belki bir gün | texting

oniki

Tekerlekli sandalyemi cama doğru çevirdim ve hızla atan kalbimi susturmaya çalıştım. Kendime engel olamıyordum.

Ben onun için değildim. Ben ona layık değildim. Asla böyle bir şeye girişmemem gerekiyordu. Ona hiç yazmamalıydım.

Ben hep kaybederdim.

Kimse istemezdi beni bu halimle.

Fizik tedaviye bile yanıt vermiyorum. Gerçekten çok uğraşıyordum ama tutunacak bir kişi, bana destek olan biri yoktu.

Ben de o yüzden bu haldeydim, neden bana destek olmak yerine daha çok sırt çeviriyordu?

Ben hem bacağımın birini kullanamıyordum, hemde kalbimde delik vardı ve ameliyat olmam gerekiyordu.

Bu ameliyatta ölme riskim çok yüksekti ama ben birkaç ay daha bu nefesle yaşayacağıma ölmek istiyordum.

Çok acı çekiyordum. Ruhsal ve fiziksel olarak çok fazla canım yanıyordu. İnsanların acıyan ve küçümseyen bakışları derinden yaralıyordu.

Bakışlarım hissetmişçesine kapıya dönerken Alkın daha sınıfa girer girmez göz göze geldik.

Bakışlarında acıma görmeyi bekledim, küçümseme bekledim hatta en iyi ihtimal şaşkınlık bile bekledim ama hiçbiri yoktu.

Bakışlarında şefkat vardı. Bakışlarında masum bir merhamet vardı.

3 yıllık sevgilere 3 gün sevgimle meydan okurcasına baktım bende ona. Sonra o orda dikilirken telefonumu çıkardım ve yazdım.

Bilinmeyen: 17 gün

Bilinmeyen: Beni 17 günde buldun

Bilinmeyen: Evet Alkın

Bilinmeyen: Amacıma ulaştım

Bilinmeyen: Artık ölebilirim

Telefonunu çıkardı ve mesajlara bakınca kaşları çatıldı. Kafasını kaldırdı ve bana baktı.

Sınıftakilerin de bakışı bana dönmüştü çünkü Alkın'ın iki saattir orda dikilip bana bakması onların da dikkatini çekmeye başlamıştı.

Anlık bir cesaretle yüzüme bir tebessüm kondurup kollarımı açarak konuştum.

"Ama önce bir kere de olsa sarılman gerekiyor. Buna ihtiyacım var."