Burning Desire

Not Now!

"Εισαι τελειωμένος!"

Αυτές οι δύο λέξεις ακούστηκαν σε όλον τον διάδρομο του ορόφου μου. Εγώ και οι Jaclyn ξυπνήσαμε κατευθείαν και στήσαμε αυτί στην πόρτα για να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβαινε. Ήταν βράδυ, για την ακρίβεια ξημερώματα και δεν ήταν σε καμία περίπτωση φυσιολογικό το να γίνεται κάτι τέτοιο.

"Κανείς δεν μου μιλάει έτσι εμένα!"

Την ξέρω αυτή την φωνή. Την ξέρω γαμωτο. Κοίταξα την Jaclyn με αγωνία, ήταν εξίσου τρομαγμένη με εμένα. Πήρε το κινητό στα χέρια της και άρχισε Να στέλνει μηνύματα σε όλους τους γνωστούς της μέσα στο πανεπιστήμιο, όλοι είχαν ξυπνήσει αλλά κανείς δεν είχε βγει να δει τι γίνεται, ήταν κάτι πρωτόγνωρο γι αυτούς.

"Jaclyn, πάω να δω τι συμβαίνει, καλά;"

"Όχι! Δε ξες ποιοι είναι, μπορεί να σε χτυπήσουν, μπορεί να πάθεις το οτιδήποτε, δεν έχει ξανά γινει κάτι τέτοιο εδώ πέρα." είπε προσπαθώντας να με αποτρέψει.

"Εδώ μπορεί όχι αλλά στους Αμπελόκηπους ναι, έχω συνηθίσει, πάω."

Ημουν σίγουρη πως αυτή η φωνή ήταν του Cameron οπότε κακά τα ψέματα, είχα φοβηθεί. Ακούμπησα το χέρι μου στο πόμολο της πόρτας κι ακριβώς εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένας κρότος, σαν να πέφτει κάποιος στο πάτωμα. Δεν μπορούσα να κάθομαι μέσα σε ένα δωμάτιο γνωρίζοντας ότι κάποιος υποφέρει απέξω, συν ότι αν συνεχιζόταν αυτό θα ξυπνούσαν οι καθηγητής και θα έφευγε o Cam- αν είναι αυτός. Όχι ότι με νοιάζει.

"Cameron;!" αναφώνησα μόλις νοιξα την πόρτα.

"Μπες μέσα γαμω την τύχη μου, μπες!" μου φώναξε και με κοίταξε έντονα, με αίματα να τρέχουν από την μύτη του.

Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Βρισκόταν πάνω από ένα παιδί, έναν ξανθό με γαλανά ματιά, δεν τον είχα ξανά δει. Τα χέρια του έπιναν τον γιακά της μπλούζας του ή όποια ήταν γεμάτη από σταγόνες αίματος. Εστίασα λίγο περισσότερο στο πρόσωπο του παιδιού, είχα μια μεγάλη πληγή στο μέτωπο του και τα μάτια του είχαν γεμίσει δάκρυα. Δάκρυα θυμού θα έλεγα. Δεν ήξερα πως έπρεπε να δράσω.

"Ivy φύγε γαμωτο, σταμάτα να είσαι μπελάς για μια φορ-"

Πριν καν ολοκληρώσει την πρόταση ο τύπος που βρισκόταν από κάτω του έβαλε όσο δύναμη του είχε απομείνει, τον έπιασε από τον λαιμό και τον έριξε στο πάτωμα, τώρα αυτός ήταν ο κυρίαρχος.

"Κοπελιά, φίλος σου είναι ο Stewart;" με ρώτησε ο Ξανθούλης κι εγώ κουνησα αρνητικά το κεφάλι μου, "το περίμενα, σιγά μην είχε φίλους αυτός ο υποκριτης." συνέχισε.