"Falling for the wrong prince..."

-56 "Just a step before the end"

Chapter 56
"Just a step before the end."


Οι άνθρωποι είναι παράξενα πλάσματα.
Συνεχώς προσπαθούν να κάνουν την ζωή τους πιο εύκολη. Δεν σταματάνε ούτε στιγμή να σκέφτονται νέους τρόπους για να προσαρμόσουν το περιβάλλον στις δικές τους ανάγκες. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, είναι οι ίδιοι που κάνουν την ζωή τους ακόμη πιο δύσκολη.

Έχουμε ένα κακό χαρακτηριστικό:
Αντί να εκφράσουμε όλα αυτά που νιώθουμε, υψώνουμε τείχη και κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Κρύβουμε τα συναισθήματά μας από τα άτομα που έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη να τα ακούσουν και στο τέλος καταλήγουμε να έχουμε κάνει την ζωή μας άνω κάτω.
Αναστατώνουμε τα πάντα γύρω μας ενώ στην πραγματικότητα όλα είναι τόσο απλά.
Απλώς μίλα...
Μίλα και πες ό,τι νιώθεις. Πες του πως αισθάνεσαι κάθε φορά που ακούς το όνομά του. Πες του πόσο φοβάσαι να κοιτάξεις τα μάτια του γιατί νομίζεις πως θα χαθείς μέσα τους. Πες του για την φλόγα που ανάβει μέσα σου κάθε φορά που, έστω καταλάθος, το χέρι του αγγίζει το δικό σου. Πες του τα όλα...
Αν του τα είχα πει κι εγώ τόσο καιρό...
Αν δεν φοβόμουν μην τον χάσω...
Τότε δεν θα ήμασταν εδώ... δεν θα είχαμε περάσει όλα αυτά.
Ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα.
Ίσως όμως να περνούσαμε άλλες δυσκολίες.
Όμως, αν του τα είχα πει όλα αυτά πιο νωρίς τουλάχιστον θα ήξερε πως νιώθω.
Τώρα στέκεται μπροστά μου και με κοιτάει περιμένοντας μια αντίδραση, κάτι...
«Εσύ είσαι η θεραπεία μου...»
«Εγώ η αρρώστιά σου...»
«Εσύ με σώζεις...»
«Εγώ σε σκοτώνω...»

Τα λόγια του γυρνούσαν στο μυαλό μου.
Δεν ήταν αλήθεια.
Το ήξερα πως δεν ήταν αλήθεια.
Και να που κολλάει η εισαγωγή μας.
Αν δεν ήμασταν και οι δύο τόσο εγωιστές κανείς μας δεν θα ένιωθε άσχημα. Θα ήμασταν αγκαλιασμένοι στον καναπέ και θα βλέπαμε τρομακτικές ταινίες ενώ εκείνος θα με κορόιδευε κάθε τρεις και λίγο.
Όμως όχι.
Κανείς δεν μίλησε όταν έπρεπε.
Ήμασταν ακόμη κλεισμένοι στον μικρό τηλεφωνικό θάλαμο. Παγωμένος αέρας έμπαινε από ένα σπασμένο παράθυρο, όμως δεν με πείραζε. Αν δεν ήταν αυτό, φοβόμουν πως θα πάρω φωτιά με το πόσο κοντά ήμασταν.
Τα μαλλιά του ανακατεμένα, η έκφρασή του σοβαρή. Δεν χαμογελούσε όπως συνήθως. Τα μάτια του έψαχναν το πρόσωπό μου για οτιδήποτε θα μπορούσε να προδώσει τις σκέψεις μου. Με κοιτούσε με αγωνία και φόβο. Ήθελε να του πως κάνει λάθος. Όμως μέσα του νόμιζε πως είναι αλήθεια.
Σήκωσα κάπως διστακτικά τα χέρια μου και τα ακούμπησα στα μάγουλά του. Ένιωσα το δέρμα του να τσιτώνει με το άγγιγμά μου. Δεν έχει συνηθίσει να κάνω εγώ την πρώτη κίνηση.
