Frozen, het ware verhaal.

hoofdstuk 2

Hoofdstuk2

Dag na dag, jaren lang komt Jack iedere avond om mij al de geheimen van de ijs magie te leren. Al bijna 3 jaar. Ik leer elke dag bij en ik leer de goeie kanten van mijn ijs magie in te zien!

Het is avond ik kijk naar het raam, maar jack komt niet. Ik blijf kijken, de hele nacht lang. De zon komt op, hij is niet gekomen. Ik loop in mijn kamer heen en weer. Ik voel de angst weer, die ik na jaren opnieuw voel! Voor ik het weet is een deel van mijn kamer weer in ijs.
"Mama, Papa!" roep ik uit angst. Ze komen mijn kamer binnen gestormd.
"Wat moet ik doen! Het wordt sterker. Ik ben bang."
"Je moet rustig worden!" zegt hij terwijl hij naar me toe komt.
ik ga naar achter en zeg: "Nee, raak me niet aan alsjeblieft! Ik zal jullie pijn doen."
"Schat, je zou ons nooit pijn doet!" zegt mijn moeder op een moederlijke toon.
"Mama, ik heb het niet meer onder controle. Ik kan je pijn doen zonder dat ik het wil. Ga weg voor ik jullie pijn doe!"
teleurgesteld en verdrietig verlaten mijn ouders mijn kamer. Ik doe de deur dicht en ga op mijn bed zitten! Denkend over wat er gebeurt is en wat ik moet doen! Ik kan het niet onder controle houden. Ik wil niemand pijn doen, ik moet alleen blijven. Plots hoor ik iemand kloppen. Ik kijk naar buiten en zie dat het weer sneeuwt.
"Gaan we een sneeuwpop maken?" zegt Anna met een hopende toon. Dat is lang geleden dat ik dat nog eens gehoord heb, een sneeuwpop maken.
"We kunnen ook fietsen door in de hal. Ik ben zo alleen, ik praat zelf al met de schilderijen aan de muur. Alsjeblieft kom naar buiten, ik wil bij je zijn."
"Nee Anna!" zeg ik kort. Ik hoor haar zuchten en weglopen. Ze zegt niets meer. Ik mis haar zo hard. Voor haar is het vast erger. Ik zag Jack nog elke dag, maar zei zag niemand in al die jaren. De zon gaat onder en ik ga weer slapen.

Ik word wakker iemand tikt op mijn rug. Het is Jack!
"Hey sneeuwvlokje!"
"Jack!" zeg ik terwijl ik hem knuffel. "Ik dacht dat je weg was. Ik dacht dat ik je kwijt was."
"Ik kon gewoon even niet komen."
"Waarom niet, is er iets gebeurt?"
"Vergeet niet dat ik zorg voor de winter in de wereld. Ik moest een paar winterstormen regelen en had geen tijd meer om te komen."
Ik laat mijn vragen zoals ze zijn en probeer te vergeten wat er gebeurt is. De rest van de avond toont hij me wat angst kan doen met mijn krachten. Ik denk aan Anna, heel de tijd, aan wat ik haar had kunnen aandoen. Ik roep Jack nog even terug voor hij weg gaat.
"Wat is er sneeuwvlok?" vraagt hij me heel nieuwsgierig.
"Jack, beloof je dat je me nooit alleen laat?"
"Elsa, ik ben je beschermer weet je nog? Ik zal je nooit alleen laten?"
"Ik vertrouw je Jack! Meer dan wie dan ook, je bent mijn beste vriend."
"Ik zal er altijd zijn."
"Ik heb nog een vraagje, worden beschermers nooit ouder?"
"Nee, wij blijven altijd dezelfde leeftijd. Ik ben nu achttien en zal altijd zo oud blijven."
"Vind je dat leuk?"
"Voor altijd blijven leven? Het heeft zijn voor en nadelen." Zegt hij lachend. "Maar nu is het tijd om te gaan! Ik zie je morgen weer Sneeuwvlokje."
"Tot morgen." Zeg ik terwijl hij wegvliegt.
Na die avond kwam bij elke dag. Hij moest nooit meer weg voor sneeuwstormen. Hij hielp me en leerde me veel. 5 jaar lang.

