Siyahta çirkinlikler kayboluyor... Ama eğer güzellikleri görmek istiyorsan onları kendin bulabilirsin.
☘️☘️☘️☘️☘️
Sabah gözlerimi yine annemin bana seslenmesiyle birlikte açtım.
"Anne bugün okula gitmesem olur muu?"
Annem hemen yanıma gelip elimden tuttu. Daha sonra da eliyle ateşim var mı diye baktı.
"Ne oldu, sen iyi misin?"
"İyiyim anne. Sadece bugün gitmek istemiyorum." dediğimde biraz düşünür gibi yaptıktan sonra gözlerini benimkilerle buluşturdu.
"Peki tamam."
Dün olanlardan sonra bir daha o okula nasıl gideceğimi bilmiyorum. Onlara karşı sessiz kalmadım. İçimdekileri söyledim. Ama biliyorum ki onlar, daha da bana aynı muameleyi yapmaya devam edecekler. Hatta dün söylediklerimden sonra olduğundan daha fazla yüklenecekler bana. Onun için de oraya gitmek istemiyorum. Zaten tam 4 yıl katlandığım yeter de artar bile. Okulların kapanmasına da az kaldı. Biraz daha katlanacağım artık.
Lise bitiyor sonuçta. Artık bir daha onların yüzlerini görmeyeceğim için mutluyum açıkçası.
Annem kahvaltı hazırlamaya gitti. Ben de üzerimi giyinmeye başladım. Dün akşam eve geldiğimde babam da evdeydi ama çoktan uyumuş. Bu nedenle de bana bir şey yapamadı. Ama umarım dün akşam eve geç geldiğim, bugün aklına gelmez. İnşaallah gelmez.
"Arminaaaa!"
Ahh, hayır ama yaaa. Çok erken düşündüm sanırım. Ben şimdi ne yapacağım? Nasıl kurtulacağım? Hemen odadan çıktım.
"Ef-efendim ba-baba."
"Sen dün akşam neredeydin he? Yine hangi cehennemdeydin!" diyip bana sertçe tokat atmasıyla yere düştüm. Hiç hızını kaybetmeden de tekmeler atmaya başladı.
Annem hemen gelip, "Zafer yapma. Vurma kızıma." diyip darbeleri bana gelmesin diye yine üstüme kapandı.
"Sen karışma! Hep sen yüz veriyorsun bu kıza!" diyip anneme de bir kaç tekme attıktan sonra evden çıktı.
"Kızım iyi misin?" Annemin sorusuyla birlikte gözlerimde ki yaşları sildim.
"İyiyim anne. Asıl sen iyi misin?" diye sorup anneminde gözlerinde ki yaşları yavaş yavaş sildim.
"İyiyim. İyiyim kızım."
İkimizde birbirimizden destek alarak yavaşça ayağa kalktık. Vurduğu yerlerim çok ağrıyordu.
"Anne neden yapıyor bunu? Biz ona ne yaptık?" dedim yaşlı gözlerimle birlikte.
"Bilmiyorum kızım. İnan bilmiyorum. Uğraşacak, dövecek yer arıyor işte. Keşke onu durdurmanın bir yolu olsaydı." dedi, o da ağlıyordu. Ama annemin gözyaşlarının dökülmesini istemiyorum ki. Ben ağlayayım, ama annem ağlamasın.
"Hadi kahvaltı yapalım."
"Sen yap anne. Ben bi hava alacağım."
Bir şey söylemesine fırsat vermeden yanağından öpüp evden çıkmam bir oldu. Dümdüz yolda düşüncelerimle birlikte sadece yürüyordum. Yaşlı gözlerimde bana eşlik ediyordu. Neden benim hayatım böyle ki? Neden ben fakirim, çirkinim? Neden böyle bir babam var benim, neden?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ArYa (KİTAP OLDU)
ChickLitBu sefer ki çirkin olduğu kadar fakir bir kızın hikâyesi. O hem burslu, hem ezik, hem çirkin, hem de fakir bir kız. Ama bunlara rağmen bir kolej de burslu olarak okuyan bir kız. Fakir ve çirkin olduğu kadar dersleri de bir o kadar iyi. Okul 1.'si...