Τον κοίταξα βαθιά στα μάτια περιμένοντας με κάποιον τρόπο να μπορέσει να τα διαβάσει όλα. Όλες τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου, όλα!
Όμως ήξερα πως έπρεπε να τα πω. Γιατί όταν μια σκέψη σου αφήνει την ασφάλεια του μυαλού σου, γίνεται πραγματικότητα. Παίρνει άλλες διαστάσεις.
Περίμενε μια σοβαρή απάντηση. Κρεμόταν στα χείλη μου.
Σε αυτά τα χείλη, όμως, σχηματίστηκε ξαφνικά ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο.
«Είσαι ανόητος, το ξέρεις;»
Άφησε μία ανάσα που ούτε ο ίδιος ήξερε πως κρατούσε.
Ο ήχος του γέλιου του γέμισε τον μικρό θάλαμο και ταυτόχρονα και την καρδιά μου.
Κοίταξε το πάτωμα και κούνησε δεξιά και αριστερά το κεφάλι του.
«Μια φορά είπα κι εγώ να μιλήσω σοβαρά...»
είπε και γύρισε πάλι το κεφάλι του προς τα εμένα., το χαμόγελο ακόμη ζωγραφισμένο στα χείλη του.
«Το σοβαρό δεν είναι για εμάς. Ποτέ δεν ήταν.»
του απάντησα. Από τότε που αρχίσαμε να βλέπουμε τα πράγματα σοβαρά δημιουργήσαμε προβλήματα που δεν υπήρχαν.
Αν μιλούσα πιο νωρίς..
Αν μιλούσε πιο νωρίς...
«Όντως... όμως δεν μπορώ άλλο έτσι... δεν μπορώ να σε πληγώνω άλλο ρε γαμώτο! Δεν ξέρω τι να κάνω πλέον... θέλω να φύγω αλλά είμαι εγωιστής. Δεν μπορώ να σε αφήσω.»
Του αρέσω.
πόσο μου αρέσει αυτή η σκέψη τώρα που είναι πραγματικότητα.
«Ποτέ δεν σου είπα να φύγεις. Δεν ξέρω γιατί έχεις αυτήν την ιδέα για τον εαυτό σου.»
Δεν σταματήσαμε ούτε στιγμή να κοιταζόμαστε.
«Σε πλήγωσα, σε έκανα να κλάψεις.»
Συνέχισε σαν να μην άκουσε καθόλου τον προηγούμενο λόγο μου. Σαν να έχει βυθιστεί στις δικές του σκέψεις.
Ακούμπησε το χέρι του στο μάγουλό μου και με τον αντίχειρά του προσπάθησε να διώξει τα δάκρυα. Όμως δεν έκλαιγα. Ήταν σαν να προσπαθούσε να καλύψει το κενό του τότε που με άφησε να κλαίω γι αυτόν μόνη μου. Σαν να μου ζητάει συγγνώμη.
Του χαμογέλασα.
Αφήνοντας το μάγουλό του, το χέρι μου γλίστρησε στο δικό του και το έσφιξα απαλά.
«Ίσως τα μάτια μας να πρέπει να δακρύζουν που και που έτσι ώστε να δούμε την ζωή από μια πιο καθαρή εικόνα.»
Χαμογέλασε.
Χαλάρωσε.
Τα μάτια του κατέβηκαν προς τα χείλη μου.
Τον ίδιο δρόμο ακολούθησε το χέρι του και με απαλές κινήσεις χάιδεψε με το δάχτυλό του το περίγραμμα των χειλιών μου. Άφησα το σώμα μου να χαλαρώσει στο άγγιγμά του και τα χείλη μου άνοιξαν ελαφρά.
Βλέποντας την επιρροή που ασκεί πάνω μου χαμογέλασε για άλλη μία φορά.
Πόσο μου είχε λείψει.
