Bionicle Blood

Hoofdstuk 5

Ik ren het bos in met Myrthe achter me aan. Ik weet precies waar ik naartoe moet. De bewakers rennen nog steeds achter ons aan maar worden opgehouden omdat ze met een groep zijn. Als ik ze niet meer achter me zie schiet ik een boom in met Myrthe achter me aan trekkend. Ik leg mijn vinger op mijn mond en Myrthe is stil. De bewakers rennen nu onder ons. Eentje roept “ze zijn die kant op!” Ze rennen via een paadje weg. Opgelucht haal ik adem. Nu pas merk ik dat ik mijn adem ingehouden heb. Ook Myrthe slaakt een zucht van verlichting. We klimmen weer naar beneden. “Kom maar achter mij aan.” Zeg ik tegen Myrthe. “Ken jij de weg dan?” “Op mijn duimpje” en ik lach droogjes. We lopen verder het bos in.

Uiteindelijk komen we bij een grot uit. Ik loop naar binnen, Myrthe loopt nog steeds achter me aan. Hij werd vroeger bewoond door beren. Maar als wees leefde ik er samen met Lisa in. Weer krijg ik een brok in mijn keel. Myrthe merkt het en slaat een arm om me heen. Ik lach dankbaar naar haar en vraag: “zullen we dan maar naar binnen gaan?” Ze knikt en samen lopen we naar binnen. Tot mijn verbazing knappert  er een vrolijk vuurtje in de grot. Bij het vuurtje zit een meisje besjes te eten. Ze is helemaal uitgemergeld en heeft vieze strepen op haar gezicht. Toch herken ik haar. “Lisa!!” Roep ik. Ze kijkt op en kijkt me daarna met droevige ogen aan. Haar gezicht klaart meteen op als het duidelijk word wie er voor haar staat. “Indy!!” Roept ze half snikkend terug. We staan elkaar even aan te kijken om te kijken of dit wel echt is en we niet dromen. Daarna vliegen we om elkaars hals. Samen huilen we om alles wat we hadden meegemaakt. “Uuhhmm ik wil jullie niet storen oor maar umm Indy mag ik weten wie dat is?” O shit denk ik. Ik bloos een beetje van schaamte omdat ik Myrthe vergeten was. “Oh ja. Myrthe dit is Lisa, Lisa dit is Myrthe.” Ik kijk ze om de beurt aan en geven elkaar een hand. We lachen en gaan daarna samen om het vuurtje zitten.

Myrthe en ik leggen tot in details uit wat er was gebeurt. Ze kijkt me heel even raar aan en Myrthe ook trouwens als ik begin met het stukje dat ik door de betonnen muur spring. Daarna moeten ze lachen en ga ik verder. Daarna vertelt Lisa haar hele verhaal. Ze was blijkbaar niet gepakt door de man met de hond. Verder heeft ze alleen bessen gegeten en voelde zich heel eenzaam. Ik krijg echt medelijden met haar. Ik kijk naar Myrthe en zie dat het hele verhaal van Lisa haar niks boeit. Ze zit wat aan haar nagels te pulken en kijkt ongeïnteresseerd voor zich uit. Mij kan het in ieder geval wel iets boeien. Troostend geef ik haar een knuffel en ik zie dat haar ogen een beetje tranen. Ze heeft het echt moeilijk gehad de afgelopen dagen. “Ik dacht dat je nooit meer zou terug komen,” snotterde ze. “Lisa, maak je geen zorgen, ik ben er nu.” Lisa veegt haar tranen weg en weet een glimlach op haar gezicht te brengen. Mijn troostende woordjes hebben blijkbaar geholpen.

