She's on fire

Hoofdstuk 7

Oke, nou het terug veranderen was wel een gedoetje zeg. Het duurde twee uur voordat ik in m'n draken gedaante het zelfde kon bewegen als in mn mensen gedaante. Of iets wat daar op leek. Ik heb nu geen messen meer nodig om me te kunnen concentreren. Jake heeft me de hele dag allemaal vage dingen laten doen. Maar nu kan ik van mij, naar draak switchen wanneer ik maar wil.

En ik versta Momo als ik in m'n draken gedaante ben. Man dat kleine kereltje praat veel als je door heeft dat je hem verstaat.

En nu lig ik uitgeput in m'n bed.

Maar ik kan niet slapen. Ik bedenk bij mezelf dat ik avond eten heb overgeslagen. En meteen als ik dat denk begint m'n maag te knorren. Ik pak m'n sweater van de stoel en trek snel mn badslippers aan.

Als ik in de gang loop merk ik dat het al helemaal donker is bij elke kamer. Ik heb eigenlijk ook geen idee hoe laat het is.

Ik kom als snel bij de eetzaal aan. En daar zit iemand aan een tafel.

Ik loop op mn tenen naar die gene toe. "Boe." Fluister ik in z'n oor. Jace schrikt en zegt. "Sky, moest dat nou." Ik giggel en zeg ja. "He weet jij of ik nog wat te eten kan pakken, ik verhonger." Vraag ik aan Jace. "Uhm, volgens mij is de keuken dag en nacht open, voor engelen die laat terug komen van hun wachters ronde." Ik knik als een dankje en loop naar de keuken toe. Ik kijk om me heen. "Even kijken of hier iets lekker ligt." Mompel ik in mezelf.

10 minuten later en twee snickers, drie crackers met nutella en een appel rijker ga ik bij Jace aan tafel zitten. "Zo jij hebt echt honger." Zegt hij. " 'k hef he amon efen omer geglagen." Zeg ik met mn mond vol. "Wat?" Zegt Jace. Ik slik de hap door en zev nog een keer. "Ik heb het avond eten over geslagen, ik was te moe. Die draak is leuk maar vergt de eerste keer heel veel energie." Hij knikt begrijpend.

"Wat doe jij eigenlijk hier?" Vraag ik aan Jace.

"Weetje nog mn rede die ik je had verteld om tegen de Darkriders te vechten ?" "Ja.." Zeg ik. "Nou dat was dus niet m'n echte rede. Mijn ouders zijn omgekomen bij een auto ongeluk toen ik negen was. Maar ze waren altijd weg.. Ik heb ze niet goed gekend. Ik woon in Atlantis bij m'n oom, een geweldige man. maar dat is het niet. Vandaag zou m'n broertje 12 worden. Maar hij is een paar maanden geleden door de Darkriders gevangen genomen..  drie weken voordat ik naar jou kwam, hadden ze ons een doos gestuurd.. Met z'n lichaam er in. Hij was helemaal blauw en zat onder de schramen en sneden. Hij had bijna geen tanden meer in z'n mond. Die volgende dag overleed hij.." Zegt Jace met tranen in z'n ogen. "Het was nog maar een kind. Een jongentje van 11." Zegt hij terwijl hij naar me kijkt. "Vanaf die dag heb ik gezworen om wraak te nemen. En toen ik hoorde dat de laatste draken wachter nog leefde.. Moest ik je vinden. Want ik wist dat jij weet, hoe het is om iemand aan de Darkriders te verliezen." Nu stroomt er één traan over z'n wang. Ik veeg hem weg en zeg zacht. "Hier komen ze niet mee weg Jace. Ik beloof je dat ik ze voor altijd uitroei." Hij knikt en zegt. "Maar ik ga nu weer terug naar m'n kamer." Zonder verder nog iets te zeggen loopt hij weg.

Ik eet zwijgend m'n eten op. Nouja eten, snack. En breng m'n boord terug naar de keuken.

Ik loop terug naar m'n kamer en ga op mn bed zitten. Momo kruipt op mn schoot.

"Ik beloof het Jace. Ik zal ze pakken. En ze geen genade geven."