Πύρινες Φλόγες

Και μοναχός περπατάς ανάμεσα σε φαντάσματα
Ανθρώπους δεν αναγνωρίζεις μονάχα ψυχές σε θραύσματα
Απέλπιδες προσπάθειες να σε ακούσουν επιστρατεύεις
Μπρος τις κραυγές σου δεν συγκινούνται όσο κι αν δεν το πιστεύεις
Φωνάζεις δυνατά μα τις φωνές σου δεν ακούνε
Χαμένος μέσα σε καταχνιά κι όμως νομίζεις σε παρακολουθούνε
Και όπως προχωράς αντικριστά τον βλέπεις
Ένα κορμί ζωντανό μία ολόκληρη ψυχή μα δεν προτρέχεις
Σκέφτεσαι πως είναι ίσως αποκύημα της φαντασίας σου
Συνηθισμένος στη μοναξιά η ζωή δεν ταιριάζει στη θεωρία σου
Μονάχα θάνατο έχεις γνωρίσει αυτός είναι παρών
Και δεν ενθουσιάζεσαι ευθύς είναι θέμα αρχών
Κι όμως με βήματα σταθερά νιώθεις σε πλησιάζει
Το φως που αντανακλά την καταχνιά επισκιάζει
Το χέρι του ανασηκώνει τον ώμο σου απαλά αγγίζει
Σου χαμογελά ζεστά και όλη η γη φωτίζει
Το άγγιγμα του ζεστασιά στο παγωμένο σου κορμί
Έλεγες πως σε επανέφερε από το μνήμα στη ζωή
Και εσύ μένεις ακίνητος χαμένος σε μία στιγμή
Να νιώσεις επιθυμείς τη φλόγα του πριν αυτή χαθεί
Και ευθύς στη φωτιά του θα παραδοθείς
Μα δεν είσαι συνηθισμένος θα καταλήξεις να καείς
Το βλέμμα του σε μαγνητίζει αδύνατο να αρνηθείς
Απόφαση το παίρνεις και ας καταλήξεις στη φωτιά να τυλιχτείς