“Ik heb honger,” zegt Myrthe even later. Ik en Lisa grijnzen naar elkaar. “Dat regelen we,” zeg ik, “blijf hier, ik zoek wat eten.” Lisa steekt haar duim op en blijft dus bij Myrthe in de grot. Als ik half uit de grot gewandeld ben schiet me iets te binnen. “Lisa? Waar zijn mijn wapens?” vraag ik. Lisa hoort me en loopt naar me toe. “Die liggen ergens bij de ingang van de grot, zoek ze maar,” antwoord Lisa. Ik loop verder de grot uit. Als ik bij de ingang van de grot sta zoek ik mijn speer en al snel heb ik heb ik hem gevonden. Ik kan geen glimlach onderdrukken als ik mijn speer weer vast heb. Ik ren het bos in en voel me dolgelukkig. Ik zie ergens een konijn. Ik loop er zacht naartoe en als ik er bijna ben rent het konijntje weg. Ik ren achter het konijn aan en even later doorboort mijn speer de buik van het konijn. Met het konijn aan mijn speer loop ik weer naar de grot. Onderweg zie ik nog een konijn en vang hem ook. Met dit keer twee konijnen aan mijn speer loop ik de grot in en zie dat Lisa al probeert een vuurtje te maken, maar het wil maar niet lukken. Ik lach een beetje, want het ziet er ontzettend grappig uit. Ik loop naar haar toe en maak voor haar een vuurtje. Als ze mijn speer ziet met de twee konijnen eraan kijkt Lisa blij, maar Myrthe trekt een vies gezicht. Ik zet drie takjes tegen elkaar als een tentje, bovenop het tentje zet ik een hele platte steen. Ik laat de steen opwarmen en daarna zet ik de konijnen erop. Als ze warm genoeg zijn verdeel ik het eten in drieën en spies er een takje door. Ik geef er eentje aan Lisa en aan Myrthe en natuurlijk een voor mezelf. Lisa en ik eten er gulzig van, alleen Myrthe weigert het te eten. “Myrthe, je moet wel iets eten, je had honger zei je,” zegt Lisa. “Ik ga geen konijn eten,” zegt Myrthe. Ik kan mijn oren gewoon niet geloven. Ik ben gewend nooit eten te weigeren, alleen als het vergiftigd kan zijn. Maar met het konijn was niks mis. “Waarom zou je geen konijn eten, er is niks mee gebeurt hoor…?” zegt Lisa dan, ze kijkt een beetje ongemakkelijk naar me. “Nee, er is niks mee gebeurt,” bevestig ik. Toch weigert Myrthe het te eten. “Ik vind het echt zielig,” mompelt Myrthe. Zielig? Wat is er zielig aan? Het is ook zielig als wij dood gaan van de honger. “Waarom zou je dat zielig vinden?” vraag ik haar. Ze kijkt me met grote ogen aan. “Het is toch niet normaal om gewoon een wild konijntje in het bos dood te maken en dan op te eten?!” roept ze overstuur. Lisa kijkt Myrthe raar aan. “Voor ons is dit anders heel normaal,” zegt Lisa. “Zwervers,” mompelde Myrthe, het was duidelijk beledigend bedoelt. “En bedankt!” snauwt Lisa. “Lisa, Myrthe is gewoon andere dingen gewend denk ik,” probeer ik haar te kalmeren. “Precies,” zegt Myrthe dan iets te arrogant. Lisa eet beschaamd verder. “Lisa, anders zoeken wij even wat besjes voor Myrthe?” vraag ik. Lisa’s gezicht klaart op. “Is goed.” Als we ons konijn ophebben willen we de grot uitlopen. Myrthe rent achter ons aan. “Ik wil liever niet alleen blijven in de grot,” zegt ze. We besluiten dat ze mee opzoek gaat naar de besjes. Als we buiten zijn zien we dat het bijna avond is, het begint al best donker te worden. Als we naar de vaste bessenstruik ,van Lisa en ik, gevonden hebben plukken we een par besjes af voor Myrthe, maar Myrthe heeft me stevig vast want ze vindt het al ontzettend ‘donker’. Daarna lopen we naar de grot. Myrthe eet blij haar besjes op. Daarna lopen verder naar achter. Daar ligt een grote zandkuil met wat droog mos. Lisa en ik gaan er in liggen. Myrthe kijkt met een vies gezicht naar onze slaapplek. “Daar kruipen hele enge beestjes” zeurt Myrthe. “Het is of op de rotsgrond of buiten op het gras waar het ijskoud is of hier in een warm kuiltje met een paar beestjes die je helemaal niets doen. Jouw keuze,” zeg ik. Dan besluit Myrthe te gaan liggen in het zandkuiltje. Al snel staat ze gillend op. “IK VOELDE IETS KRIEBELEN!!!!” schreeuwt Myrthe. Lisa kreunt. Dit wordt een lange nacht…

**************************

Hoe konden zij nou weten dat dat vredige gevoel niet lang meer zou duren.