ADINI BAŞKASININ KOYDUĞU ÇOCUKLAR

TAŞLAR YERİNE OTURURKEN

BÖLÜMÜN ŞARKISI=ADAMLAR-YORULDUM

   -BÖLÜMÜ OKURKEN TEPKİLERİNİZİ YORUMLARA YAZARSANIZ ÇOK SEVİNİRİM - iyi okumalar

GÜNÜMÜZ

   On yada on bir yıl önceki yerimde duruyordum.İlk tanıştığımız yerde ikinci kez tanışıyorduk şimdiyse.Hayat bizi bu noktaya getirmişti .Yada getirmemişti sürüklemişti.Bize sormadan hayatımızı çizdi kendi aklınca.Bizim fikrimizi almadan götürdü arkasından bizi.Hazır mısın kötü şeyler yapacağım dedi, ve yaptı.Şimdi karşına birisini sokacağım ve o senin kaderin olacak dedi, ve yaptı.Şimdiyse seni üzeceğim.Sana yapmayacağım şey kalmayacak ama sen yinede gül tamam mı dedi, ve yine yaptı.

   Şimdiyse artık büyümüştük.Ve biz hala beraberdik.Nasıl olduğumuz önemli değildi.Sonuçta beraberdik.

   Aklımdan anılarımız bir bir geçiyordu.Birlikte ağladığımız geceler,sarılarak uyuduğumuz geceler,yada tek uyuduğum geceler.Ama bana ne yaşattıysa hepsini seviyordum  .Onu seviyordum.Ve o olmasa ne yapardım bilmiyorum.

   "Etrafına bak!" diye bağırdım.Yağmur fazlalaşmıştı.Su damlacıkları saçlarımızı ıslatmış elmacık kemiklerimizden akıyordu.

   "Yada bırak her şeyi düşün sadece..." dedim son kez.Ve onu kafa karışıklığıyla bırakmak için arkamı dönüp koştum.

   Nasıl istiyordum aslında ona sarılmayı.Saçlarıyla oynamayı.O güzel kokusunu içime çekmeyi.Ama kendime engel olmak zorundaydım.Onun hatırlaması için elimden ne geliyorsa fazlasını yapmaya hazırdım.Soğuk davranmalıydım ona.Onu tanımıyormuş gibi yapıp ama içten içe ona hatırlatmalıydım geçmişi.

   Koşa koşa yurda geldim ve geldiğim gibi kendimi yatağa attım.Nefes nefese kalmıştım.Göğsüm kalkıp iniyor ayaklarımdan güç kesiliyordu.Nefesimi düzene soktuğumda ayağa kalkıp telefonumu aldım.Hiçbir arama veya mesaj yoktu.

   Ama o an artık bazı şeyleri benim halletmemin gerektiğini düşündüm.Her şeyi baştan not alıp araştıracaktım. Bir yandan Aren'in hatırlaması için çabalarken diğer yandan katili bulmaya çalışacaktım.Ve yarın ilk işim annemin darp fotoğraflarını bulmak olacaktı.

    Sabah uyandığımda gözlerimi açamadım.O kadar yorgundum ki gözlerim açılmıyordu.Ama bugün yapacak çok işlerim vardı.O yüzden yerimden hızla kalkıp lavaboya girdim.Elimi yüzümü yıkadıktan sonra saçlarımı tarayıp lavabodan çıktım.Telefonumu yanıma alarak yurt odasının bilişim kısmına indim.Birkaç tane bilgisayar boştu.Kimse gelmeden o bilgisayarların önüne oturup derin bir nefes aldım.Bilmiyordum buna hazır mıydım.Ama hazır olmamam bir şey değiştirmezdi.

   Bilgisayarı açıp internete yazdım 'RÜMEYSA CAN cinayeti'. Bir sürü site ve fotoğraf çıktı.En üsttekine basıp sitenin açılmasını bekledim.Açılmaya yakın derin nefes alıp gözlerimi kapattım ve çıkacak fotoğraflara ve  yazılara karşı soğuk kanlı olmayı tembihledim kendime.

   Gözlerimi açtığımda site açılmıştı;

   Rümeysa Can cinayeti.

   14 Haziran 2009 tarihinde çöp kutusunun önünde kanlar içinde kızı tarafından ölü bulunan Rümeysa Can'ın katiline dair henüz bir iz bulunamadı.

   Hiçbir yerde görülmemiş Rümeysa Can'a ait fotoğraflar için tıklayınız

   Böyle şeylerin olacağını biliyordum.Bu tarz sitelerin yasa dışı yollarla fotoğraflar koyduklarını biliyordum ama kendimi inandıramıyordum işte.Hep öyle değil miyiz zaten.Kendimizin başına gelene kadar susarız ama biz konuşana kadar ölen ölmüş olurdu zaten...Tekrardan derin bir nefes alıp linkin üstüne tıkladım ve sayfanın açılmasını bekledim.