The Three Nonsense Questions

Kabanata 14: Younger Brother

I'm staring in his eyes, my younger brother's eyes. He's still the same brother I left, but he's more grown-up and manly now.

Tuluy-tuloy ang agos ng luha mula sa mata ko. My heart aches as he continues to stare at me like I was some kind of a ghost...or stranger.

I couldn't conceal my sadness; I've been longing to hug him.

"God, I miss you, Tony. Please...give me a hug," panimula ko.

Nanatili siyang nakaupo at gulat na nakatingin sa akin. Hindi ko alam kung anong iniisip niya ngayon. Gusto kong lumapit sa kanya at ako na mismo ang yumakap...pero hindi ko kaya. Wala akong lakas para lapitan siya dahil hindi ko alam kung anong tumatakbo sa utak niya.

He was sixteen and sick when I left him. Noon ay hindi ko alam kung paano ako magpapaalam sa kanya. Hindi ko alam kung paano sasabihin sa kanyang may kakambal ako at kailangan niya ng tulong ko.

I regret not talking to him. Araw-araw akong nagsisisi na hindi ako nagpaalam sa kanya. Wala akong ibang hiling kundi ang magkaayos kami ngayon.

Nakikita ko sa mukha niya ang kalituhan. Nakita niya ang bangkay ng kakambal ko, not knowing it wasn't me.

"Please, I need a hug, Tony."

Nakatigil lamang siya at nakatingin sa akin. Naluluha na rin siya habang patuloy na gulat at hindi alam kung anong gagawin. Kaya ako na ang lumapit.

Humakbang ako palapit sa kanya. Nabaling ang paningin ko nang lumagpak galing sa kamay niya ang remote control na gamit kani-kanina bago ako pumasok sa loob ng bahay namin.

Hindi ako makapaniwala sa nakikita kong pagbabago niya. He's taller than me five years ago, I think he's six-footer now. I hope he's still playing basketball.

Nang makalapit ako sa kanya, mas nakita ko ang mukha niya. Napasapo ako, I'm sobbing really hard. It's really hard not to run into him and hug him. Ngayon nahihiya akong lumapit sa kanya.

Pinalis ko ang sipon at luha sa aking mukha. Kumakalog ang balikat ko sa hagulgol ko.

"I'm sorry...I'm sorry...."

I kneel. I beg his forgiveness. Araw-araw kong iniisip kung paano hihingi ng tawad sa kapatid ko. Ang hirap pala. Masyado akong emosyonal at wasak ngayon.

I clenched my fist right at my chest. Nakayuko ako at patuloy na humihingi ng tawad sa kanya.

"Ate...."

Tiningnan ko ang kanyang mata. Puno na rin ng luha iyon. Dinala ko ang kamay ko sa pisngi niya at pinalis iyon.

"I'm sorry...I love you, Tony. I'm sorry for leaving you...."

Mas lalo akong napaiyak nang yakapin niya ako. Mahigpit at nakakagaan ng loob. Unti-unting nalusaw ang sakit na nararamdaman ko habang patuloy kong niyayakap ang kapatid ko. I caressed his back, his hair, and his cheeks.

"I love you so much, ate. Damn, you're here. Paano nangyari ito?"

Kinalas niya ang yakap namin at muli akong tinitigan. Pinigilan ko ang pag-iyak at huminga ako nang malalim. Inalalayan niya ako sa pag-upo sa tabi niya. God, I miss him. His face has stubbles, manly, and handsome.

"Her name was Franz...She's our sister. My twin sister," pag-e-explain ko.

Nangunot ang noo niya. Hinawakan ko ang pisngi niya.

"She asked for a favor. Her father...our father was looking for her. She was crazy, but she told me the opposite. Naniwala akong baliw si papa at maaaring saktan niya tayo kung hindi ko siya tutulungang tumago.