Clean the Mafia

Vertigo

[ Delia ]
Pijn, ik voel een pijnscheut in mijn been. Ik weet niet wat er is gebeurt, er schreeuwde iemand tegen mij.

"GA WEG" hoor ik een mannenstem zeggen.

Ik voel handen om me heen de me hardhandig overeind helpen. Ik kan niet meer, ik voel mijn benen zwaar worden, ook mijn oogleden worden zwaarder, ik moet even mijn ogen dicht doen.

"Godverdomme" hoor ik nog zeggen. Ik moet weg gaan! Voorzichtig zet ik een paar stappen en loop ik met mijn laatste kracht naar de deur maar ik kan niet meer, ik voel me neervallen op de grond. Even mijn ogen dicht doen, even rust.

[ Aiden ]
Gespannen zit ik in de wachtkamer, ze hebben Delia meteen meegenomen naar een operatie kamer om de kogel te verwijderen. Verder had ik gezegd dat ze geen vragen moeten stellen, ik heb het hier toch te zeggen in het ziekenhuis, ik ben ook hier de baas. Ik heb 58,7% van deze hele stad in handen, naast dat ik een meedogenloze man ben, ben ik ook een investeerder en zakenman, want ik wil meer.

Een uur gaat voorbij, misschien wel 2, dan komt er een verpleegster naar mij.

"U mag naar binnen meneer" zegt ze terwijl ze zich weer omdraait en met haar kont begin te zwiepen.

"mooi" zonder te kijken sta ik op en loop van haar vandaan.

Als ik de kamer binnenkroop zie ik haar liggen, ze is bleek maar ze ademt weer. Met een infuus word er bloed naar haar getransformeerd. Als ik naar haar kijk voel ik iets. Spijt? Medelijden? Nee. Dat kan niet, nooit had ik die feeling. En het voelt zwak, raar... de laatste keer dat ik dat voelde was toen ik mijn moeder zag doodgaan. Maar dat was te lang geleden. Voorzichtig, alsof ze elk moment kan wakker worden loop ik naar haar bed toe en ga zitten op het puntje van het ziekenhuisbed, bang dat ik op haar voeten ga zitten. Als ik naar haar kijk zie ik een soort vrede. Een peace, wat ik nooit in mezelf heb kunnen vinden. I admit it, ze is prachtig. Haar lange zwarte haren zitten nog altijd in een staart, haar make-up zit er allemaal nog op... en wat moet ik zeggen? Haar figuur is goed. Maar als ik naar haar kijk besef ik hoe leeg ik ben. Ze is precies de andere kant van mij. Ik zucht en dan sta ik op loop naar haar toe en bekijk haar. Ze red het wel. Dan loop ik de gang op om een telefoontje te plegen.

[ Delia ]
Mijn hoofd voelt zwaar, ik zie licht, licht? Sinds wanneer is er licht? Ben ik dood? Ik weet het niet. Ik voel een knallende koppijn. Maar ik zie een licht, een tunnel, het is mooi. Vredig. Is dit de poort naar de hemel? Is dit waar we allemaal naar strijden? Het schijnt irritant in mijn gezicht maar het is mooi. Voorzichtig en langzaam zweef ik ernaar toe. Ben ik een engel? Of juist een demoon? Ik vlieg, ik kan zweven?! Ik wil gillen maar het lukt niet. Bang zweef ik verder, niet dat ik veel tegenkom hoor. Ik hoor stemmen praten, maar wat ze zeggen kan alleen God weten. Ik wil schreeuwen! Ik ben wakker! Help! Maar ik beweeg niet, ik voel mijn lichaam stil liggen. Het licht lijkt dichterbij te komen.

"Breng me naar de hemel" is het enige wat ik uit mijn mond krijg.

Dan doe ik mijn ogen dicht, beschermend tegen het felle licht...

Dan voel ik mijn lichaam weer. Ik voel de pijn in mijn been. Ik wil mijn hand bewegen en gelukkig voel ik mijn hand een centimeter omhoog gaan, als ik hem langzaam weer naar beneden doe komt de stem weer terug.

"Ja ik bel je zo terug, nee ik kan nu niet komen" Hoor ik geïrriteerd iemand zeggen.

Wie is dat? Ik probeer mijn ogen open te doen en langzaam werken ze mee, ik zie een jongeman staan. Ken ik hem? Langzaam herinner ik me het... ik ben geschoten! Ik hoor nog die schot... nee precies te zijn, ik ben geschoten door hem! Ik knipper en wil wat zeggen, maar mijn keel voelt droog aan. Ik zie hem dichterbij komen, wat gaat hij nu doen? Komt hij het afmaken? Ik wil hem wegduwen maar ik ben veel te zwak daarvoor.

"Ben je eindelijk wakker Delia? We gaan meteen naar huis." Zegt hij terwijl hij naar me kijkt.

Hoe wilt hij dat dan doen? Ik kan moeilijk lopen met mijn been. Ik kijk naar hem vragend, wat gaat hij nu doen? Hij beseft toch ook wel dat ik niet kan lopen. Er komen dan verpleegsters binnen die overal aan me voelen en kijken of het goed met mij gaat. Ze verwisselen dan het bloed zakje met een andere. Bloed? Heb ik zo veel verloren? Het is maar een been! De verpleegsters kijken dan naar mij alsof ze nu pas beseffen dat het lichaam ook nog een hoofd heeft.

"Hoe voelt u zich?" Vraagt er een aan mij.

"Goed" antwoord ik wat moeizaam terug.

"Zie je het gaat perfect met haar nu vind haar los ik wil terug gaan" antwoord de man.

Wat was zijn naam ook al weer? Ohja, Aiden.

Ik zie de verpleegsters dan hun hoofd schudden "dat kan zomaar niet meneer, ze heeft eerst rust nodig, maar het infuus kan er wel al weer van af" en terwijl ze dat zeggen halen ze het infuus eruit en loopt er een weg ermee.

"Nee ze moet nu mee ik heb niet de tijd van de wereld jullie waren al zo sloom met de kogel eruit halen." Zegt de man al ligt geïrriteerd.

En dan loopt hij naar mij toe. Wat? De dekens worden van mij afgetrokken en hij tilt me gemakkelijk op. Alsof ik niets ben. Hij loopt gewoon weg met mij en loopt het gebouw uit.

Een zuster rent nog achter hem aan. "Hier meneer heb je nog pillen en een schama waar ze zich aan moet houden" zegt ze hijgend.

"Ja" is het enige wat hij zegt en pakt ze aan en loopt gewoon verder.

Ik heb het koud maar wat kan ik klagen? Ik word voorzichtig door hem in zijn auto geplaatst. Ik doe de gordel om. En terwijl we wegrijden zeggen we geen woord. Ik kijk verbaast naar het rij tempo van hem, het is keurig op precies wat mag. Als we na een kwartier weer terug zijn bij zijn villa doe ik mijn gordel los en word de deur al voordat ik hem even aanraak, al door hem open gedaan.

"Kan je lopen?" Vraagt hij.

Ik probeer de auto uit te stappen maar mijn rechterbeen, waar ik in ben geschoten kan geen druk hebben.

"Nee..." antwoord ik zenuwachtig terug, wat als hij weer boos word?