktı ama korkmuyordum. Neden korkmuyordum ? Herkeze açık olan bir yerdi... isteğen kişi girip çıkabilirdi. Ama burası farklıydı, sanki beni koruyan daha büyük ve güçlü biri vardı. Annemden daha merhametli, Babamdan ise daha güçlüydü...

Düşüncelerime kapılarak uyumuşum sonra birden ses duyarak uyandım. Hava daha aydınlanmamıştı. Ses Mikrofondan geliyordu çünkü Mescid hala karanlıktı. Imam ezan okuyordu. Nede güzel okuyordu ama ne diyordu ki? Arapca olduğu için anlamadım ama daha önce Ezanı kendi evimdede dinlemiştim. Birden ayağa kalktım. Aniden oldu. Neden kalktığımı bilmiyordum ama saygı olsa gerek, ezan okadar güzeldi ki oturmak saygısızlık olurdu..

Aklım yine Islama kaymışdı. Caminin Önünde gördüğüm kızlara sinirlenip konuyu kapaltmışdım, öyle sanıyordum..

Ama Allah var bunu artık çok iyi anlamışdım. Annem,Babam,Kardeşlerim hepsi ölmüşdü. Ve bu sadece bir "Tesadüf"değildi, bu sadece, sadece Kader di. Allah bunu  böyle istedi. Annemler ne durumdaydı acaba? Onları gömdükten sonra ne durumda olcaklar? Kabir azabı çekceklermi? Kafamda okadar soru vardı ki. Korkuyordum. Hemde çok korkuyordum. Tühlerim diken diken oldu. Gözlerim doldu. Bana noldunu anlamadan kendimi yerde buldum. Ağlıyordum Arkadaşım için, ailem için, kendim için.

Sonra Tespih gördüm onu elime aldım ve başladım Gözyaşları eşliğinde bağıra bağıra "Allahu Akbar" demeye. 33, sonra yine 33defa sonra yine 33 defa ta ki Hoca sohbete başlayana kadar. "Hafızın Annesine ve Babasına öldükten sonra Taç takılır, onlara Kralice ve Kraldan daha iyi bakılır çünkü onların Çocukları Hafızdır" diyerek başladığı Sohbette ben sadece "Allahu Akbar" diyerek uyudum...