Bionicle Blood

Hoofdstuk 25

Jack p.o.v.

Het is nu een maand geleden dat Indy en Lisa ontvoerd zijn. In die maand hebben we alles gedaan om ze terug te vinden. We hebben gepraat met mensen waar Brad een goede band mee had. We hebben de hele omgeving nog afgespeurd. We hebben totaal niks meer gevonden. Nu sta ik weer bij Dion. Samen met Steve zit ik hem weer vragen te stellen. Het is al een tijdje stil. Dion zit me wel aan te staren alsof hij me elk moment in elkaar wil slaan. Ik zucht en denk: kon ik maar gedachtes lezen dat zou echt een stuk makkelijker zijn. Waarom zijn die gasten eigenlijk hier? Denken ze echt dat ze antwoord krijgen. Hoor ik Dion zeggen. “Zei je wat?” Vraag ik daarom aan Dion. Dion kijkt me raar aan en Steve ook. Daarna schud Dion zijn hoofd. zou het wel goed met hem gaan? Hoor ik Steve zeggen. Ik kijk hem vragend aan. Maar hij kijkt mij niet eens aan. Ik begin dit echt eng te vinden. Wat heeft die idioot? Zegt Dion dan. “Wie noem je een idioot?” Vraag ik aan hem. “Uhm niemand…” Antwoord hij. Het lijkt wel of hij gedachten kan lezen. Zegt Dion… nee denkt Dion! Shit… “Steve, ik ga even naar de w.c.” Zeg ik snel en sta op. Steve kijkt me weer raar aan. Wat heeft Jack toch? Denkt Steve. Ik loop snel het kamertje uit en ga meteen naar Tom. Ik klop aan op de deur en Tom maakt open. “Ben je al klaar?” Vraagt hij verbaasd. “Nee, ik ben naar de w.c.” Tom kijkt me ook raar aan. “Vertel?” Zegt hij, het komt er eigenlijk meer als een vraag uit. “Ik kan gedachten lezen.” Zeg ik meteen met de deur in huis vallend. Tom begint te lachen, maar als hij ziet dat ik het serieus meen stopt hij. “Serieus?” Ik knik. “Neem een getal in gedachten.” Zeg ik. -194 denkt Tom. “Serieus een min getal? -194.” Zeg ik. Zal ik hem even neppen? “En waag het om te zeggen dat dat niet klopt.” Nu kijkt Tom echt heel verbaasd. Kun je dit dan ook horen? Vraagt hij in zijn gedachten. Ik knik voorzichtig. Toms ogen worden nu groot. “Dat moet James weten!” Zegt Tom daarna. “Misschien heb je ook een chip?” Dat zou best kunnen denk ik. “kom ik ga naar James en jij naar Steve, dan komen we bij elkaar in James kamertje.” Zegt Tom. Ik knik als antwoord. Snel loop ik weer naar het ondervraagkamertje.

