YANA's POV
"We're fine. Don't worry, Jian Lin." Sabi ko kay Jian Lin na nasa harap ng laptop ngayon. He's still in Singapore for his two weeks business congress there.
(I can't help it. Send my regards to Ion. Are you leaving now?) Bahagya akong tumango. I have to go to the supermarket to buy some stocks. Konti na lang kasi ang mga pagkain dito.
"Yeah. Tatawagan nalang kita mamaya pagdating ni Ion." I smiled at Jian Lin. I'm glad that Jian Lin didn't changed. Kung paano ko siyang nakilala noon ay ganoon pa rin siya ngayon. He's comfortable to be with and he is a warm person. Jian Lin and I, our marriage, the bind... we are only binded because of the fact that there are papers to prove that we are married, pero kung estado ng mga emosyon namin ang pag-uusapan, ay hindi ko alam. I like Jian Lin, but as a friend. At sa tingin ko ay ganun din siya sa akin.
(Okay. Do that. I miss you. Take care.) Ngumiti lang ako bago pinatay ang tawag. Jian Lin is one of the most wonderful person I've ever met. Noon, akala ko ay magiging impyerno ang buhay ko dahil ikinasal ako sa kanya, but I ate my words. Jian Lin gave me the heavens when I married him. He saved me from the possible pain I can feel, kahit na alam niyang nasasaktan pa rin naman ako ay ginawa niya ang lahat ng makakaya niya para sumaya ako kahit papaano. I tried to give back to him. Being his wife means giving my all to him. Pero hindi ko maibibigay sa kanya ang lahat. I can't give him my everything because somebody else already have my heart.. kaya naman ay ibinigay ko sa kanya ang bagay na alam kong kailangan niya.. even when knowing that I'm no longer pure and everything, I gave him something I thought he wanted... ang katawan ko. Jian Lin and I did it. What husbands and wives does, ibinigay ko sa kanya ang pangangailangan niya but it didn't work. Isang beses lang iyon at hindi na naulit dahil hindi nagwo-work. It just doesn't feel right even when we're married. And I am sorry for that.
I was driving towards the market when I saw a pair of boots on the side of the car-less road near the intersection. May motor din doon pero hindi mo makikita kung hindi mo titignan ng maigi. Ginapangan ng kaba ang dibdib ko ng makita kong posibleng tao iyon, mas worst kung patay ba tao na uyon!! Due to fear, I drove fastly and stopped in front of him. Takot na takot akong bumaba ng kotse at halos matumba ako nang makita kong si Timothy iyon!!
"Timothy!!" Naisigaw ko tapos ay mabilis siyang dinaluha. Para akong tinakasan ng dugo ng makita ko ang mga sugat niya sa braso at--
"Y-You're stabbed!" Naiiyak kong sabi tsaka hinawakan ang pisngi niya. Napansin niya na ata ang presensya ko kaya nagmulat siya ng mga mata. Worried registered in his eyes when recognition hits him. Agad siyang umiling kaya mas hinigpitan ko ang pagkakahawak sa pisngi niya. Ano bang nangyayari sa kanya?! Nagpunta ba siya ng China para magpakamatay?! Ang sosyal naman ata?! Akala ba niya ay makakapunta na siya ng langit nun?!
"I'll take you to the hospital." Mabilis kong sabi pero agad na umiling si Timothy.
"Don't. Di pwede dun, fvck." I saw him closed his eyes kaya nagpanic ako.
"Don't close your eyes!" Naisigaw ko dahil hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Ano?! Anong gagawin ko?!
"Kailanganong gamutin! Magpapakamatay ka ba?! Sana tumalon ka nalang sa building!" Naisigaw ko dahil sa takot. I stare at his stab wound in horror because it kept on bleeding. I'm scared. No... please.
"D-Don't cry. I-I won't die.." nagawang sabihin ni Timothy kaya mas lalo akong naiyak. He can't die! I hate him but I don't want him dead!
"C-Can you stand? I-I'll help you. Dadalhin kita sa bahay." Nag-aalala kong sabi. I carefully helped him up when he nodded. Tapos ay dahan-dahan kaming naglakad papuntang kotse. Inihiga ko siya sa backseat at mabilis na nag-drive pabalik ng bahay. Mabuti nalang at may garahe kami at maipapasok ko siya ng bahay na walang nakakakita. I don't think it's appropriate for me to take a wounded man inside our home. Nakakatakot iyon.