Στα μάτια του είχε γυρίσει αυτό το πονεμένο και πεινασμένο βλέμμα.
Ήθελα να μάθω τι σκέφτεται όμως πιο πολύ ήθελα αυτά τα χείλη να ενωθούν με τα δικά μου.
Δεν θέλω άλλο δράμα, τύψεις και δάκρυα.
Θέλω να το ζήσω επιτέλους αυτό!
Λες και άκουσε τις σκέψεις μου, πέρασε το ελεύθερο χέρι του γύρω από την μέση μου και με έφερε ακόμη πιο κοντά του.
Δεν νομίζω πως η καρδιά μου θα άντεχε άλλο. Χτυπούσε τόσο γρήγορα που έμοιαζε λες και πονούσα στ' αλήθεια από την απουσία των χειλιών του.
Έγειρε το κεφάλι του κοντά στου δικό μου. Το χαμόγελό του είχε χαθεί.
Φίλα με
Φίλα με
Φίλα με!!
Αυτήν την σκέψη όμως δεν την άκουσε, γιατί λίγο πριν ακουμπήσουν τα χείλη του στα δικά μου σταμάτησε και με κοίταξε στα μάτια.
Άφησα έναν ήχο απογοήτευσης και έκλεισα τα μάτια.
Γαμώτο.
Θα ήταν η κατάλληλη στιγμή τώρα για να μου πει πως μυρίζει η ανάσα μου.
Θα πέθαινα στ'αλήθεια τότε και θα τον σκότωνα κι αυτόν.
Ή μάλλον πρώτα θα τον σκότωνα και μετά θα πέθαινα.
Ναι, αυτό ακούγεται πιο λογικό...
«Σόρρυ, απλώς ήθελα να δω την αντίδρασή σου...»
είπε και τώρα τα χείλη του είχαν μόλις ακουμπήσει τα δικά μου ενώ είχαν σχηματίσει ένα πονηρό χαμόγελο.
«Σε μισώ τόσο πολύ αυτήν την στιγμή!»
Του απάντησα και πήρα τα πράγματα στα χέρια μου γιατί δεν άντεχα άλλο.
Πόσο παιδί πια!?
Με μία κίνηση ένωσα τα χείλη μας και ήταν και πάλι σαν την πρώτη φορά.
Τα μάτια μου έκλεισαν αστραπιαία και παρόλο που δεν έβλεπα τίποτα ήξερα πως κι εκείνος είχε κάνει το ίδιο.
Δεν χρειαζόταν τα δω τίποτα γιατί πλέον το μόνο που ήθελα ήταν να νιώσω.
Ο χρόνος σταμάτησε, όλα σταμάτησαν, τα πάντα χάθηκαν γύρω μου.
Δεν ένιωθα τίποτα. Ένιωθα τα πάντα.
Δεν ήμουν τίποτα. Ήμουν τα πάντα.
Το χέρι του γύρω από την μέση μου με έσφιξε πιο σφικτά ενώ το άλλο του χέρι αγκάλιασε τον λαιμό μου.
Τα χέρια μου τυλίχτηκαν γύρω από τον δικό του λαιμό και τον τράβηξα κοντά μου, να τον γευτώ περισσότερο.
Τα χείλη μας χόρευαν τόσο φυσικά που ήταν λες και ήταν κι εκείνα εραστές.
Δάγκωσε απαλά το κάτω μου χείλος και αυτόματα τα χείλη μου άνοιξαν, αφήνοντας την γλώσσα του να βρει την δική μου.
Άκουσα έναν ήχο να βγαίνει από τον λαιμό του δείχνοντάς μου ότι με ήθελε όσο κι εγώ.
Δεν έχεις μόνο εσύ επιρροή σε εμένα κύριε..
σκέφτηκα.
