Frozen, het ware verhaal.

hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1 (Lijkt in het begin op de film, maar  verder in het verhaal is het helemaal anders!)

Ik word wakker geschud, het is Anna. Mijn 6 jarige zusje, zelf ben ik 7 en heb een geheim. Bijna iedere avond is het hetzelfde.

"Elsa, Elsa, word wakker word wakker!" zei Anna terwijl ze op me sprong
"hmmm..." zeg ik een beetje slaperig. "Wat is er, ga slapen."
"Dat gaat niet! De lucht is wakker, dus ik ben wakker, dus ik wil spelen!"
"Ga met jezelf spelen." zei ik terwijl ik haar van me af op de grond duwde.
Even zei ze niets meer, ik dacht dat ze weg was en ik weer rustig kon slapen, maar toen sprong ze weer mijn bed op en weer op mij. Ze zei met een uitdagende toon: "Gaan we een sneeuwman maken?

Voor ik het weet trekt Anna me mee naar beneden naar de grote hal. Ze trekt me naar het midden van de hal. Ze huppelt rond me heen en roept: "Doe het, doe het!" Ik houd mijn handen boven elkaar, concentreer me en daar verschijnt een sneeuwbal tussen mijn handen. "Ben je er klaar voor?" vraag ik dolenthousiast tegen Anna. Ze knikt, terwijl ze kijkt naar de sneeuwbal tussen mijn handen. Ik gooi de sneeuwbal in de lucht en als hij in de lucht zit verschijnen er sneeuwwolken.

"Dit is geweldig!" Hoor ik Anna roepen. "Wil je meer?" vraag ik aan haar terwijl ze aan het rondspringen is. Ik doe mijn slaapkleed in de lucht, til mijn voet op en stamp op de grond terwijl ik mij concentreer op ijs. De vloer verandert in een schaatsbaan. Er komt steeds meer sneeuw in de hal en we maken een sneeuwpop. Als de sneeuwpop in elkaar is gezet neem ik de twee stokken en zeg met een mannelijke stem: "Hallo, ik ben Olaf en ik hou van warme knuffels."
"Ik houw van je Olaf." Zegt Anna terwijl ze Olaf knuffelt.
Ik maak een glijgaan van ijs en ik neem Anna op mijn schoot en glijder er al. Anna vliegt in de lucht en valt dolenthousiast in een berg ijs. Ze begint weer in de sneeuw te huppelen en begint te springen van bergje naar bergje. Met mijn krachten maak ik de bergen groter. Ze springt nu van bergje naar bergje die ik maak. Dolenthousiast roept ze: "Vang me, vang me." Maar ze springt steeds sneller en sneller. "Anna niet zo snel!" roep ik, maar ze blijft sneller en sneller springen. Ik probeer haar in te halen, maar dan gebeurt het. Ik glij uit over het ijs, Anna blijft verder springen. Ik schiet nog rap eens om een berg te laten verschijnen, maar ik raak Anna. Anna valt bewusteloos neer in de sneeuw. Ik loop naar haar toe en neem haar vast. Ze is irjskoud en een lok van haar haar bruine haar wordt blond, zo blond als dat van mij. "Mama, Papa." Ik voel mijn ijskrachten door de kamer gaan, maar wat was dat? Ik wilde het niet, volgens mij was het angst.

Mama en papa komen binnen. Mama neemt Anna en zegt bezorgd: "Ze is ijskoud."
"Ik weet wat we moeten doen." Zei papa terwijl hij liep naar onze bibliotheek. Ik liep met papa mee en hij neemt een oud boek uit het rek. Er valt een oud blad uit, ik denk dat het een kaart is. Ik heb het niet goed gezien want papa nam meteen mijn hand en we liepen naar de paardenstal. Anna en mama stonden daar al klaar. Ik sprong met papa op een paard en we gingen weg, in het bos. Maar waarom heb ik het gevoel dat iemand me bekijkt. Ik weet het niet maar het voelt alsof iemand me volgt, en bekijkt. Maar ik denk er niet aan want plots komen we aan op een open plek vol met stenen.

