Demet: Zeyneeeeep (bağirarak) uyan hadi. Bak gec kalacaksin Okula. Hadi kala.
Zeynep: (sikici ve yorgun bir sekilde)Yaaa uf Anne 5 dakkika daha uyusam ya lütfen.
Demet: Hayir hanim efendi yok öyle. Kalk hadi bak birdaha demiyecegim.
Zeynep: uf iyi tamam ya alahala.
Zeynep üstünü giyer. Pek süse püse bakmadigi icin. Giyinmeside uzun sürmes zaten. Sonra kahvaalti icin odasindan cikip aşaya dogru iner.
Zeynep: Günaydin Babaçim.
Cihan: Günaydin aşkim kizim. Nasilsin bu sabah.
Zeynep: Iyim baba yani iyi olmaya calisiyorum. (Biraz tedirgin)
Cihan: Elbetteki iyi olacaksin ( güclü bir sesle) hem o günler geride kaldi. Artik başka bir yardeyis Istanbuldayis. Burasi Gölyaziya benzemes. Burda daha iyi olacaksin( gülümseyerek) öyle değilmi annesi.
Demet: aynen öyle. Ohhh canim kizim benim. Zeynepin yangina bir öpücük atar.
Zeynepte bir tebessüm gösterir ve kahvaltisini yapmaya başlar.
Zeynep tam kalkarken.....
Cihan: Nereye kizim?
Zeynep: (sasirarak) e okula baba nereye olacak baska.
Cihan: olmaz öyle sey annenle ben seni götürcez.
Zeynep: niye ya kendim giderim kücük cocukmuyum ben.
Cihan: (sert bakislar atarak) zeynep dedigim gibi burasi istanbul koca bir sehir. Gölyazi degil. Daha alismadan bile yanliz birakamyis seni.
Demet: Evet kizim Baban hakli. Biz seni birakiyous tamami?
Zeynep: (sikilarak ve oflayarak)ufffff iyi tamam
Zeynep Cihan ve Demet Arabaya binerler. Okula doğru Yol alirlar.