Όμως δεν κατάφερα να χαρώ την νίκη μου γιατί τα χέρια του κατέβηκαν πιο κάτω και ξαφνικά με σήκωσε και με κόλλησε στον τοίχο του θαλάμου. Άφησα έναν ήχο ξαφνιασμού. Δεν ήθελα να πέσω οπότε τύλιξα τα πόδια μου γύρω από την μέση του.
Εκείνος άφησε τα χείλη μου και τα μάτια του βρήκαν τα δικά μου.
Γελούσε το χαζό!
Το γέλιο του έκανε και εμένα να γελάσω προτού ξαναενώσω τα χείλη μας.
έφερε το σώμα του πιο κοντά στο δικό μου και με πίεσε με περισσότερη δύναμη στον τοίχο.
Ένας ήχος ακούστηκε σαν κάτι να τρίζει αλλά δεν έδωσα σημασία, είχα πιο σημαντικά θέματα να ασχοληθώ...
Τα χείλη του άφησαν για άλλη μία φορά τα δικά μου όμως πριν προλάβω να διαμαρτυρηθώ, ταξίδεψαν προς τον λαιμό μου.
Στον δρόμο τους άφηναν μικρά σημάδια κάνοντάς με να ψιθυρίσω χαμηλά το όνομά του.
Τα δάχτυλά μου μπλέχτηκαν στο μαλλί του και τον έφερα ακόμη πιο κοντά.
Άλλο ένα τρίξιμο...
Σταμάτησε να με φιλάει και με κοίταξε στα μάτια με ένα πονηρό χαμόγελο ζωγραφισμένο πάλι στο πρόσωπό του. Είχε ένα πεινασμένο βλέμμα που μου άρεσε τόσο να ξέρω πως το προκαλώ εγώ. Άφησε ένα γρήγορο φιλί στα χείλη μου προτού τραβηχτεί ξανά.
Τι παιχνίδι παίζεις ;
Το ένα του χέρι ακούμπησε τον λαιμό μου και άρχισε να τον χαϊδεύει ρυθμικά. Κατέβασε σιγά σιγά την μπλούζα μου μαζί με την μαύρη τιράντα του σουτιέν ίσα ίσα για να φανεί ο ώμος μου. Τα μάτια του ακολουθούσαν κάθε κίνηση των χεριών του ενώ εγώ ένιωθα λες και βρισκόμουν στο πιο γλυκό βασανιστήριο. Συνέχισε να με φιλάει στον λαιμό και να χαϊδεύει τον ώμο μου. Άφηνε μικρά σημάδια μέχρι την άκρη της μπλούζας μου.
Τα χέρια μου έκαναν το δικό τους ταξίδι στην άκρη της μπλούζας του.
Τα πέρασα μέσα από αυτήν και τα τύλιξα στην πλάτη του.
Δεν άντεχα άλλο αυτό το συναίσθημα.
Ήθελα παραπάνω.
Το σώμα μου έχανε με κάθε του φιλί την δύναμή του και νόμιζα πως θα πέσω από στιγμή σε στιγμή.
Με πίεσε στον τοίχο με περισσότερη δύναμη.
Νόμιζα πως όλος μου ο κόσμος κατέρρεε, όλα έμοιαζαν τόσο ρευστά.
Άλλο ένα τρίξιμο...
Όμως αυτήν την φορά κατάλαβα πως ο κόσμος δεν γύριζε μόνο στο μυαλό μου αλλά και στην πραγματικότητα.
Ο μικρός τηλεφωνικός θάλαμος άρχισε να γέρνει όλο και περισσότερο προς το μέρος μας.
Ίσως τελικά να μην ήταν καλή ιδέα να στηριχτούμε εδώ...
Πριν προλάβει ο Austin να με αφήσει, οι τοίχοι άρχισαν να τρίζουν περισσότερο. Προσπαθήσαμε να μείνουμε ακίνητοι, όμως δεν είχε σημασία.
Ο θάλαμος γύρισε απότομα και για μια στιγμή ένιωσα πως δεν είχα καθόλου βάρος.
