Współlokator mojego brata

Część VI

Poczułam jak ktoś położył dłonie na moich biodrach. Odruchowo odwróciłam się, a tuż przede mną pojawiły się te piękne, głębokie jak ocean oczy.

- David. Co ty wyprawiasz?- przełknęłam głośno ślinę.

- Wczoraj mówiłaś, że Cię podniecam. - uśmiechnął się zadziornie.- Słowa pijanych to myśli trzeźwych.

- O czym ty gadasz? Tak, owszem. Mówiłam, że mnie podniecasz,  ale to wszystko było..ja nie wiedziałam, co mówiłam. - uśmiechnęłam się lekko. Chłopak puścił mnie z dziwną miną.

- Ok.- odpowiedział tylko tyle i wyszedł z domu. No nie powiem, zrobiło mi się trochę smutno.

Do Emily:
Cześć, jak się czujesz? Możemy się spotkać? Ale tym razem bez alkoholu.🤣❤
 
Od Emily:
Coś się stało? Jasne, możemy się spotkać. 🤣

Do Emily:
Oki. To za chwilę będę u Ciebie. ❤

Pobiegłam szybko do pokoju. Tam ubrałam się. Napisałam karteczkę do Matta,  że jestem u przyjaciółki  i nie będzie alkoholu. Zabrałam telefon, zamknęłam drzwi na klucz i poszłam do Emily.

Wbiłam do jej domu.
- Siema, mordo! Gdzie jesteś?

- Nie krzycz tak, proszę.- zaśmiałam się i poszłam do kuchni, gdzie akurat siedziała. Przed sobą, na stole znajdowała się wielka butelka wody. Usiadłam naprzeciw niej. - To o czym chciałaś pogadać?

- Emm..Pamiętasz tego chłopaka, z którym szłam wczoraj po chodniku?- zrobiłam chwilę przerwy. Dziewczyna potwierdziła .- Wieczorem mój brat Cię odniósł do domu, a ja zostałam z Davidem.. Mówiłam różne głupstwa..- wzięłam szklankę z szafki i nalałam sobie trochę wody.

- Jakie głupstwa?

- No..Powiedziałam, że mnie podnieca i takie tam..A dzisiaj o to pytał. Odpowiedziałam, że mówiłam to nieświadomie i totalnie bez sensu..- zmarszczyła brwi. - Wydawało mi się, że jest jakby smutny, ale mogło mi się wydawać.

- Zależy ci na nim?- chwilę przemyślałam jej słowa. No..lubię go, nawet bardzo, ale.. Nie wiem czy to miłość..

- Nie wiem.. Lubię go, bardzo, ale nie jestem pewna czy to miłość. Może to po prostu zauroczenie.

Wiem, że krótki rozdział,ale nie mam już weny. :*