"Falling for the wrong prince..."

-7 "I love-hate this bike.."

Part 7 

“λοιπόν?... θα ανέβεις?”

είπε βγάζοντας το κράνος του.

Πσσ δεν περίμενα να φοράει και κράνος!

-αποκλείεται...

-γιατί?

-Περιμένεις να ανέβω σε αυτή την μηχανή θανάτου μαζί σου? Με τίποτα...μην ανησυχείς, θα βαζω λουλούδια στον ταφο σου!

Έριξε το κεφάλι του προς τα πίσω και τσούρλαγε την μηχανή στον ρυθμό τον βημάτων μου.

-ελα ανέβα! Ετσι κι αλλιώς δίπλα μένουμε! 

Ειπε και μου έκλεισε το μάτι.

-ναι... μην μου το θυμίζεις αυτο..

-ανέβα!

-οχι!

-ανέβα!

-κόφτο!

-ανέβα γατάκι!

-μην με λες γατάκι!

-ανέβα!

-οχι! Φυγε!

Σταμάτησε να τσουρλάει την μηχανη και κατέβηκε... τελεια θα έρθει μαζί μου με τα πόδια ! Τονίστε την ειρωνεία...

τουλάχιστον αυτό περίμενα να κάνει αλλά αντι να με ακολουθήσει τσούρλησε την μηχανή στην μέση μέση του δρόμου και την παρκαρε εκει...

είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα. Τι κάνει? Πάει καλά? Θα την πατήσουν την καημένη την μηχανή ή χειροτερα θα καλέσουν την αστυνομία... γύρισε προς το μέρος μου και μου χαμογέλασε...

-πάμε?

Είπε και ξεκίνησε να περπατάει.

Πάει καλά?

-ΠΑΣ ΚΑΛΑ? Την μηχανή?

Γύρισε και την κοίταξε αδιάφορος..

-αφού δεν έρχεσαι μαζί μου θα την αφήσω εκει...

-Ρε Austin? Τι λες? Πάρε την μηχανή και φύγε..

-μόνο άμα ανέβεις.

-όχι... δική σου είναι η μηχανή... γιατί να με νοιάζει.

-ωραία, ούτε εμένα με νοιάζει. Πάμε...

τι κανει? Τι στο καλό κάνει? Με δουλεύει?

Αποκλείεται να ανέβω εκεί!

Αμάξια είχαν σταματήσει και κόρναραν...

θεε μου! Τι κάνω!

-καλά! Πάρε την μηχανή από εκεί πέρα και θα έρθω! Έχουμε γίνει ρεζίλι!

Αμέσως μόλις του το είπα χαμογέλασε! Ένα αληθινό χαμόγελο! Όχι αυτό το πονηρό που παρόλο που μου άρεσε χαμόγελο...

οι οδηγοί τον έβριζαν, του φώναζαν, αλλά εκείνος δεν έκανε τίποτα.

Απλώς ερχόταν προς εμένα με ένα χαμόγελο που ποτέ δεν θα ξεχάσω.

Μόνο τα φτερά του λείπουν και θα ήταν ένας άγγελος..

λίγο διαβολικός αγγελάκος