Όσο ωραίο και αν ακούγεται αυτό κυρίες μου, στην συγκεκριμένη περίπτωση, πιστέψτε με, δεν είναι ό,τι καλύτερο...
Άφησα μια πνιχτή κραυγή προτού ο τοίχος του θαλάμου ακουμπήσει βίαια το πάτωμα.
Τα μάτια μου είχαν παραμείνει κλειστά από τον φόβο.
Δεν ήθελα να τα ανοίξω.
Όμως μετά από αυτό δεν έγινε τίποτα.
Το κεφάλι μου δεν τραντάχτηκε με δύναμη στο πάτωμα όπως περίμενα.
Τα σπασμένα γυαλιά από την σύγκρουση δεν συνάντησαν το πρόσωπό μου.
Δίπλα μου δεν ήταν ξαπλωμένος έναν τραυματισμένος Όστιν..
Τίποτα σπασμένο πάνω μου.
Τίποτα πληγωμένο.
Το πιο παράξενο όμως ήταν πως δεν ήμουν πλέον στον θάλαμο.
Και τότε πέρασε μια σκέψη από το μυαλό μου.
ΌΛΑ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ.
Δεν γνώρισα ποτέ τον Όστιν..
Δεν με έκανε ποτέ να καταλάβω ποια πραγματικά είμαι...
Τα χείλη του δεν συνάντησαν ποτέ τα δικά μου...
Ο Όστιν δεν υπήρχε καν...
Δάκρυα άρχισαν να κυλάνε από το πρόσωπό μου χωρίς καν να το καταλάβω.
Δεν ήθελα να ανοίξω τα μάτια μου ξανά! Δεν ήθελα να παραδεχτώ πως όλα αυτά ήταν απλώς ένα όνειρο...
Πώς γίνεται αυτό!!;
Δεν μπορούσα να αναπνεύσω.
Η καρδιά μου σταμάτησε και τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα.
Πώς;
Πώς γίνεται αυτό;
Κούνησα βίαια το κεφάλι μου μήπως και βγει αυτή η σκέψη.
Austin Austin Austin Austin...
Τα πάντα ήταν Austin αλλά τίποτα όμως δεν ήταν Austin.
Έφερα στο μυαλό μου όλες αυτές τις στιγμές.
Δεν άνοιγα τα μάτια μου, δεν μπορούσα.
Ένα χέρι τυλίχτηκε γύρω μου.
Θα ξύπνησα τους γονείς μου...
«Όχι! Όχι! Ήταν ένα ψέμα!»
Τα χέρια τυλίχτηκαν πιο σφιχτά γύρω μου.
«Ηρέμησε! Όλα καλά!»
Άκουσα μια φωνή.
Όμως όχι μια φωνή...
Τη φωνή.
Άνοιξα τα μάτια μου.
Όντως δεν ήμουν μέσα στο θάλαμο.
Αλλά δεν ήμουν και στο κρεβάτι μου.
Τα χέρια του Όστιν με αγκάλιαζαν σφιχτά. Με είχε φέρει στο στήθος του και με κρατούσε με δύναμη σαν να θέλει να μου δείξει πως τίποτα δεν πρόκειται να μου συμβεί.
Ήμασταν και οι δύο ξαπλωμένοι ατσούμπαλα δίπλα ακριβώς από τον πεσμένο θάλαμο. Γύρω μας υπήρχαν θρύψαλα από σπασμένο γυαλί και τα ρούχα μας είχαν γεμίσει σκόνες και πετραδάκια.
Τα μάτια μου έκλεισαν για άλλη μια φορά και συνέχισα να κλαίω.
Ήταν εκεί!
Τα χέρια μου τυλίχτηκαν γύρω του και άρχισα να τον χτυπάω στην πλάτη, στους ώμους όπου μπορούσα να φτάσω.
«Είσαι μαλάκας! Τόσο μαλάκας Θεέ μου!!»
