KARDELEN VE HERCAİ

Bölüm 37

Bölüm Medyası : Köle - Aydın Kurtoğlu

Neler geçiyor aklımdan tövbe tövbe 🙈🙈🙈🙈🙈

Beyler akşama doğru avdan dönmüşlerdi, Veronika ömürlerinde bu kadar yakışıklı erkeği bir arada görmediklerini had safhada bir coşkuyla ifade etmeye çalışan oda hizmetçilerinin saçma sapan konuşmalarından duymuştu geldiklerini. Cozette'in elinde tuttuğu kırmızı elbise fazla cüretkar görünmüştü kızın gözüne ama yine de itiraz etmeden giydi. Hazır olduğunda yemeğe biraz daha vakit vardı ama genç kız odada sıkıldığı için aşağı inmeye karar verdi.

Odadan çıktı, geniş holde kimsecikler yoktu ama tam merdivenlerde Lord Cummings ile karşı karşıya geldiler. Veronika kendi kendine güçlü durması gerektiğini telkin etmeye çalışıyordu ama duvarlar zangır zangır titriyor, yer ayaklarının altından kayıyor gibiydi.. Genç adamın nadide bir taş misali ışıldayan gözlerine bakarken aklına fikrine mukayyet olamıyordu işte.. Asırlarca süren saniyelerin ardından Victor bakışlarını kızın dekoltesine doğru indirdi. Göz teması kesildiğinde bir anlığına nefes almayı başardı genç kız ama erkek hızla aralarındaki mesafeyi kapatıp kulağına eğildiğinde yine o aşina felce kapılıverdi..

- Bu göz alıcı elbiseyi benim için mi giydin?

- Aslında ben..

- Niyetin bana aklımı kaybettirmekse doğru yoldasın..

Veronika bir şey söylemek için ağzını açtı ama kelimeler zihninden yok olup gitmişti sanki. Genç adam derin bir nefes alıp saçlarının kokusunu içine çektikten sonra sözlerine devam etti..

- Bu muhteşem güzelliği bütün dünyanın gözlerinden gizlemek isterdim.. Büyünle aklını yitiren, ayaklarının dibinde şuursuzca kıvranan tek ben olayım.. Bir sözünle ölüme gitmeye razı, aşkının kölesi olmuş bu adamdan başkasını görmesin o derin gökyüzü gözlerin.. Yıldızlar seni görünce bulutlara yalvarıyorlar, 'örtün bizi ki kifayetsizliğimiz gözlerden gizlensin, o zarif tenin ışıltısının yanında ne kadar sönük kaldığımızı bilmesin kimse'..

Veronika zihnini saran ağlara çaresizce dolanıp duruyordu, bu adamın büyüsüne karşı koyabilecek bir kadın var mıydı acaba? Bir şeyler söylemeye çalıştı ama çenesi titredi, dişleri hafifçe birbirine vurdu, dudaklarını sımsıkı kapattı genç kız. Victor ise dudakları Niki'nin kulağına temas edecek kadar yaklaştı. Sıcak nefesi kızın tenini eritiyordu adeta.

- Sevgilim, arka kapıdan çıkıp Anton ile eskrim yaptığınız yere git. Ben ön kapıdan dolaşıp geleceğim, seni orada bulurum.. Birine rast gelirsen yemek saatine kadar hava alacağını söyle. Doğal görünmeye çalış..

Veronika bir kez daha aciz bir kukla gibi genç adamın lafına sorgusuz sualsiz itaat ediyordu. Victor muhtemelen aynı anda inmemeleri için biraz yukarıda bekleyecekti. Yol boyunca kendini durdurmaya çalıştı. Kafasının içinde bir ses sürekli 'bahçeye gitme, oturma salonuna git, Victor'la yalnız kalma..' deyip durduğu halde o sese kulak verecek iradeye sahip değildi.. Bu iptila ne kadar sürecekti? Kız bu yaşına kadar Victor Cummings gibi bir sinsi örümceğin ağında debelenen zavallı sinek olmak için mi yaşam mücadelesi vermişti? Kendine saygısı, savaşçı ruhu nerede kalmıştı? Lanet olsun..

Eskrim yaptıkları açıklığa heyecandan nefes nefese ulaştı. Günün son ışıkları yüksek süs çalılarını altın ışıltılara ve gölgelere boyuyordu.. Sahi, Victor burada Anton ile kılıç talim ettiklerini nereden biliyordu? Yoksa?..

- Niki..

Victor o kadar sessizce yaklaşmıştı ki kolunu tutup kulağına adını fısıldayana kadar geldiğini fark etmemişti bile. Bir anda yeniden hızlanan kalp atışları soluk almasına engel oluyordu. Bileğinden tutularak açıklığın etrafında labirent gibi şekillendirilmiş süs çalılarının kuytularına çekilen genç kız ne oluyor diyemeden kendini erkeğin kollarında çılgınca öpülürken buldu.