Bugün sıradan bir gündü. Sabah kalktım okula gittim falan. Neyse, oraları geçiyorum. Bir arkadaşım bana ben babamı çok seviyorum, o da beni çok seviyor, beni hep kıskanır dedi.
Nedendir bilmem burkuluverdi içim. Bir yönden onun gibi olmak isterdim. Ne güzel, babası var. Benim de var ama, ilgisi yok. Gerek de yok aslında.
Ama gerçekten niye bu kadar üzüldüğümü bilmiyorum. Belli etmedim ona, hatta hiç kimseye. Sonrasındaysa karne alınana kadar dalıp gittim.
Sen beni yarım bıraktın be baba diye bir şiirim vardı ya, Yüreğimdeki Notalarda. Bugün onu fark ettim. Sen beni gerçekten de yarım bırakmışsın be baba. Kadınlar, zengin hayatı hoşuna gidiyormuş senin. Gerçekten de hoşuna gidiyormuş.
Bana bunu yaptığın için seni asla affetmeyeceğim.
Bu olayı anneme anlattığımda oturduk ağladık beraber. Hatta ben bunları yazarken bile ağlıyorum.
Keşke anne dedim, keşke bu adamla evlenmeseydin. Çok çektirdi dedi, hem de çok. Gerçekten de çok çektirdi.
Anne dedim, ileride eğer evlenirsem ne isterim biliyor musun? Benim çocuğum babasızlığı yaşamasın. Ben yaşadım, o yaşamasın.