"Help onze dochter alstublieft." Zei mijn vader. Plots beginnen al de steden te bewegen, ze komen naar ons toe. Ik ben bang. Plotseling veranderen de stenen in stenen trollen. "Het is de koning." Hoor ik een paar van de trollen zeggen. Plots schuiven ze allemaal opzij en er komt een trol met een veren hoed en ketting. Waarschijnlijk de leider. Hij neemt mijn hand en vraagt: "Geboren met de krachten of vervloekt?"
"Geboren en ze worden sterker." Zegt mijn vader
Hoe wist hij dat? Is hij soms een tovenaar misschien? Ik weet het niet en ik zal het vast nooit weten.

De trol kijkt naar Anna, neemt haar hand en zegt: "Gelukkig is het niet het hart dat geraakt werd. Dat is moeilijker om te bestrijden, maar het hoofd daar kan aan gewerkt worden." Hij wrijft over haar hoofd en plots zie ik onze herinneringen. Het sleeën in de hal vorige week. Het sneeuwballengevecht in de eetkamer op haar verjaardag. Alle herinneringen waar ik mijn krachten heb gebruikt. Maar wat doet hij nu hij veranderd die herinneringen. "Zal ze nog herinneren dat ik krachten heb?" vraag ik terwijl hij bezig is met de herinneringen te veranderen.
"Misschien is dat beter zo" zegt papa.
"Elsa je krachten zullen alleen nog maar toenemen, er is schoonheid in..." Zegt hij terwijl hij met zijn hand een soort voorspelling van de toekomst laat verschijnen. "Maar ook angst!" Ik schrik! Voor het eerst in mijn leven voel ik echt angst. De grond rondom mij veranderd in ijs. Ik controleer het niet meer.
"we zullen alles doen om haar te beschermen." Zegt mijn vader bezorgt. "We sluiten de deuren, halveren het personeel en zullen het contact met iedereen vermijden, inclusief Anna."
"Ze moet haar krachten onder controle krijgen en laat je angst het niet van je overnemen."

We komen terug thuis. Mama legt Anna in haar bed en papa verhuist mijn bed naar onze speelkamer. Ik wil niet verhuizen van kamer, maar als ik mijn zusje geen pijn meer wil doen moet het wel. Als papa mijn bed heeft verhuist ga ik slapen. Ik mag niet huilen, ik moet sterk zijn. Voor Mama, Papa en Anna. Ik mag ze geen pijn doen.

Na een paar uur slapen word ik wakker. Er klopt iemand aan mijn deur. "zullen wij een sneeuwpop maken?" zegt Anna. "ik zie je nooit meer. Kom toch naar buiten, het is alsof je weg bent."
"Ga weg Anna." zeg ik met veel pijn in mijn hart.
"Oké goed." Zegt ze teleurgesteld.

