hard life 1 (დასრულებულია)

13

-ჰეი კარგად ხარ?-მესმის ხმა. მეც მისკენ ვტრიალდები და ხელში ზეინი შემრჩა.

-კი კარგად ვარ.

-სახეზე ფერი არ გადევს.

-კარგად ვარ არაფერია მართლა.

-წამოდი და ჩამოვჯდეთ.

-კარგი-ოხვრით მივყვები ზეინს და სკამზე ვჯდებით. ვგრძნობ მის მწველ მზერას, რომელიც არ მშორდება და მოსაბეზრებელი ხდება.

-რატო მაშტერდები?

-ამმ...ისე უბრალოდ-ზეინი იბნევა. მე თვალებს ვატრიალებ და სკამის საზურგეს ვეყრდნობი. თვალებს ვხუჭავ და ვცდილობ არ ვიფიქრო, მაგრამ სიმშვიდეს ჰარის ხმა მირღვევს.

-მია რა გჭირს? კარგად ხარ?

-კი ჰარი კარგად ვარ.

-აბა კლასიდან გიჟივით რატომ გამოვარდი?

-უბრალოდ ჰაერი არ მეყო, მაგრამ ეხლა უკეთ ვარ-ჰარიმ თავი დამიქნია გასაგებიაო. შემდეგ ჩემს გვერდით მჯდომ ზეინს წარბებ შეკრული უყურებს.

-მასთან რა გესაქმება?

-ვოვ სტაილს ეჭვიანობ?

-ზეინ ნუ ბოდავ!

-კარგი დაწყნარდი-მე ორივეს წარბებშეკრული ვუყურებ. რა ჯანდაბას აკეთებენ? რატომ ჩხუბობენ? მოსაბეზრებელიაყველაფერი. ყველგან რაღაც უაზრობა ხდება, რაც სულიერად უფრო მღლის ვიდრე ფიზიკურად და ეს ძალიან არასასიამოვნოა.

-ბიჭებო აღარ გაჩუმდებით?!-ვყვირი ბოლო ხმაზე და მათ შოკირებულ სახეებს ვუყურებ.

-მოსაბეზრებელია ამდენი ჩხუბი! ან რატომ ჩხუბობთ?!

-ამ...ისა...ჩვენ-ჰარი დაიბნა. ზეინი კი თავს ძვლივს იკავებს, რომ სიცილი არ დაიწყოს. მერე კი იქედან დაუმშვიდობებლად წამოვედი. რადგან მათი ასეთი საქციელი ყელში ამოვიდა და მეც გეზი ჩემი საყვარელი კაფისკენ ავიღე. ერთ საათში კი იქ ვიყავი და ლოლას ველოდებოდი თუ როდის მოიტანდა შეკვეთას. და როცა მოაქვს ჩემთან ჯდება.