En zor müessesedir annelik.
Dokuz ay karnında taşır,
Zamanın gelince de doğurursun.
Ne acılar,
Ne sancılar çekersin doğum yaparken.
Sonra bir ses..
Bir bebeğin ağlama sesi..
Alır götürür yorgunluğunu,
Acını.
Alırsın kucağına evladını.
Miniciktir ağzı,
Burnu.
Öpersin alnından.
Bir koku dolar burnuna.
Bebek kokusu..
Bilirsin ki,
En güzel kokudur bir bebeğin kokusu.
Uykusuz kalırsın geceleri.
Uyutmaz ağlayarak evladın seni.
Ama o daha bebek,
N'aparsın?
Onu uyutmak için herşeyi yaparsın.
Ummadığın bir anda 'anne' der sana.
İçini kaplayan duygunun yoktur tarifi.
Anlatamazsın o anki halini.
Sarılırsın evladına sıkı sıkı.
İlk adımları ayrı bir güzel olur.
Onun yürüdüğünü görmek..
Ağlarsın belki de sevinçten.
Uyuması için masallar okursun ona.
Sonra kıvrılır kalır koynunda.
Öpersin saçlarından.
Sen de uyursun onunla.
Büyür.
Bir derdi olur dinlersin.
Ona doğru yolu gösterirsin.
Ağlarsa şayet gözünün önünde,
Anasın, yanar yüreğin.
Basarsın bağrına.
Allah'ım!
Eğer ana olmamı bana zamanı gelince nasip edeceksen,
Evladıma bir şey demek isterim ;
Annem...
Sana en iyi şekilde annelik yapacağım.
Gerekirse yaşına inip seninle oyunlar oynayacağım.
Ama seni,
Başkalarının annesine imrendirip,
Keşke benim de annem böyle olsaydı dedirtmeyeceğim.