Ik kijk door het raam, naar de vallende sneeuw. Het gevoel dat ik bekeken word blijft duren, maar daar denk ik niet aan. Ik denk liever aan de sneeuw. Het is zo mooi. Hoe kan iets dat zo mooi is zo gevaarlijk zijn. Ik denk weer aan Anna, aan wat er kon gebeurt zijn als ik haar hart had geraakt. Zonder dat ik het weet bevries ik het balkon van mijn venster. Ik schrik zo hard dat ik schreeuw. Papa en Mama komt bijna direct binnen. "Wat moet ik doen. Ik kan het niet meer controleren!" zeg ik in Paniek
"Ik heb misschien een idee." Zegt papa terwijl hij weer wegloopt.
vijf minuten later komt hij terug met een paar handschoenen in zijn hand.
"De handschoen zullen helpen, zie je! Verberg het uit het zich, dan zal niemand het weten." Zegt papa met zelfzekere maar ook bange toon. Hij is bang van mij. Ik ga op mijn bed zitten terwijl Papa de kamer verlaat. Mama komt naast me zitten.
"Schat." Zegt ze op zo'n lieve moederlijke toon. "We zullen altijd van je houden wat er ook gebeurt."
"Mama ik ben zo bang. Ik weet niet als ik het zo wel kan redden. Ik wil niemand pijn doen en zeker jullie niet."
"Kijk naar buiten schat, het sneeuwt! Sneeuw is schoonheid en gevaar tegelijk. Je moet het onder controle krijgen."
"Maar wat als ik dat niet kan?"
"Dan zal Jack Frost over je waken."
"Wie is Jack Frost?"
"Dat is de persoon die zorgt voor de winterdagen in de wereld. Hij waakt over alle kinderen om te zorgen dat ze plezier maken."
"Waakt hij ook over mij?"
"Het is meer een mythe. Niemand weet of het zo is. Je moet er in geloven, maar kijk de zon gaat onder. Tijd om te slapen."
Ik trek mijn blauwe slaapkleed aan en kruip in mijn bed, blauw is mijn lievelingskleur! Het is als sneeuw. Ik krijg nog een nachtzoentje van mama, dan verlaat ze mijn kamer. Ik weet niet waarom maar een stemmetje in mijn hooft zegt dat Jack Frost echt is. Slapen lukt me niet echt. Ik kijk steeds naar buiten door het raam, naar de sneeuw. Plots verschijnt er op de bovenkant van mijn ijs. Maar het is niet van mij. Ik stap uit mijn bed, loop naar het raam,.. "Jack Frost?" Fluister ik en plots verschijnt er een jongen voor het raam. "Ik wist het." Zeg ik terwijl ik het raam open doe. Hij vliegt naar binnen en zegt: "Niet bang zijn, ik ben Jack Frost!"
Is dat Jack Frost. Het is een jongen van misschien 18 jaar. Hij draagt een blauwe sweater met wit rond de kap, als ijs. Hij draagt ook een bruine broek die aan de onderkant versleten is, geen schoenen. Hij heeft ook een stok vast.
"Waarom kom je hier?"
"Ik wil je helpen met je krachten."
"Maar waarom en hoe weet je dat ik krachten heb?"
"Ik hou je al een tijdje in de gaten, je bent sterk en je ijskrachten zullen steeds toenemen dus je moet ze leren beheersen."
"Maar hoe gaan we dat doen?"
Hij laat een sneeuwvlok tussen zijn handen verschijnen en zegt: "Ik ben de persoon die zorgt voor de sneeuw in de wereld en het plezier van kinderen. Jij kan ook voor sneeuw zorgen, maar jij moet leren het plezier daarvan inzien."
"Wat moet ik doen?"
"Haha, jij bent snel." Zegt hij al lachend. "Eerst kijken wat je kan maken! Maak eens een sneeuwman."
"Maar wat als ik je pijn doe?"
"Ik ben een beschermer, je kan me geen pijn doen. Zal ik het voordoen?" Hij draait met zijn stok en daar verschijnt een sneeuwman. Daar dient die stok dus voor, het is zijn staf.
Ik doe mijn handschoenen af, concentreer me, doe mijn handen vooruit en daar verschijnt een sneeuwman.
"Zie je wel dat je het kan!"
Ik lach en zeg: "Maar ik kan mijn krachten niet onder controle krijgen. Zie je dat ijs daar op het balkon? Dat is van mij en ik wilde dat niet."
"Angst mag het niet van je overnemen. Angst doet dingen die je niet wilt"
"Wat als ik het niet kan beheersen? Wat als..."
"nee, daar moet je niet aan denken!"
"Misschien moet ik gaan slapen!"
"Elsa!" zegt hij terwijl hij mijn handje neemt. "Ik ben er voor je! Als je me nodig hebt zal ik er voor je zijn. Ik ben je beschermer en zal dat altijd zijn!."
"Kom je morgen weer?"
"Wil je dat ik terug kom?"
"Ik wil dat je me helpt mijn krachten te beheersen."
"Morgen kom ik dat is beloofd!"
Ik kruip mijn bed op en zie hoe hij wegvlieg. Eindelijk heb ik het gevoel dat ik iemand heb!