Bionicle Blood

Hoofdstuk 7

Ik lig in een machine op een plankje. Ik zit stevig vastgebonden, een riem over mijn buik, over mijn benen, enkels, armen, polsen en zelfs mijn hoofd. Het plankje gaat door een scan heen. even later gaat hij weer terug. Als ik stil sta probeer ik te zien wat er om me heen gebeurt. Eindelijk lukt het me en zie ik mensen om een scherm heen staan. Ze wijzen allemaal boven aan het scherm en praten er over. Het is net te zacht om te horen. Eentje draait zich om en ziet me. Hij roept een paar mannen die me los maken en omhoog tillen. James komt binnen gelopen en gaat ook bij het scherm staan. Het is duidelijk dat hij de baas is. Meteen gaan een paar mensen naar hem toe en vertellen wat er op het scherm te zien is. James knikt een paar keer en komt dan naar mij toe. “Ik zal je uitleggen wat er op het scherm te zien is.” Ik kijk weer die kant op en zie de mensen nog steeds discussiëren. “We hebben een scan gemaakt van je lichaam om er achter te komen hoe je die krachten hebt.” “En, weten jullie al meer?” Vraag ik. “Rustig, niet onderbreken. Er blijkt dus een chip in je hoofd te zitten. We weten niet precies wat die er doet, maar daar komen we wel achter. Wat we wel weten is dat die chip jou verschillende gaves geeft.” Ik kijk James aan alsof hij net vertelt heeft dat mijn vader en moeder voor de deur staan. “Kan ik dan nog meer dan alleen muren enzo breken?” “Ja dat heb je helemaal goed. We weten alleen niet wat allemaal. Daar moeten we een paar meer testjes voor doen.” Ik knik en word weer naar mijn cel gebracht.

Lisa zit op een matras, maar als ze mij ziet staat ze op en loopt naar de deur van de cel. “Ben je al wijzer geworden? Wat is er gebeurt?” “Rustig, rustig. Ik weet het ook nog niet precies, maar ze zeggen dat ik een chip in mijn hoofd heb en daardoor verschillende gaves heb. Dus niet alleen door muren heen beuken.” Lisa kijkt me ook met open mond aan. Ik moet een beetje gniffelen. “Wat zijn die andere gaves dan?” “Dat weet ik ook nog niet. Daarvoor moeten ze nog meer testjes doen.” “Toch niet net zo als bij NonAmo?” “dat weet ik niet. James heeft me verder niks verteld.” We gaan liggen op het matras. Aan de muur hangt een klok alleen hij maakt geen tik tik geluitjes. hij wijst wel aan dat het 11 uur is. “Zullen we maar gaan slapen dan?” Vraagt Lisa. Ik knik “oke, is goed.”

“Wakker worden slaapkoppen” gromt een van de bewakers. Ik word langzaam wakker en kijk om me heen even denk ik, waar ben ik? Maar daarna herinner ik me het weer. We zijn bij de F.B.I. en ik heb een enge chip in mijn hoofd. Ik kijk op en zie James voor de deur staan. “James ik schrik me dood!” Zeg ik. “Sorry. Maar we moeten gaan. We gaan wat testjes doen.” Zegt hij met een glimlach. Ik word weer mee genomen naar een ander kamertje. Daar word ik weer op een machine gelegd. Dit keer word alleen mijn hoofd gescand. Ik word weer opgepakt. Dit keer staat James al naast me. “James je lijkt net een stalker!” “Oke nogmaals sorry, maar we moeten wachten op het resultaat.”

Na een tijdje komt een van de mensen met een blaadje naar ons toegelopen. “We hebben de chip goed bekeken en hebben ontdekt dat als we de chip proberen te verwijderen de chip ontploft en verzwelgt alles in een straal van ongeveer 1 kilometer. Ook hebben we ontdekt dat de chip eigenlijk verwijderd zou moeten zijn. Degenen die de chip geïmplanteerd hebben, wilden waarschijnlijk de chip vernietigen alleen is dat niet gelukt en is in plaats daarvan een stof vrij gekomen die er voor zorgt dat zij die gaves heeft. Ik weet alleen niet welke stof. Daarna is een deel van haar geheugen gewist om haar niks van de chip te herinneren. Dat hebben we aan de hersenen gezien. Hoe ze het geheugen gewist hebben weet ik ook niet. Niemand ,behalve die mensen dus, kan het geheugen van iemand wissen. Ik denk dat die groep helaas nu niet meer bestaat.” James en ik kijken de man met open mond aan. “Weten jullie ook wat voor gaves ik heb?” “Nee dat weten we niet.” “Dus jullie kunnen zoveel halen uit een foto alleen niet wat voor gaves ik heb?” “Ja, inderdaad.” Zucht de man verontschuldigend. “Daar moet je helaas zelf achter komen.” “Maar wacht, zijn er meer die een chip hebben?” De man kijkt bedenkelijk “daar heb ik nog niet aan gedacht maar het zou best kunnen.” “nou” begint James “dan gaan we nu maar eens kijken wat voor dingen je allemaal kunt. Wat kunnen we het beste doen?” “Probeer haar onder druk of zoiets te zetten misschien dat ze dan iets zo graag wil dat het gebeurt, en eenmaal geactiveerd kan ze het blijven gebruiken zonder dat ze er veel moeite voor hoeft te doen.” Antwoord de man. “Kom je dan mee ik heb je nodig voor een idee. Misschien kan iemand anders zich nu over haar ontfermen en proberen krachten te ontdekken. Dan gaan wij een parcour klaarzetten.” Zegt James tegen de man en mij. James roept iemand. Het is een vrouw. “Indy, zij gaat jou helpen met je gaven en je geheugen. Misschien dat je zelf dan weet wat voor krachten je hebt.”

De vrouw komt naar me toe. “Ik heet Ianta en zoals James je al gezegd heeft ik ga je helpen met je geheugen en gaven.” Ik knik “ik neem aan dat je al weet dat ik Indy ben?” Ze lacht “inderdaad dat weet ik, maar laten we nu beginnen. Ik denk dat het namelijk nog best wel lang gaat duren.” “Een ding. Mag mijn vriendin Lisa ook hiernaartoe komen ze kan ons helpen en anders zit ze zich ook de hele dag te vervelen.” Vraag ik. “Natuurlijk mag dat.” Ze glimlacht en roept een bewaker dat hij Lisa moet halen. Niet veel later komt Lisa binnen ze kijkt goed om zich heen en ziet dan mij staan. “Indy! Heb je al iets ontdekt?” “Ja ik leg het je wel uit.” Ik leg haar het hele verhaal uit en dan zegt Ianta “we gaan nu beginnen!”