Burning Desire

Did He...?

Είχε περάσει μια εβδομάδα και τα πράγματα δε μπορούσα να πω ότι κυλουσαν πολύ ευχάριστα. Προσπάθησα να μιλήσω στον Cameron αρκετές φορές αλλά αυτός δεν ήθελε να ακούσει, βέβαια μου ξεκαθάρισε ότι δεν έχει κάποιο ουσιαστικό πρόβλημα μαζί μου αλλά δεν ήθελε να με ακούσει καθόλου. Γενικά δεν μου μίλησε καθόλου, έκανε σαν να μην υπάρχω. Έτσι κάνει με όλους. Με τον Alexander από την άλλη δεν είχαμε κάποια ουσιαστική επαφή, μόνο κάτι ματιές που και που.

"Ξύπνα!" φώναξε η Jaclyn και μου πέταξε ένα μαξιλάρι στο κεφάλι.

Εγω πετάχτηκα και άρπαξα το κινητό μου, ήταν Σάββατο και η ώρα ήταν 8:00 οπότε για ποιον λόγο να με ξυπνήσει; Πριν αφήσω το κινητό μου πήρε το μάτι μια ειδοποίηση στο Instagram από τον Alexander, η καρδιά μου.

"Μου έστειλε!" είπα πνιχτα.

"Γι αυτό σε ξύπνησα, τι λέει;"

"Θέλει να βγούμε, τώρα, εννοώ σε λίγο, θα τρελαθώ!"

Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και άρχισα να πετάω όλα τα ρούχα μου στο κρεβάτι προσπαθώντας να βρω κάτι καλό να βάλω, όχι πολύ προκλητικό, όχι πολύ φανταχτερό, κάτι τέλειο. Τελικά βρήκα ένα μαύρο, ψηλομεσο Τζιν και μια κοντή λευκή μπλούζα, ανοιχτή στους ώμους. Έβαλα τα αθλητικά μου, βαφτηκα ελαφρώς και κάθισα στο κρεβάτι ξανά εντελώς αγχωμένη.

"Χριστέ μου πόσο γρήγορα ετοιμάστηκες;" απόρησε η Jaclyn σοκαρισμένη.

"Δε θα ήθελα να αργήσω σε ένα τέτοιο ραντεβού πραγματικά." απάντησα και γέλασα.

Έπειτα άνοιξα το κινητό μου και είδα μήνυμα από τον Alexander, σε 10 λεπτά θα ήταν στην καφετέρια στην οποία είχαμε δώσει συνάντηση, ευτυχώς δεν ήταν πολύ μακριά οπότε ειχα περιθώριο να φτάσω στην ώρα μου. Αγκάλιασα βιαστικά την Jaclyn και βγήκα έξω. Ευτυχώς τα περισσότερα παιδιά είχαν πάει στο σπίτι τους για να δίνουν τους γονείς τους για σαββατοκύριακο οπότε δεν θα με έβλεπε κανείς, εκτός από έναν φυσικά. Μόλις έφτασα στην αυλή είδα τον Cameron στο συνηθισμένο του παγκάκι, το δικό του όπως το χαρακτηρίζει. Έριξε ένα μικρό βλέμμα πάνω μου και στη συνέχεια στράφηκε ξανά στο κινητό του. Αδιαφόρησα και ξεκίνησα τον δρόμο μου για την καφετέρια.

[...]

Έφτασα και τον είδα να κάθεται σε ένα τραπέζι να με περιμένει, ήταν πολύ όμορφος. Φορούσε ένα μαύρο πουκάμισο, μαύρο τζιν, μαύρα παπούτσια. Όλα μαύρα. Πλησίασα και κάθισα στην καρέκλα μου, τον χαιρέτησα και έμεινα να τον κοιτάω προσπαθώντας να συνειδητοποίησω ότι τωρα ήταν ο Alex, όχι ο Κ. Blunt.