Σταμάτησα μετά από λίγο να τον χτυπάω αλλά δεν έγινε το ίδιο και με τα δάκρυά μου.
«Αλλά είσαι εδώ!!»
συνέχισα.
Βγήκα από την αγκαλιά του και τον κοίταξα στα μάτια. Ήταν γεμάτα απορία και ανησυχία. Τα μαλλιά του πιο ανακατεμένα από πριν ενώ είχαν γεμίσει σκόνη από το πάτωμα.
Δεν το πιστεύω πως με τρόμαξε τόσο!!
Με δύναμη τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και τον έφερα κοντά μου ώστε τα χείλη μας να ξανασυναντηθούν. Τον φίλησα με τόση δύναμη ώστε το κεφάλι του χτύπησε το πάτωμα. Άφησε μία πνιχτή φωνή πόνου όμως δεν σταμάτησε το φιλί. Δεν πρόλαβε όμως να το απολαύσει ιδιαίτερα διότι το χέρι μου συνάντησε με φόρα το μάγουλό του δίνοντάς του ένα γερό χαστούκι.
Γύρισε και τα μάτια του είχαν γουρλώσει και ήταν γεμάτα απορία, όχι θυμό. Το στόμα του ορθάνοιχτο και το χέρι του ακούμπησε το σημείο όπου πριν βρισκόταν το δικό μου χέρι.
«ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ;»
Φώναξε και συνέχισε να τρίβει το πονεμένο του μάγουλο.
«ΜΗΝ ΜΟΥ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ, ΑΚΟΥΣ!»
Του φώναξα και για να τονίσω ακόμη περισσότερο τα λόγια μου σήκωσα το χέρι μ στο ύψος του και τον έδειξα, όπως όταν οι γονείς φωνάζουν σε ένα μικρό παιδί.
«ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ ΠΟΥ ΠΡΟΛΑΒΑ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΒΓΑΛΑ ΕΞΩ. ΝΑ ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΟΥ!»
Συνέχισε να φωνάζει αλλά το έκανε περισσότερο επειδή φώναζα κι εγώ.
«Νόμιζα πως σε έχασα...»
συνέχισα, αυτήν την στιγμή πιο χαμηλόφωνα κοιτάζοντας το πάτωμα.
Το ξέρω πως η όλη φάση ήταν πολύ ανόητη αλλά δεν μπορείτε να φανταστείτε το πώς ένιωσα.
Τον άκουσα να χαχανίζει. Ακούμπησε το χέρι του στο πιγούνι μου και σήκωσε σιγά το κεφάλι μου.
Όμως τα μάτια μου ήταν κλειστά.
Δεν ήθελα να τον κοιτάξω.
Φοβόμουν πως άμα τα ανοίξω είτε θα εξαφανιστεί είτε θα αρχίσει να με κοροϊδεύει.
Λογικό το βρίσκω Μάντι... αφού συμπεριφέρεσαι σαν ανώμαλη...
Έκανα μια γκριμάτσα απογοήτευσης.
Νόμιζα πως τουλάχιστον ο εαυτός μου θα με καταλάβαινε...
Ευχαριστώ πολύ!
«Άνοιξε τα μάτια σου ρε χαζό! Είμαι εδώ, σιγά μην σε άφηνα έτσι...»
τον υπάκουσα και άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια του.
«Θα ήταν πολύ εύκολο να με ξεφορτωθείς... και εγώ ήρθα για να μείνω...»
Συνέχισε. Στο πρόσωπό του δεν ήταν ζωγραφισμένο αυτό το παιχνιδιάρικο χαμόγελο. Αλλά ένα αληθινό.
Τα μάτια του χαμογελούσαν κι αυτά μαζί του.
«Νόμιζα πως χτύπησες όταν σε είδα να κλαις. Εγώ θα έπρεπε να σε χαστουκίσω, όχι εσύ έτσι όπως με τρόμαξες!»
Άρχισα να γελάω μαζί του και τον αγκάλιασα.
