ADINI BAŞKASININ KOYDUĞU ÇOCUKLAR

PLANLARIN BAŞLADIĞI YER

BÖLÜM ŞARKISI=/ PİNHANİ,KALBEN-İYİ DEĞİLİM BEN

(lütfen dinleyin, lütfen)

Yorum yapıp oy vermeyi unutmayın sakın.İyi okumalar dostlarım

Sizden istediğim şey şu:
...olmasaydı dünya yaşanmazdı
Bunu cevabını vermeniz.Örn:Adalet

Her zaman iyi olmaya çalışmıştım.Hayat buna izin vermese bile kötülüklerimi saklamaya çalışmıştım aslında.Çoğu kişi sevmemişti beni.Düşünce tarzımı,konuşmamı ve kişiliğimi.Ne kadar nefret dolusu ve sert görünsem bile bende inciniyordum .Kırılıyordum ve unutmaya çalışıyordum.Ama hiçbir zaman eskisi gibi olamıyordu.Her geçen günümde bir defa daha kırılıyordum.Her düşen göz yaşımda bir anım vardı benim. Her derin nefeslerimde ağlayışlarım ve her adımlarımda çığlıklarım vardı .Sadece kendime kızıyordum aslında.Böyle olmasının sebebinin ben olduğunu düşünüyordum.... Yeni hayatlar diliyordum kendime.Yeni başlangıçlar...Hayatımı değiştirmek istiyordum.Geçmişimi değiştirip,hafızamı silmek istiyordum.Ama yapamıyordum...

Ya da sadece insanların düşüncelerini değiştirebilseydik.Bize bakan nefret dolu bakışlarını önleyebilseydik...

Gözlerimiz kan ağlıyorken bile gülmeye çalışırız bazen.Ama gülerken daha çok acır aslında o yara.Onunla ilgilenilmeyen bir çocuk gibi daha çok ağlar.Daha çok can yakar.Ama biz insanlar dinlemiyorduk...Sadece kendi bildiğimizi yapıyorduk maalesef.Ve asıl sonumuzu getirecek olan şey buydu.

Ama ne olursa olsun insan birazcık gülmek istiyordu.Birazcık içindeki çiçeğin sulanmasını istiyordu.Bazılarının gülerken yaş gelirmiş gözlerinden.Küçükken bunun hiç ağlamadıkları ve tanrının da bunu onlara ceza olarak verdiğini düşünürdüm.Şimdiyse onlara bir hediye verildiğini düşünüyordum...

İlk defa kendimi bu kadar savunmasız hissetmiştim.

Onu gördüğüm an kalbim hızlı atmaya ve ellerim titremeye başlamıştı bile.

Aren meraklı ve boncuk gibi gözleriyle bana bakıyor ne olduğunu anlamaya çalışıyor gibiydi.Ama anlayamazdı bu karmakarışık oyunu asla.

Düşüncelerimin arasında cebelleşirken doktorum konuştu beni bu dertten kurtarır gibi.

"Evet arkadaşlar, sanırım tanışıyorsunuz."

İkimizde birden irkilip gözlerimizi birbirimizin gözlerinden ayırdık.Doktor sakin bir şekilde bizi izliyor ve gülümsüyordu.Çenesinin hemen altında biten siyah saçları onu daha da güzelleştiriyordu.Keskin yüz hatları yüzündeki yorgunluk izlerini unutturuyor ve güzelliğine güzellik katıyordu.Ve güldüğündeki yüz ifadesi onu farklı yapıyordu.Sanki hayatında hiç sorun yokmuş gibi gülümsüyordu kısacası.Ve biliyordum ki kafasının içinden neler geçiyordu.Ne dertleri vardı çok iyi biliyordum ama yardım edemiyordum ben onun bana yardım ettiği gibi.

O sırada Aren yerinden kalkıp yerde duran çantasını aldı ve konuştu. "Defne Hanım her şey için tekrardan sağ olun.Önerinizi düşüneceğim ve sonraki seansta size söyleyeceğim."

Ve sonra yürümeye başlayıp Defne'ye yani doktoruma o mükemmel gülümsemesinden yaptı.Bilmiyordum başkaları da seviyor muydu onun gülüşünü.Ama beni rahatlatan tek şey onun gülüşüydü ve ben iki yıldan fazladır onun gülüşüne hasret kalmıştım...

Tam çıkarken bana bakıp dikkatlice inceledi yüzümü.Her bir bakışı kalbimi parçaladı,nefes alamayacak gibi oldum.Ama gözlerini benden çekmesiyle beraber bende kendime geldim.Yanımdan geçip giderken zor tuttum kendimi.Ona sarılmamak o kadar zordu ki...