14

490 40 9
                                    

სიცილით შევდივარ კლასში. რამდენიმე წამში ჰარიც შემოდის და მის კიკინებზე ყველას სიცილი უტყდება. ჰარი ყველას ისეთი მზერას სტყორცნის, მზერით, რომ ადამიანის მოკვლა შეიძლებოდეს, ყველა მკვდრები ვიქნებოდით.

-მისტერ სტაილს მის მიშელ თქვენი ადგილები დაიკავეთ თუ შეიძლება-ამბობს მასწავლებელი. ჩვენც ჩვენს ადგილს ვიკავებთ. ჰარის ვუჩურჩულებ.

-ნუ მოიწყენ გიხდება.

-ამისთვის კოცნას ვიმსახურებ.

-არაფერიც შენ მე მაწყენინე ასე, რომ არ იმსახურებ.

-მაგრამ მე მაინც გაკოცებ.

-არც იფიქრო-ლამის ყვირილით ვეუბნები. ის კი მხოლოდ იცინის.  მასწავლებელი საყვედურს გვეუბნება. მეც გაკვეთილების ბოლომდე ჰარის ხმას არ ვცემ. ოჰ ნანატრი ზარის ხმაც. გარეთ გიჟივით გავრბივარ. ჰარი კი სიცილით მომზდევს.

-კარგი დაწყნარდი აქ კი არ გაკოცებ-მე ჰარისგან გავრბივარ და სასადილოში შევდივარ. მართალია არ მშია, მაგრამ ძალიან მწყურია. როცა შევედი ჰანა და ემა დავინახე. წყალი ვიყიდე და მათთან მივედი.

-ამ ბოლო დროს სულ ერთად გხედავთ. მიხარია, რომ დამეგობრდით.

-შენ კი სულ დაიკარგე და ეს ჩვენ არ მოგვწონს ან ეს რა არის? წითელი რატომ ხარ?-მე თვალები ვჭყიტე და ლოყებზე ხელები ავიფარე.

-ამ...ისა...მე არაფერი-დავიბენი, ისინი კი ისე მიყურებდნენ თითქოს ჩემი მოკვლა უნდოდეთ, იმის გამო, რომ არაფერს ვუყვები. მე უცებ გამახსენდა, რომ დღეს აგარაკზე მივდივართ დედასთან ერთად.

-ჰანა იცი დღეს სკოლის შემდეგ აგარაკზე მივდივართ.

-მართლა? რა მაგარია ღმერთო ჩემო მია წამო ადრე წავიდეთ სახლში, რაც უფრო მალე წავალთ მით უკეთესი.

-დაწყნარდი გაკვეთილებს ბოლომდე დავესწრებით.

-მია კარგი რაა.

hard life 1  (დასრულებულია)Donde viven las historias. Descúbrelo ahora