common [a.f.i + i.t.w]

t w e n t y

“onlar ne?”

“depresyon ilaçlarım,” dedi irene şişenin kapağını kapatırken.

“gerçekten gerekliler mi? depresyonda biri gibi görünmüyorsun.”

irene omuz silkti. “doktoruma göre öyle.” ashton’ın yanından geçti ve yorgun bir hasta edasıyla yatağa girdi. “kendisi travma sonrası depresyon yaşadığımı düşünüyor. on bir aydır ilaç kullanıyorum.” gözlerini ovuşturdu ve gülümsedi. ashton onun kesinlikle isteyerek gülümsediğini düşünmüyordu. bir sorun yokmuş gibi göstermeye çalışıyordu ve ashton bunu biliyordu.

irene’in yanına uzandı, soluk yanağını okşadı. “ne travması?”

“ben…” irene’in huzursuzlandığını hissediyordu ashton. “iki yıl önce eski erkek arkadaşım bana tecavüz etti ve… o zamandan beri tedavi görüyorum.” içini çekti ve pişmanlıkla gözlerini yumdu.

“küçük sevgilim, ben… çok üzgünüm-”

“hayır, değilsin,” diye sözünü kesti irene. “neler olduğunu bilmiyorsun bile.” surat ifadesi hiç olmadığı kadar sertti. hala hassastı ama yine de güçlüydü. konuyu konuşmaktan kaçınıyordu fakat iç çamaşırlarıyla bir oğlanın yatağında uzanabiliyordu, istediğinde birisini öpebiliyordu. belki de bu, çabaladığının göstergesiydi. ashton her geçen saniye ona acınası bir şekilde aşık oluyordu.