Burning Desire

Do You Like Danger?

Κάποια στιγμή άνοιξα τα μάτια μου και κατάλαβα ότι με είχε πάρει ο ύπνος με το τζιν, φαντάσου πόσο ήθελα να ηρεμήσω. Γύρισα πλευρό και είδα πως η Jaclyn ήταν στο δωμάτιο, ξαπλωνε με το κινητό αλλά δεν με ξύπνησε. Με κοίταξε και σηκώθηκε κατευθείαν για να κάτσει δίπλα μου, πάλι τα ίδια θα άκουγα...

"Έχεις μάθει τι ακούγεται για σένα από το πρωί;" με ρώτησε διστακτικά.

Κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά ενώ αυτή μου έδωσε το κινητό της για να δω τα μηνύματα της καθώς όλοι της είχαν στείλει για εμένα, ήξεραν ότι κάνουμε παρέα. Και τι δε διάβασα. Ότι έχω κάνει σεξ με τον Alexander για βαθμούς, ότι πήγαινα ταυτόχρονα και με τον Cameron και με τον Alexander, πουτανα με ανέβαζαν πουτανα με κατέβαζαν. Είχα τόσα νεύρα. Για όλη αυτή την κατάσταση έφταιγε ο Alexander, αυτό άρχισε να μου μιλάει με αυτόν τον τρόπο μπροστά σε ένα σορό άτομα.

"Είσαι καλά;" Με ρώτησε καθώς πήρε το κινητό από μπροστά μου.

"Καλά είμαι, απλά πιστεύω πως θα ήταν καλό να βρεθώ με τον Cameron, του χρωστάω μια συγγνώμη πάλι."

Κοίταξα την ώρα και συνειδητοποίησα πως ήταν βράδυ, 22:00 για την ακρίβεια. Άλλαξα βιαστικά ρούχα, να μην ήμουν με τα χθεσινά και πήγα στο δωμάτιο του Cameron απροειδοποιητα. Χτύπησα την πόρτα κι αυτός άνοιξε κατευθείαν. Άρχισε να με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω, ήταν σκεπτικός αλλά παρ'όλα αυτά μου μίλησε.

"Πάω να πάρω μια ζακετα και πάμε βόλτα, ξέρω τι έγινε δε χρειάζεται να μου πεις."

Κουνησα θετικά το κεφάλι μου και τον περίμενα. Ήμουν αγχωμένη αλλά κατά κάποιον τρόπο ένιωθα και όμορφα, τουλάχιστον υπήρχε ένα άτομο σε αυτό το μέρος που θα με καταλάβαινε και θα με πίστευε αφού κι αυτός από ότι φαίνεται τα ίδια τραβάει. Εμφανίστηκε ξανά μπροστά μου φορώντας μια μακριά, Μπορντό ζακέτα και μου έκανε νόημα να βγούμε έξω. Όλοι στο πανεπιστήμιο έπεφταν νωρίς για ύπνο οπότε οι διάδρομοι είχαν νεκρωσει εντελώς, ήμασταν οι δύο μας. Μέχρι να φτάσουμε στο προαύλιο δεν μίλησε κανένας. Είχαμε και οι δύο τα χέρια χωμένα στις τσέπες και κοιτούσαμε το πάτωμα, το μόνο που ακουγόταν ήταν οι βαθιές μας ανασες.

"Θες να τον πλακώσω τον μπάσταρδο;" με ρώτησε την ώρα που πήγα να κάτσω στο παγκάκι.

"Όχι εντάξει, δεν αξίζει τον κόπο..."

"Αξίζει."

Μείναμε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον, ακόμα κι αν δεν είχε ειπωθεί κάτι ιδιαίτερο ήξερα πως ξέρει πως νιώθω. Είχα αρχίσει να βουρκωνω. Όσο σκεφτόμουν πως ήρθα σε αυτό το μέρος χαρούμενη, έτοιμη να κάνω μια όμορφη αρχή στη ζωή μου και έχω καταλήξει περιγελος χωρίς να φταίω με έπιανε τρελά. Αυτός το κατάλαβε και κάθισε δίπλα μου.