Als ik binnen kom ga ik stil weer op mijn stoel zitten. Als er niks meer word gezegd buig ik me naar voor en fluister in Steves oor: “Kom je even. Het is heel belangrijk.” Steve kijkt me weer raar aan. Wat heeft die jongen toch, denkt hij. Wat zou hij tegen Steve zeggen, hoor ik bij Dion vandaan komend. Ik grinnik, “er is niks mis met me hoor.” Antwoord ik zijn gedachten. Nu kijkt Steve me nog raarder aan. Ik sta op en Steve volgt. Als we de deur uitgelopen zijn roept Steve een bewaker die Dion weg moet brengen naar zijn cel. Steve loopt achter mij aan naar James kamertje. Als we binnen komen zien we Tom en James al zitten wachten. Tom met een brede grijns en James met een vragend gezicht. Ik ga naast Tom zitten en Steve naast James. “Wat was er zo noodzakelijk.” Vraagt James. “Jack kan gedachtes lezen.” Zegt Tom. “Horen, ik kan gedachtes horen.” Vul ik hem aan. Nu kijken Steve en James mij aan alsof ik gek geworden ben. Dan denken ze allebei: echt niet. “Echt wel.” Antwoord ik ze. Nu kijken ze me nog raarder aan. “Oke, denk aan iets, je mag helemaal zelf weten waaraan.” Zeg ik. Vliegtuigvleugel. Hoor ik bij James komen en bij Steve plafond. “James jij dacht aan een vliegtuigvleugel en Steve jij dacht aan een plafond.” Zeg ik. Tom moet daarom hard lachen. “Serieus een vliegtuigvleugel en een plafond?” Grinnikt hij. Maar Steve en James letten niet op hem. Ze kijken allebei mij met open mond aan. Ik grijns bij hun gezichten. “Steve heb jij een hersenscanner?” Vraagt James plotseling. Steve knikt. We staan allemaal op en volgen Steve. Als we in het kamertje binnenkomen, moet ik op een plankje gaan liggen. Steve stelt wat in en het plankje schuift onder de scan. Als ik weer terug ga en het plankje stil staat sta ik op en loop ook naar het scherm. “En?” Vraag ik. Steve kijkt op de scan en zegt: “Ja, jij hebt ook een chip.” Ik knik. Ik weet ook niet wat ik nu moet voelen. Zou ik nu blij moeten zijn? Of juist niet? Ach ja, ik denk dat ik daar later wel achter kom. Nu wil ik eerst Indy en Lisa terug halen. Wat nu een stuk makkelijker gaat. Ik grinnik. “Misschien kan ik kijken wat Dion nu aan het doen is, misschien krijg ik dan nog wat informatie.” Opper ik. Iedereen knikt bij mijn voorstel. Ik loop naar de cellen toe. Ik ga net langs de cel van Dion staan zodat hij niet weet dat ik er ben. Morgen eindelijk weer terug. Ik hoop dat Brad alles goed gedaan heeft, als ik aankom wil ik niet dat er iets mis is. morgen kan ik eindelijk ontsnappen. Nog een keer het plan. Zorgen dat de bewaker binnenkomt, met de spijker hem knock out slaan of zo. Dan masker op. Dan Brad zoeken buiten en dan gaan! Precies goed. Ik weet genoeg… snel ga ik terug naar de kamers. Als ik binnenkom kijkt iedereen me aan. Wat heeft hij nou? Ik weet niet precies wie dat dacht. “Dion wil morgen gaan ontsnappen!” Zeg ik snel. “Hoe?” Vraagt Steve. “Met spijkers en maskers.” Antwoord ik. “Wat?” Vraagt Tom. “Hij wil de bewaker k.o. slaan en dan met een masker op naar buiten waar Brad staat te wachten.” Nu kijkt iedereen me weer met open mond aan. “Laat hem maar ontsnappen.” Zegt Steve dan ineens. Nu kijkt iedereen hem met open mond aan. “Wat? Hij brengt ons rechtstreek naar Indy en Lisa.” Antwoord hij. dat is slim. Hoor ik Tom denken. Ik knik maar niemand merkt het. “Kom dan gaan we nu slapen en dan gaan we morgen Dion volgen.” Zegt Steve dan. Iedereen knikt en gaat naar zijn eigen kamer.

ik word wakker en trek me om. Het is nu 6 uur. Ik sta meestal nooit zo vroeg op. Ik zet de tv aan en kijk een of ander raar programma. Later staat Tom ook op 8 uur. James klopt aan samen met Steve, 9 uur. “Kom we gaan, we weten niet wanneer Dion wil ontsnappen. We kunnen beter te vroeg zijn dan te laat.” Iedereen staat op. “We gaan het zo doen.” Zegt Steve. “Tom en James, jullie gaan bij de gevangenis staan en verstoppen jullie. Als hij dan al het masker op heeft zeggen jullie het tegen of mij of Jack. Als hij het masker nog niet op heeft volgen jullie hem tot hij wel het masker op heeft en zeggen het dan. Daarom is het denk ik handiger dat James een stuk verder gaat staan dan Tom. Tom en ik wachten bij de uitgang. Als hij er is schieten we een chipje in zijn haar. Dat chipje kun je volgen dus hem ook. Je voelt er niks van en je ziet de chip ook niet. Als dat niet lukt moeten we ze gewoon volgen maar dat kan wat gevaarlijker worden.”