Μετά από λίγο με άφησε και σηκώθηκε όρθιος δίνοντάς μου όμως το χέρι του για βοήθεια.
«Έλα, πρέπει να έφυγαν οι αστυνομικοί»
είπε και με τράβηξε κοντά του.
Κοίταξα πίσω μου τον πεσμένο θάλαμο. Όσο και αν ήθελα να τον μισήσω, δεν μπορούσα.
Περπατάγαμε δίπλα δίπλα, χέρι χέρι.
Μου φαινόταν τόσο φυσικό.
Αν και φαινόμασταν οτιδήποτε παρά φυσικό..
Ένα κορίτσι ξυπόλυτο, ντυμένο σαν σκελετό, με ανακατεμένα μαλλιά και γεμάτο σκόνες και πετραδάκια περπατάει δίπλα σε ένα εξίσου παράξενο αλλά ταυτόχρονα μανάρι αγόρι στον δρόμο μετά τις 2 τα ξημερώματα.
«Ξέρεις... Η βραδιά δεν έχει ακόμη τελειώσει και δεν θέλω να σε πάω ακόμη σπίτι...»
Πίστεψέ με, ούτε εγώ θέλω.
«Ααα και κάτι ακόμη...»
συνέχισε. Δεν με κοίταζε όμως. Κοιτούσε ευθεία μπροστά αλλά χαμογελούσε πονηρά.
«Ίσως θα έπρεπε να μου είχες αναφέρει πως το κορίτσι μου έχει ψυχολογικά και χαστουκίζει κόσμο στα καλά καθούμενα...»
Είπε γελώντας.
Το κορίτσι μου
Τον έσπρωξα και γέλασα μαζί του.
«Δεν έχω ψυχολογικά... και δεν είμαι το κορίτσι σου!»
του απάντησα και του έβγαλα την γλώσσα.
Με κοίταξε αυτήν την φορά, πάλι με αυτό το παιχνιδιάρικο βλέμμα.
«Όχι ακόμη πριγκίπισσα..»




Αρχικά...ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΤΕΕΕΕΣ <3
Με μισείτε, το ξέρω... και βασικά μου φαίνεται λογικό που ίσως και κανείς να μην διαβάσει αυτό το κεφάλαιο αφού έχω να ανεβάσω χρόνια.
Η αλήθεια είναι πως δεν θα συνέχιζα την ιστορία. Συνεχώς το έλεγα πως θα το κάνω αλλά δεν το έκανα στο τέλος. Το θέμα είναι πως πρέπει κάποια στιγμή να μπει ένα τέλος. Δεν είναι δίκαιο ούτε για όσα άτομα την διάβαζαν ούτε για τους ίδιους τους πρωταγωνιστές.
Δεν είναι από τα καλύτερά μου κεφάλαια αλλά είναι τουλάχιστον ένα νέο κεφάλαιο χεχε <3
Λογικά θα ανεβάσω άλλο ένα και μετά τέλος <3
Ελπίζω όμως να σας άρεσε <3
ΑΚΟΜΗ
Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτήν την ιστορία είχα τρελό κόλλημα με τον Austin Mahone αλλά τώρα όχι και τόσο. Μου φαίνεται παράξενο να γράφω την ιστορία αυτή και να λέω το όνομά του ενώ στην πραγματικότητα δεν σκέφτομαι αυτόν... Οπότε έλεγα (αν και νομιζω πως σας το έχω ξανα αναφέρει) να αλλάξω το όνομα του πρωταγωνιστή. Δεν ξέρω.. τι λέτε εσείς? Έχετε καμιά ιδέα?
Τέλος, ακόμη και αν δεν την διαβάζει κανείς πλέον αυτήν την ιστορία (και με το δίκιο τ) εγώ θα την τελειώσω for the sake of it <3
Και συγγνώμη που δεν απαντούσα στα μηνύματα για την ιστορία αλλά δεν ήξερα ούτε εγώ τι θα γίνει... :/