Ik ben nu 15. Ik word wakker door het geklopt op de deur. Het zijn mijn ouders.
"Goedemorgen schat." Zegt mijn mama alsof ze iets moeten vertellen.
"Goedemorgen, wat is er?"
"We moeten vertrekken. Het kan een paar weken duren." Zegt mijn vader kort.
"Wat? Naar waar?"
"je kent je nicht Rapunzel toch? Ze gaat trouwen en je vader en ik zijn uitgenodigd voor hun bruiloft."
"Maar Rapunzel was toch jaren vermist?"
"Ja maar ze is terug gevonden, een jaar geleden." Zegt mijn moeder.
Niet te geloven, mijn vermiste nicht is terug en ik wist het niet. Ik ben zo bang dat er iets zal gebeuren. Mijn ouders hebben me nog nooit alleen gelaten.
"Wanneer vertrekken jullie?"
"Vanavond." Zeggen mijn ouders gelijk terwijl ze de kamer verlaten.
Vanavond al? Konden ze me dat niet eerder zeggen. Ik ben bang. Ik ben alleen! Voor ik het kon tegen houden bevriest een deel van de vloer.

Ik probeer rustig te worden, doe de deur open en ga in de hal bij de trap staan en zie hoe mijn ouders naar beneden komen. Ik maak een buiging voor mijn ouders.
"Moeten jullie echt gaan?" vraag ik nog een laatste keer.
"Alles komt goed Elsa." Zegt mijn vader voor ze vertrekken.

Weg zijn ze, ik ga in mijn kamer op mijn bed zitten. Er word geklopt op mijn raam. Het is Jack. Ik vertel hem het hele verhaal.
"Waar ben je zo bang voor sneeuwvlok?"
"Mijn ouders hebben mij nog nooit verlaten. Wat als ze niet meer terug komen?"
"Ze komen terug, dat beloof ik je! Geloof in mij!"
Hij gaat weer weg.

De volgende ochtend wordt er geklopt op de deur. Het is George, de beste vriend van mijn papa.
"Elsa, ik heb geen goed nieuws." Zegt hij verdrietig.
nee, zeg niet dat het waar is. Zeg dat dit een nachtmerrie is. Dat ik straks gewoon wakker word op mijn bed.
"Gisteren was er een grote storm op zee. Je ouders hebben het niet gered."
Ik barst in tranen uit. "Nee, dit kan niet waar zijn, u liegt!"
"We zijn allemaal verdrietig Elsa, maar we hebben u allemaal nodig. Over drie jaar wanneer u 18 wordt, word u gekroond tot koningin."
"Ga alsjeblieft weg George, laat me alleen."
"Geen probleem princes, de begrafenis is morgen."
Ik ga op mijn bed zitten, huilen. Ik moet het land leiden? Wat als ik mensen pijn doe. Ze zouden snel terug komen, het zou allemaal goed gaan. Waarom gebeurt dat niet? Waar is Jack? Ik heb hem nodig. Waarom is hij er niet? Misschien omdat het nog middag is. Ik blijf heel de dag wachten, uiteindelijk heel de nacht, maar hij komt niet. Hij laat me in de steek, wanneer ik hem her meest nodig heb! Misschien moet hij weer sneeuwstormen regelen.

Op dit moment is het de begrafenis van mijn ouders, ik ga niet, ik kan niet. Stel dat ik het niet onder controle heb? Dat mijn verdriet te erg wordt en ik weer dingen doe die ik niet wil? Nee, dat gaat niet gebeuren! Ik blijf in mijn kamer zodat ik niemand pijn kan doen! Ik ga tegen de deur zitten en huil. Mijn hele kamer veranderd in ijs, maar het kan me niet schelen. Ik kan er toch niets aan doen!
Iemand klopt aan! Het is Anna.
"Elsa, alsjeblieft ik weet dat je daar bent! Mensen vragen zich af waar je bent. Ze zeggen veel moed en dat probeer ik trouw. Ik wil er zijn voor jou, laat mij er in! We hebben enkel elkaar! Alleen jij en ik. Zeg me wat moeten we nu doen? Gaan we een sneeuwpop maken?"
Een sneeuwpop maken? Nee, dat wil ik niet! Op dit moment wil ik alleen verdwijnen. Ik heb iemand nodig. Jack waar ben je? Hij komt niet, helemaal niet meer en dat 3 jaar lang.