Bazı haykırışlar sessizdir.
Kimse duymaz sesini.
Yorgunsundur.
Ruhun,
Kalbin,
Bedenin,
Hatta kelimelerin...
Onlar da yorgundur.
Bazen nefes almakta bile zorlanır ciğerlerin,
Nefes alamıyorsam,
Yaşamamın ne anlamı var,der yüreğin.
Kalkışsan intihara,
Sevdiklerin gelir aklına.
Bakarsın şöyle geriye,
Ne güzel günlerim olmuş onlarla, dersin sessizce.
Yine de yaklaşıyordur karanlık sana adım adım,
İzlersin sadece gelişini.
Sarıldığındq dört bir yanın,
Sana sadece gözlerini kapatıp,
Kendini boşluğa bırakman kalır.
Bırakırken kendini boşluğa,
Ruhun dikilir karşına.
Ne siyahtır,
Ne kanlıdır ruhun,
Belki o iyidir diye bakarsın ama,
O halini görünce kesilir umudun.
Yavaş yavaş silinirken ruhun,
İşte asıl karanlıkla buluştun.
Bir sessizlik oluşur.
Adına derler ölüm sessizliği,
Çoğu insan bilir,
Bu sessizliğin ne anlama geldiğini.
Öldün sen artık.
Geride kalan sevdiklerine çok yazık
